Fast Food

Διάβαζα σήμερα πως στο Ελσίνκι, εχουν ξεφυτρώσει "ειστιατόρια" τα οποία κάνουν φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Εδώ πάνω όμως που είμαστε, σε μία πόλη 130 000 κατοίκων υπάρχουν μόνο δύο που στο φέρνουν στο σπίτι κι αυτά είναι πιτσαρίες, όπου μπορείς να κάτσεις και να φας, αν θες. Και μου ήρθε στο μυαλό, το φαινόμενο της Αθήνας όπου σε κάθε γωνία τώρα πια, έχει κι από ένα τέτοιο μέρος, μία μόνο κουζίνα, χωρίς τραπέζια και καρέκλες, που ετοιμάζει χίλια δυό διαφορετικά φαγητά και στα φέρνουν στην πόρτα.
Προσωπικά, δεν το κάνω συχνά, ακόμα κι όταν είμαστε στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, όταν ερχόμαστε για μία βδομάδα, παραγγέλνουμε μία ή δύο φορές σουβλάκια που δεν τα έχουμε εδώ. Όταν είμαστε για πιο πολύ, η συχνότητα έιναι μία φορά στις δύο εβδομάδες, κι αυτό πάλι σουβλάκια που όπως και να το κάνουμε μου λείπουν. Με στενοχωρεί όμως το γεγονός πως πολλές μανάδες έχουν σχεδόν εγκαταλείψει το μαγέιρεμα και δίνουν στα παιδιά "ετοιματζίδικα". Βέβαια, καταλαβαίνω απόλυτα την έλλειψη χρόνου. Κι εγώ με την ψυχή στο στόμα ετοιμάζω ό,τι πιο γρήγορο μπορώ για την οικογένεια και μόνο το Σαββατοκύριακο, κάνω τα φαγητά που απαιτούν χρόνο και τέχνη. Και δεν είμαι αρνητική απέναντι στα ντελίβερι γιατί τα βρίσκω ανθυγειηνά (που είναι δηλαδή, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό τη στιγμή που οι τηγανητές πατάτες είναι τόυλάχιστον μία φορά τη βδομάδα στο τραπέζι μας, κι ας τις κάνω εγώ). Εκείνο που σκέφτομαι, είναι το μύνημα που περνάς στα παιδιά σου και στον ή στην σύντροφό σου. Με το να ετοιμάσεις μόνος σου τη τροφή, δείχνεις πως νοιάζεσαι τι τρώνε, τους φροντίζεις. Και δυστυχώς, με την ζωή που κάνουμε σήμερα, οι ευκαιρίες να αφιερώσουμε χρόνο για να κάνουμε κάτι για την οικογένειά μας είναι λίγες.
Τι συναισθήματα, συνειδητά ή όχι γεννιούνται στα παιδιά, όταν τρώνε συχνά πυκνά ντελίβερι; Εκτός από το ό,τι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, έχω την εντύπωση πως ποτέ δε θα σεβαστούν τη μάνα ή τον πατέρα και στο τέλος και τον ίδιο τους εαυτό όπως πρέπει, αφού οι γονείς τους δεν τους έχουν μάθει με το παράδειγμα πως θυσιάζεις κατι από τον εαυτό σου, από το χρόνο σου για να κάνεις κάτι "μικρό" για αυτούς που αγαπάς. Με άλλα λόγια, όσο πρόχειρο είναι το καθημερινό τους φαγητό, τόσο πρόχειρη θα είναι και η απόψη τους για τη ζωή. Βέβαια, στην ηλικία που έιναι, μπορεί να το ευχαριστιούνται μιας και αυτά τα φαγητά αποτελούν "λιχουδιές". Όταν αργότερα μεγαλώσουν όμως και κάνουν τη δικιά τους ζωή, θα θυμούνται άραγε με αγάπη πως η μητέρα σήκωνε το τηλέφωνο και παράγγελνε την αγαπημένη τους πίτσα;

Υπερβολές; Ίσως. Ο χρόνος θα δείξει.