Χρόνια και ζαμάνια

Χρόνια και ζαμάνια έκανα να βρεθώ στο μπλογκ μου. Τώρα που ξαναδιαβάζω τις ανάρτησεις μου η Ελλάδα - και η Φινλανδία- έχουν αλλάξει πολύ. Η Ελλάδα πέρναει μια απίστευτη περιπέτεια, και διαβάζοντας την ντροπή που ένιωθα για το ότι το ΛΑΟΣ είχε έδρες στη Βουλή, θέλω να κλαψω. Στη Βουλή σήμερα έχει μπει η Χρυσή Αυγή και την Ελλάδα την κυβερνούν ανίκανοι.  Οι Έλληνες, οι πιο πόλλοι ζουν μέρα με τη μέρα, χωρίς να μπορούν να κάνουν σχέδια για το μέλλον, υπολογίζοντας μόνο πως θα περάσουν την εδβομάδα. Δεν γνωρίζω κανένα που να μην χρωστάει κάπου. Ακόμα κι εγώ κληρονόμησα ένα δάνειο, που δεν μπορεί μάλλον να πληρωθεί ποτέ. Και όταν τώρα σκέφτομαι το γυρισμό στην Ελλάδα, μου φαίνεται ουτοπία. Όπως και οι χιλιάδες Έλληνες που έφυγαν για το εξωτερικό τα τελυταία χρόνια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Η Φινλανδία πέρασε κι αυτή περιπέτειες. Η άλλοτε πανίσχυρη Νόκια δεν υπάρχει πια. Πολλές φινλανδικές πόλεις, και η δική μας ανάμεσα σε αυτές, είδαν απολύσεις χιλιάδων άνθρωπων. Η οικονομία κινδύνευσε, οι υπηρεσίες φτώχυναν και τα σχολεία αντιμετώπισαν ελλείψεις. Αλλά τίποτα δε σταμάτησε να δουλεύει, δεν υπήρξαν απεργίες και διαμαρτυρίες κάθε μέρα, και προσπάθησαν να βρουν μια λύση. Έχουν κάνει λάθη, έχουν κι εδώ άχρηστους ψεύτες πολιτικούς που τάζουν μια το ένα και μετά κάνουν το άλλο. Αλλά έβαλαν το κεφάλι τους κάτω, κοίταξαν τι μπορεί να γίνει και αποφάσισαν να κρατήσουν τους καλά εκπαιδευμένους πρώην υπαλλήλους της Νόκια. Και να τους στηρίξουν να κάνουν τις δικές τους εταιρίες, να προσλάβουν κι άλλους σαν κι αυτούς. Κι έτσι άρχισε η ανάκαμψη, σήμερα έχουμε πάλι ελπίδα. 

Πώς να μπορέσουμε να βρούμε ελπίδα και στην Ελλάδα;

 

