Σιγή...

Μία μέρα, αύριο η παραμονή των Χριστουγέννων κι εγώ στη δουλειά, μόνη μου. Ακούω το ραδιόφωνο, το Δεύτερο όπως πάντα και σκέφτομαι. Δεν κάνω και τίποτα άλλο αυτές τις ημέρες, μόνο σκέφτομαι. Δε γράφω. Ή μάλλον γράφω αλλά όχι εδώ. Προσπαθώ κι εγώ μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες των Νέων να αντιδράσω, να βρω λόγους, να εξηγήσω, να πω πως το περίμενα, πως ήξερα πως κάτι θα γίνει. Το έλεγα πριν από μήνες πως στην Ελλάδα θα σκάσει βόμβα γιατί δεν έβλεπα πως μπορούσε η κατάσταση να συνεχιστεί έτσι, κι ας σήκωναν τους ώμους τους οι πιο πολλοί όταν το έλεγα.
Εκείνο που με έχει τρελλάνει, δεν έιναι τόσο τα επισόδια, όσο η στάση των μεγάλων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων, της αστυνομίας και των γονιών των παιδιών που είναι στους δρόμους. Κανείς δε μαθαίνει τίποτα κι ας λένε ένα σωρό. Οι πολιτικοί εξακολουθούν το βιολί τους, "εκλογές, εκλογές΄" από τη μια, να δείχνουν τη γλώσσα από την άλλη και οι τρίτοι να τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους κι ας είναι και ομοιδεάτες. (Δεν πρέπει να λέμε τρώγονται σαν τα σκυλιά, σαν τους κουμουνιστές πρέπει να λέμε). Είναι τελείως απίστευτο ότι εγώ, που σχεδόν αναγούλιαζα στο άκουσμα του ονόματός του, έφτασα να σκέφτομαι πως την καλύτερη αντίδραση σε όλα αυτά, έχει το ΛΑΟΣ!!!
Οι δημοσιογράφοι, επίσης το χαβά τους. Φαντάζομαι τι γίνεται στα παράθυρα (ευτυχώς που αντιστάθηκα στον πειρασμό και δεν έχουμε ελληνική τηλεόραση) αν στις εφημερίδες ο καθένας γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Και σε εφημερίδες κύρους όπως τα Νέα. Δεν καταγράφουν απλώς τα νέα, τα βγάζουν από το μυαλό τους. Μια γουρουνοκεφαλή στο δέντρο έγινε βροχή γουρουνιών, το περιστατικό εξετάζεται αλλά γίνεται αυτοψία της δολοφονίας, αυτοίνπου κάνουν πλιάτσικο είναι όλοι Αλβανοί ή τσιγγάνοι κτλ. Και το άλλο σήμερα; Μας περιέγραφαν λεπτομερώς τον εξοπλισμό του διαδηλωτή με τιμές και λεπτομέρειες για τις μάσκες αερίων και τα σπρέυ λες και μιλούσαμε για ψάρεμα, πόσο το καλάμι, πόσο το δόλωμα και μην ξεχάσετε το σωσίβιο για παν ενδεχόμενο.
Άσε πια οι γονείς. Με το κινητό στο χέρι γιατί ανησυχούν. Τι το αφήνεις, ρε συ, το παιδί μόνο του τότε; Αφού το αφήνεις να βγει στο δρόμο, πάει να πει πως συμφωνείς κι εσύ. Γιατί κάθεσαι με το τηλέφωνο στο χέρι και περιμένεις; Βγες μαζί του στους δρόμους, φώναξε κι εσύ, γίνε ασπίδα για τα ΜΑΤ. Παιδί σου είναι!
Ας μη μιλήσουμε για την αστυνομία και τους ιθύνοντες της τάξης. Ποιάς τάξης; Τάξη είναι να αδειάζουν τις αποθήκες από δακρυγόνα; Τάξη είναι να βαράνε όπου βρουν; Τι τους μαθάινουν τελός πάντων στην περιβόητη σχολή που όταν δούλευα στο σούπερ Μάρκετ αποτελούσε το όνειρο κάθε πωλήτριας;
Και τέλος, πάνω από όλα το μεγαλύτερο ερωτηματικό, τι θα γίνει τώρα; Καμμιά δήλωση, κανένα σχέδιο, όπως πάντα. Κανένας εφησυχαστικός λόγος πως όλα θα πάνε καλά γιατί έχουμε πρόγραμμα, ξέρουμε πως να σώσουμε τον τόπο. Μόνο προυπολογισμοί που ακόμα και οι ίδιοι καταδικάζουν και οι ηλίθιες διαφημήσεις του Δεύτερου. Από τη μια αυτό για τη φοροδιαφυγή που μου προκαλεί γέλιο κάθε μα κάθε φορά (λες και οι απλοί πολίτες είναι που φορδιαφεύγουν και δε δίνουν 5 ευρώ παραπάνω, όχι οι μεγαλοκαρχαρίες που δεν ιδρώνει το αυτί τους από διαφημήσεις μιας και εκείνοι δεν ακούν μπασκλας σταθμούς) κι από την άλλη το Τζάμπο (Θε μου!).
Που είναι η ελπίδα;

Φιλανδέζα.

