Αιώνιο Αρσενικό: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Σήμερα σε μία από τις επίσημες σελίδες της Ευρωπαικής ένωσης, κατά λάθος διάβασα ένα σχόλιο για τις ουλές στα προσωπα των ανδρών και πως φαντάζουν ελκυστικές. Η αλήθεια είναι πως συχνά πυκνά νιώθω ενστικτωδώς κάτι παράξενο στη θέα ένος γεροδεμένου ενδρικού κορμιού και βρίσκω όντως τις ουλές ... ενδιαφέρουσες. Είναι άραγε η ανάγκη του θυληκού να βρει ένα αρσενικό που μπορεί με τη δυναμή του να προστατεύσει αυτήν και τα παιδιά της; Ή μήπως έχω αρχίσει να ξεμωραίνομαι και σύντομα θα γίνω από εκείνες τις γιαγιάδες με το πονηρό μάτι που χαίδεύουν στοργικά τους καλοανεπτυγμένους νεόυς. Δε νομίζω να καταλήξω έτσι γιατί είμαι μάλλον ντροπαλή και πρέπει ακόμα να πω πως συχαίνομαι τα κορμιά των μπόντι μπίλντερς, αυτά που μου προκαλούν αίσθηση είναι τα πραγματικά αρρενωπά κορμιά, τα φυσιολογικά ανεπτυγμένα.
Θα ήθελα πολύ να πω πως με συγκινεί μόνο το χιούμορ, πως θα μπορούσα να με δω δίπλα σε ένα κοντό κι αδύνατο άντρα αλλά δεν είναι απόλυτως έτσι. Ήταν άραγε τύχη ή ένστικτο το ότι ερωτεύτηκα κάποιον τέτοιον ψηλό, γεροδεμένο που είχε όμως και χιούμορ και χίλια άλλα καλά και κυρίως ερωτεύτηκε εμένα! (Ξέρω, ξέρω είχα τύχη βουνό). Εκείνο πάντως που μπορώ να πω είναι πρώτα πως αυτά τα σφρηγηλά μεγαλεία χάνονται όταν έρχονται παιδιά και δεν έχει πια κανείς καιρό να φροντίζει έστω και λίγο τον εαυτό του και αυτό αντί να κάνει τον άντρα λιγότερο ελκυστικό, τον κάνει ακόμα πιο επιθυμητό. Έπειτα τα φαινόμενα απατούν. Σήμερα, μετράει πιο πολύ η εσωτερική δύναμη παρά η δύναμη στους μυς. Μπορεί ένας άντρας να ανοίγει χωρίς πρόβλημα τα βαζάκια των παιδικών τροφών αλλά στηρίζει πραγματικά τη γυναίκα, όταν ξενυχτάει με το μωρό που κλαίει ή το φροντίζει όταν είναι άρρωστο. Και τέλος, μπορεί ο έρωτας να αρχίζει στους μυς και στο λυγερό κορμί, η αγάπη όμως έρχεται από την ψυχή και στηρίζεται στην κατανόηση και την αλληλεγκύη, στην συμπόνοια και καμμια φορά στην αυτοθυσία. Αυτό το ξεχνάμε, συχνά πυκνά σε μία τόσο εγωιστική εποχή.

Η Φινλανδέζα.