Σχολικές περιπέτειες

Άναρωτιέμαι ποιά είναι η ελληνική λέξη για το bullying. Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά δεν μπορώ να βρω άλλη από το πείραγμα και το κοροϊδευω. Στα ελλήνικά όμως αυτές οι λέξεις ακούγονται μάλλον απαλές σχετικά με τα αισθήματα που προκαλούν αυτά τα πειράγματα του σχολείου.
Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά, ήμουν σίγουρη ότι θα έρθει η ώρα που κάποιος θα τα πειράξει γιατί η μητέρα τους είναι ξένη, άσχετα αν οι φινλανδοί αγαπούν τους Έλληνες (τουλάχιστον μέχρι την προήγουμενη άνοιξη). Προσπάθησα λοιπόν να τους μάθω πως δεν έχει σημασία ποιός είναι ο πατέρας σου ή η μητέρα σου και τι γλώσσα μιλάνε αλλά ποιός είσαι εσύ. Τώρα που συμβαίνει αυτό βλέπω πως μάλλον τα μαθήματά μου δεν πήγαν χαμένα μόνο που ξέχασα να τα αφομοιώσω εγώ. Ίσως είναι η ελληνική φύση μου αλλά η πρώτη μου σκέψη ήταν να αρπάξω από το σβέρκο τους υπεύθυνους, να τους δώσω ένα γερό ξύλο και μετά να επανάλαβω την φάση με τους γονείς τους.
Αυτοσυγκρατήθηκα φυσικά γιατί ξέρω πως θα το μετάνιωνα μετά και πως η βία φέρνει βία και μάλλον δε θα κατάφερνα και τίποτα αλλά θα τα έκανα όλα χειρότερα. Χώρια που η χειροδικία εδώ θεωρείται πλημέλημα και θα με τραβούσαν και στα δικαστήρια. Το σκέφτηκα λοιπόν λιγάκι, έκανα και μία επίσκεψη στο δίκτυο. Βλεπετε, όλα αυτά που ακούτε πως χωρίς να το ξέρει κανείς, με την αλληλεπίδρασή του στο δίκτυο, αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τον εαυτό του, είναι αλήθεια κι ας ακούγεται επιστημονική φαντασία.
Εκεί λοιπόν βρήκα πως τα παιδάκια αυτά έχουν δηλώσει ψεύτικη ημερομηνία γέννησης για να γραφτούν στο Φάτσαμπουκ, το ένα δε έχει για φίλη του τη μάνα του. Η μάνα αυτή που δέχτηκε την παρανομία του γιού της, έχει μία εικόνα στην οποία υπάρχει ένα σβησμένο άτομο και η ίδια. Ίσως να είναι φαντασία μου αλλά το ίδιο έκανε πολύ κοντίνή μου συγγενής όταν χώρισε με τον άντρα της, μουτζουρώνοντας τον ή κόβοντας τον από όλες τις φωτογραφίες τους. Μία επίσκεψη στους τοπικούς καταλόγους αποκάλυψε πως υπάρχει ένα αρσενικό άοτομο το οποίο πληρώνει για το κινητό του αγοριού αλλά δε ζει στην ίδια διεύθυνση.

Τι συμπέρανα λοιπόν; Πως προφανώς κανείς δε δίνει αρκετή σημασία σε αυτά τα δύο αγόρια στο σπίτι τους. Και κατέληξα να τα λυπάμαι.

Τι να κάνω όμως; Είπα μερικά πράγματα στο σχολείο μπας και κάνει κανείς τίποτα άλλά έχω τις αμφιβολίες μου. Και τα δύο αγοράκια έχουν συνέχεια πρόβλημα συμπεριφοράς από την πρώτη δημοτικού και κανείς δεν διόρθωσε την κατάσταση ως τώρα. Αν αρχίσω να κινάω γη κι ουρανό για να σταματήσω τα πειράγματα, ίσως κάτι να γίνει αλλά αυτό δε θα έρθει σε αντίφαση με το μύνημα που προσπαθώ να δώσω στα παιδιά μου να μη δίνουν σημασία στα πειράγματα; Και είναι δική μου δουλειά να επιστήσω την προσοχή στην κατάσταση των παιδιων; Κι αν κάνω λάθος;
Υποθέτω πως τελικά έμαθα κι εγώ το μάθημά μου αφού πέρασα μία τουλάχιστον άγρυπνη νύχτα. Τώρα δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί τους.