Fast Food

Διάβαζα σήμερα πως στο Ελσίνκι, εχουν ξεφυτρώσει "ειστιατόρια" τα οποία κάνουν φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Εδώ πάνω όμως που είμαστε, σε μία πόλη 130 000 κατοίκων υπάρχουν μόνο δύο που στο φέρνουν στο σπίτι κι αυτά είναι πιτσαρίες, όπου μπορείς να κάτσεις και να φας, αν θες. Και μου ήρθε στο μυαλό, το φαινόμενο της Αθήνας όπου σε κάθε γωνία τώρα πια, έχει κι από ένα τέτοιο μέρος, μία μόνο κουζίνα, χωρίς τραπέζια και καρέκλες, που ετοιμάζει χίλια δυό διαφορετικά φαγητά και στα φέρνουν στην πόρτα.
Προσωπικά, δεν το κάνω συχνά, ακόμα κι όταν είμαστε στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, όταν ερχόμαστε για μία βδομάδα, παραγγέλνουμε μία ή δύο φορές σουβλάκια που δεν τα έχουμε εδώ. Όταν είμαστε για πιο πολύ, η συχνότητα έιναι μία φορά στις δύο εβδομάδες, κι αυτό πάλι σουβλάκια που όπως και να το κάνουμε μου λείπουν. Με στενοχωρεί όμως το γεγονός πως πολλές μανάδες έχουν σχεδόν εγκαταλείψει το μαγέιρεμα και δίνουν στα παιδιά "ετοιματζίδικα". Βέβαια, καταλαβαίνω απόλυτα την έλλειψη χρόνου. Κι εγώ με την ψυχή στο στόμα ετοιμάζω ό,τι πιο γρήγορο μπορώ για την οικογένεια και μόνο το Σαββατοκύριακο, κάνω τα φαγητά που απαιτούν χρόνο και τέχνη. Και δεν είμαι αρνητική απέναντι στα ντελίβερι γιατί τα βρίσκω ανθυγειηνά (που είναι δηλαδή, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό τη στιγμή που οι τηγανητές πατάτες είναι τόυλάχιστον μία φορά τη βδομάδα στο τραπέζι μας, κι ας τις κάνω εγώ). Εκείνο που σκέφτομαι, είναι το μύνημα που περνάς στα παιδιά σου και στον ή στην σύντροφό σου. Με το να ετοιμάσεις μόνος σου τη τροφή, δείχνεις πως νοιάζεσαι τι τρώνε, τους φροντίζεις. Και δυστυχώς, με την ζωή που κάνουμε σήμερα, οι ευκαιρίες να αφιερώσουμε χρόνο για να κάνουμε κάτι για την οικογένειά μας είναι λίγες.
Τι συναισθήματα, συνειδητά ή όχι γεννιούνται στα παιδιά, όταν τρώνε συχνά πυκνά ντελίβερι; Εκτός από το ό,τι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, έχω την εντύπωση πως ποτέ δε θα σεβαστούν τη μάνα ή τον πατέρα και στο τέλος και τον ίδιο τους εαυτό όπως πρέπει, αφού οι γονείς τους δεν τους έχουν μάθει με το παράδειγμα πως θυσιάζεις κατι από τον εαυτό σου, από το χρόνο σου για να κάνεις κάτι "μικρό" για αυτούς που αγαπάς. Με άλλα λόγια, όσο πρόχειρο είναι το καθημερινό τους φαγητό, τόσο πρόχειρη θα είναι και η απόψη τους για τη ζωή. Βέβαια, στην ηλικία που έιναι, μπορεί να το ευχαριστιούνται μιας και αυτά τα φαγητά αποτελούν "λιχουδιές". Όταν αργότερα μεγαλώσουν όμως και κάνουν τη δικιά τους ζωή, θα θυμούνται άραγε με αγάπη πως η μητέρα σήκωνε το τηλέφωνο και παράγγελνε την αγαπημένη τους πίτσα;

Υπερβολές; Ίσως. Ο χρόνος θα δείξει.