Μίντια

Τον τελευταίο καιρό έχω απαντήσει τουλάχιστον 100 φορές την απάντηση: Θα πληρώνατε για να διαβάσετε τα νέα στο δίκτυο; Έχω βαρεθεί να λέω πως οι άλλοι που έχουν το "προνόμιο" να ζουν στην Ελλάδα, πληρώνουν έτσι ή αλλοιώς την εφημερίδα τους κάθε μέρα, γιατί να μην το κάνω κι εγώ. Με έναν όρο όμως! Η ποιότητα των νέων αυτών πρέπει να αλλάξει. Δεν ξέρω πια τι τους μαθαίνουν των νέων δημοσιογράφων στις σχολές που πάνε και ούτε με τι σόι κριτήρια προσλαμβάνουν τους συντάκτες οι εφημερίδες. (Αντιθέτως είναι ολοφάνερο με τι κριτήρια προσλαμβάνουν τους εκφωνητές στην τηλεόραση! ). Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι απαράδεκτη, τόσο που ακόμα κι εγώ των θετικών επιστημών, ανατριχιάζω με τα μαργαριτάρια τους! Για να μην πω για τη θεματολογία των "νέων". Από το ποιός έχει Πόρσε στην Ελλάδα (σιγά και μας έπιασε λάστιχο!) μέχρι το τι αφίσες βρίσκει κανείς μέσα στα δωμάτια των νέων. Και καλά να ήταν και κανένα κοινωνικό ρεπορτάζ, μία αναφορά με ανάλυση του γιατί έχουν τόσοι Έλληνες Πόρσε (που τα βρήκαν τα λεφτά για να τα βρούμε κι εμείς) και γιατί οι νέοι ακόμα ονειρεύονται τον Τσε Γκεβάρα. Οι σημερινοί δημοσιογράφοι όμω; δεν έχουν μάθει να κάνουν ερωτήσεις αλλά να μασάνε σαν τσίχλες τίτλους που μόνο σε σκανδαλοθηρικά περιοδικά έπρεπε να φανούν.
Και δεν πιάνω στο στόμα μου (ή μάλλον στο πληκτρολόγιό μου) τα οπτικοακουστικά μίντια, γιατί εκεί πια... Αυτά, ακόμα και να με πληρώνανε, δεν τα έβαζα στην οθόνη μου (αρνούμαι εδώ και δεκατρία χρόνια να βάλω δορυφορική).
Κι εδώ που είμαι, θα μου πείτε; Ε, λοιπόν, εδώ ζουν ακόμα στον προήγουμενο αιώνα, όπου η σωστή γλώσσα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για ένα άρθρο και τα θέματα των εφημερίδων είναι ακόμα σοβαρά. Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος,. Υπάρχουν εφημερίδες που τυπώνουν μόνο σκάνδαλα, στην πιο φανφαρόζικη γλώσσα που μπορούν να σκεφτούν. Για παράδειγμα, ο μπαμπάς μιας οικογένειας είχε τσακώθει με κάποιον μαγαζάτορα σε κάποιο νησί της Ελλάδας. Αφιερώσαν ολόκληρες σελίδες για την περιγραφή του περιστατικού και για τη μάχη. Ακριβώς όπως κάνουν τα Νέα όταν συμβαίνει κάτι παρόμοιο.
Μήπως θα έπρεπε κάποιος στην Ελλάδα να αποφασήσει να επανιδρύσει κάποια εφημερίδα για να δούμε και μεις οι φτωχοί Θεού φως; Υπάρχουν άραγε σήμερα δημοσιογράφοι που να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση; Για του λόγου το αληθές, να πω πως στα Νέα, υπάρχουν μερικοί που τους διαβάζω ανελλιπώς και αξίζουν τον τίτλο τους. Ευτυχώς γιατί πως αλλοιώς θα διατηρήσω κι εγώ ζωντανή τη γλώσσα μου μιας και ακόμα και στις καινούργιες εκδόσεις βιβλίων παρατηρείταο το ίδιο φαινόμενο;

Και πάλι εκλογές...

Έτσι όπως πάμε, κάθε τρεις και λίγο θα ψηφίζουν στην Ελλάδα. Ελπίζω τουλάχιστον ΄τωρα που ο Γιώργος βγήκε πρωθυπουργός, να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
Για μια φορά ακόμα πάντως, οι Έλληνες έδωσαν ψήφο στο ΛΑΟΣ. Όχι μόνο ξαναμπήκαν στη βουλή αλλά αυξήσαν και τις έδρες τους από 10 σε 15. Και κανένας πάλι δεν το σχολιάσε καθόλου. Μα τυφλοί είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι; Βγήκε και ο αρχηγός τους, με την ευφράδεια και το πάθος που τον κατέχει και είπε πως αυτοί είναι η αληθινή αντιπολίτευση. Χριστός και Παναγιά και όλο το ανάδελφο έθνος των Ελλήνων!
Πάντως κι εδώ στη Υπερβόρρεια που έλεγαν και τη Θεοδώρα στο Βυζάντιο (άλλη ιστορία αυτή), είχαν σκάνδαλα. Μάλιστα, το ένα ήταν 100 000 ευρώ που έδωσε μία εταιρεία που χρεωκόπησε στην προεκλογική εκστρατεία του κεντρώου κόμματος. Αναγκαστήκαν να τα δώσουν πίσω οι άνθρωποι εν μέσω του σκανδάλου και παραιτήσαν και μία βουλευτίνα που χρησιμοποίησε 800 ευρώ για να πάει στην Ταιβάν.
Το άλλο ήταν το ότι ο πρωθυπουργός της χώρας τότε που δεν ήταν ακόμα πρωθυπουργός, δεχτηκε δωρεά μερικών ξυλοσανίδων για να χτίσει το εξοχικό του από κάποια ξυλουργική εταιρεία την οποία ουδέποτε είχε την ευκαιρία να υποστηρίξει σε τίποτα. Αλλά σου λεέι ΑΝ έπρεπε να λάβει μέρος σε κάποιο διαγωνισμό, τότε αν κέρδιζε μπορεί να τον κατηγορούσαν για νεποτισμό! Με άλλα λόγια, εδώ η δημοτικότητα των πρωθυπουργών πέφτει για σκάνδαλα που ίσως να γίνουν και για λόγους που συνέβησαν τότε που δεν ήξερε κανείς τι του θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα.
Πάντως δεν μπόρεσα να πάω να ψηφίσω. Θα έπρεπε να πάρω μαζί μου όλη την οικογένεια κι εγώ δεν κάνω τις σπατάλες των υπουργών της ΝΔ, και γιατί τις πληρώνω μόνη μου αλλά και γιατί δεν είχα και κανένα υποψήφιο που να θέλω να ψηφίσω. Ούτε το Γιώργο, ούτε το Μήτσο, ούτε τον Κώτσο και σίγουρα κανένα από τους Αλέξηδες.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Υπουργοί Εξωτερικών

Πριν από λίγο είχε στην τηλεόραση ένα σατυρικό λεπτό σχετικά με την ενέργεια και με την εμμονή των φινλανδών με τα σπορ. Είναι γεγονός ότι πριν από κανα δύο μήνες, ο υπουργός εξωτερικών της Φινλαδίας κατάφερε να κάνει τον "Σιδερένιο άντρα". Αυτό σημαίνει πως έκανε 180 χλμ ποδήλατο, κολύμπησε 10 χλμ και έτρεξε μαραθώνιο, όλα την ίδια μέρα. Το σατυρικό λεπτό ανέφερε πως θα μπορούσε να ηλεκτροδοτήσει ένα χωρίο για ένα μήνα το χειμώνα με την ενέργεια που παρήγαγε. Σκάσαμε στα γέλια όταν σκεφτήκαμε πως η ενέργεια τώρα έχει καινούργια μονάδα μέτρησης, το Στουμπ.
Και μετά σκέφτηκα πως την ίδια ώρα που εκείνος έτρεχε το δεύτερο μαραθώνιό του στο Βερολίνο, η δικιά μας η Ντόρα ήταν στο νοσοκομείο με πνευμονία.
Πέστε μου τώρα εσείς, τι λέει αυτό για την εξωτερική πολιτική της κάθε χώρας. Οι Φινλανδοί έχουν πολύ λίγους "εχθρούς", τα έχουν καλά με όλους τους γειτόνους, ακόμα και με τους Ρώσους τους οποίους δεν τους συμπαθούν καθόλου αλλά δεν μπορούν να κάνουν και χωρίς τις εμπορικές τους συναλλαγές. Η Ελλάδα από την άλλη, είτε λόγω φαντασίας είτε λόγω πραγματικότητας, είναι περιτριγυρισμένοι από κινδύνους, Τούρκοι, Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Αλβανοί... Που να μπορέσει να σηκώσει κεφάλι η υπουργός μας και να βρει καιρό να βάλει ένα μπουφάν, μία ζακέτα κάτι για να μην πλευριτωθεί; Ενώ ο Στουμπ, κάθε μέρα τρέξιμο (προς τέρψη), ποδήλατο, γυμναστήριο και όλα τα σχετικά...Και όλες οι πόρτες ανοικτές όπου πάει!
Αδίκη ζωή...

Φινλανδικό στρες

Ε, μα δεν μπορώ να το χωνέψω! Αυτές τις μέρες επικρατεί πανικός στη δουλειά γιατί έχουμε προθεσμίες την άλλη εβδομάδα και όλοι τρέχουν από εδώ κι από εκεί, κολλάνε σα παλαβοί στις οθόνες και γράφουν, σχεδιάζουν, συζητούν και δώστου γράφουν. Άκουσα συνάδελφο να λέει πόσο στρεσσαρισμένη είναι που δεν μπορεί να φάει, να κοιμηθεί και όλα τα σχετικά.
Τα φεντικά μας που δεν πολυξέρουν τι γίνεται στο κουρμπέτι φαίνεται, διάλεξαν τη σημερινή μέρα, του Ευαγγελισμού βοήθεια μας (που όμως ούτε που τον ξέρουν εδώ οι αθεόφοβοι) για να οργανώσουν ημέρα σκι για τους εργαζομένους. Είναι από αυτά τα κόλπα για το "καλώς είναι" μας, well being γι αυτούς που θέλουν και τον επιστημονικό όρο. Μόλις το άκουσα, σκέφτηκα, εδώ δεν έχω καιρό να μιλήσω στα παιδιά μου, δουλεύω δώδεκα ώρες την ημέρα για να προλάβω την πρώτη Απριλίου, τρελλοί είναι να περιμένουν να πάω για σκι;
Σήμερα το πρωί, λοιπόν, πήγα να κάνω τη συνηθισμένη πρωινή συζήτηση για το τι πρέπει να προλάβουμε σήμερα. Πάω στο ένα γραφείο, άδειο. Πάω στο άλλο, άδειο, Πάω και στο τρίτο, είχε μόνο ένα κινέζο επισκέπτη που μάλλον κοιμάται στο γραφείο γιατί δεν το έχω δει να φεύγει ή να έρχεται ποτέ. Πρέπει να πω πως με έπιασαν τα νεύρα μου. Όταν τους ρωτούσα χθες, έχετε καιρό να κοιτάξουμε αυτό, μπορείτε να γράψετε αυτό, η απάντηση ήταν "Μπα, έχουμε άλλα τρία να γράψουμε και πολύ΄πολύ στρες". Και κάθησα μέχρι τα μεσάνυχτα κι έγραφα και με κυνηγούσαν στον ύπνο πακέτα εργασίας και οι αρχηγοί τους!
Μόνο και μόνο για να σηκωθούν σήμερα πρωί πρωί οι συνάδελφοί μου να πάνε να κατέβουν ραχούλες και να ρουφήξουν τη μπύρα τους στον ήλιο.
Πολύ δημιουργικό αυτό το φινλανδικό στρες. Αν πνίγεσαι στη δουλειά, παράτα τα όλα και τρέχα για σκι. Είναι μετά να απορεί κανείς γιατί όλα τα έργα μας έχουν να κάνουν με αθλητισμό, κίνηση και σκι. Αφού εκεί τα γράφουνε! Να λοιπόν που σε κάτι υπερτερούμε εμείς οι Έλληνες. Μπορεί να αργούμε να πάρουμε μπρος αλλά τουλάχιστον συγκεντρωνόμαστε στη δουλειά, Ενώ εδώ τίποτα μα τίποτα, ούτε στρες, ούτε προθεσμίες, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θα τους εμποδίσει να εκμεταλλευτούν το δικάιωμα του εργαζομένου στην αναψυχή! Κι αυτό για το Θεό -μεγάλο το όνομά του- είναι αλήθεια. Ακόμα κι αν δε δεηθεί να χιονίσει, κανενα πρόβλημα. Έχουν κάνει ένα τούνελ που έχει χιόνι και το καλοκάιρι!
Πάντως εγώ θα πάρω την εκδίκησή μου. Την άλλη εδβομάδα που θα περάσει η δική μου προθεσμία και θα έχω κάνει τη δουλειά μου, θα πάω διακοπές. Κι αστους να με ψάχνουν για τις δικές τους προθεσμίες!

Σιγή...

Μία μέρα, αύριο η παραμονή των Χριστουγέννων κι εγώ στη δουλειά, μόνη μου. Ακούω το ραδιόφωνο, το Δεύτερο όπως πάντα και σκέφτομαι. Δεν κάνω και τίποτα άλλο αυτές τις ημέρες, μόνο σκέφτομαι. Δε γράφω. Ή μάλλον γράφω αλλά όχι εδώ. Προσπαθώ κι εγώ μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες των Νέων να αντιδράσω, να βρω λόγους, να εξηγήσω, να πω πως το περίμενα, πως ήξερα πως κάτι θα γίνει. Το έλεγα πριν από μήνες πως στην Ελλάδα θα σκάσει βόμβα γιατί δεν έβλεπα πως μπορούσε η κατάσταση να συνεχιστεί έτσι, κι ας σήκωναν τους ώμους τους οι πιο πολλοί όταν το έλεγα.
Εκείνο που με έχει τρελλάνει, δεν έιναι τόσο τα επισόδια, όσο η στάση των μεγάλων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων, της αστυνομίας και των γονιών των παιδιών που είναι στους δρόμους. Κανείς δε μαθαίνει τίποτα κι ας λένε ένα σωρό. Οι πολιτικοί εξακολουθούν το βιολί τους, "εκλογές, εκλογές΄" από τη μια, να δείχνουν τη γλώσσα από την άλλη και οι τρίτοι να τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους κι ας είναι και ομοιδεάτες. (Δεν πρέπει να λέμε τρώγονται σαν τα σκυλιά, σαν τους κουμουνιστές πρέπει να λέμε). Είναι τελείως απίστευτο ότι εγώ, που σχεδόν αναγούλιαζα στο άκουσμα του ονόματός του, έφτασα να σκέφτομαι πως την καλύτερη αντίδραση σε όλα αυτά, έχει το ΛΑΟΣ!!!
Οι δημοσιογράφοι, επίσης το χαβά τους. Φαντάζομαι τι γίνεται στα παράθυρα (ευτυχώς που αντιστάθηκα στον πειρασμό και δεν έχουμε ελληνική τηλεόραση) αν στις εφημερίδες ο καθένας γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Και σε εφημερίδες κύρους όπως τα Νέα. Δεν καταγράφουν απλώς τα νέα, τα βγάζουν από το μυαλό τους. Μια γουρουνοκεφαλή στο δέντρο έγινε βροχή γουρουνιών, το περιστατικό εξετάζεται αλλά γίνεται αυτοψία της δολοφονίας, αυτοίνπου κάνουν πλιάτσικο είναι όλοι Αλβανοί ή τσιγγάνοι κτλ. Και το άλλο σήμερα; Μας περιέγραφαν λεπτομερώς τον εξοπλισμό του διαδηλωτή με τιμές και λεπτομέρειες για τις μάσκες αερίων και τα σπρέυ λες και μιλούσαμε για ψάρεμα, πόσο το καλάμι, πόσο το δόλωμα και μην ξεχάσετε το σωσίβιο για παν ενδεχόμενο.
Άσε πια οι γονείς. Με το κινητό στο χέρι γιατί ανησυχούν. Τι το αφήνεις, ρε συ, το παιδί μόνο του τότε; Αφού το αφήνεις να βγει στο δρόμο, πάει να πει πως συμφωνείς κι εσύ. Γιατί κάθεσαι με το τηλέφωνο στο χέρι και περιμένεις; Βγες μαζί του στους δρόμους, φώναξε κι εσύ, γίνε ασπίδα για τα ΜΑΤ. Παιδί σου είναι!
Ας μη μιλήσουμε για την αστυνομία και τους ιθύνοντες της τάξης. Ποιάς τάξης; Τάξη είναι να αδειάζουν τις αποθήκες από δακρυγόνα; Τάξη είναι να βαράνε όπου βρουν; Τι τους μαθάινουν τελός πάντων στην περιβόητη σχολή που όταν δούλευα στο σούπερ Μάρκετ αποτελούσε το όνειρο κάθε πωλήτριας;
Και τέλος, πάνω από όλα το μεγαλύτερο ερωτηματικό, τι θα γίνει τώρα; Καμμιά δήλωση, κανένα σχέδιο, όπως πάντα. Κανένας εφησυχαστικός λόγος πως όλα θα πάνε καλά γιατί έχουμε πρόγραμμα, ξέρουμε πως να σώσουμε τον τόπο. Μόνο προυπολογισμοί που ακόμα και οι ίδιοι καταδικάζουν και οι ηλίθιες διαφημήσεις του Δεύτερου. Από τη μια αυτό για τη φοροδιαφυγή που μου προκαλεί γέλιο κάθε μα κάθε φορά (λες και οι απλοί πολίτες είναι που φορδιαφεύγουν και δε δίνουν 5 ευρώ παραπάνω, όχι οι μεγαλοκαρχαρίες που δεν ιδρώνει το αυτί τους από διαφημήσεις μιας και εκείνοι δεν ακούν μπασκλας σταθμούς) κι από την άλλη το Τζάμπο (Θε μου!).
Που είναι η ελπίδα;

Φιλανδέζα.