Ανήκω;

Σήμερα διάβαζα το μπλογκ του κύριου Καπλανί, ο οποίος έχει κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα το οποίο πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ. Μετανάστης από την Αλβανία, όχι μόνο έμαθε τα ελληνικά, αλλά είναι και συγγραφέας και μάλιστα γράφει πολύ πολύ καλύτερα από άλλους Έλληνες "συγγραφείς". ΄'Εχει πάει στην Αμέρική και έγραφε άπό εκεί για τους διάφορους απλούς αμερικάνους που γνώρισε και τι του είπαν. Σκέψη στη σκέψη, σχολιάσε και την ξενητιά, πως πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να χωνέψεις πολλά και να παλέψεις με πολλά κόμπλεξ για να τα καταφέρεις να αντέξεις. Βέβαια, η δικιά μου ξενητιά είναι τελείως διαφορετική, μάλλον πιο βολική και άνετη θα έλεγα σε σχέση με το τι περνάνε οι μετανάστες στην Ελλάδα (ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω αυτό). Όμως με έβαλε σε σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό, εδώ δηλαδή και κανα δύο χρόνια, κάθε που ακούω ελληνικά με πιάνουν κλάματα. Κι ξέρω πως η ζωή στην Ελλάδα θα ήταν χίλιες φορές χειρότερη από εδώ, όχι γιατί θα μου έλειπαν τα χρήματα αλλά γιατί δε θα είχα σιγουριά, δε θα είχα σύζυγο (αυτό είναι σίγουρο μιας και σε όλα τα χρόνια μου, έναν έλληνα της προκοπής -από άποψη σχέσεων με το άλλο φύλο- δε γνώρισα) και δε θα είχα που να στείλω τα παιδιά μου που θα είχα αποκτήσει χωρίς πατέρα.

Και πέφτω πολλές φορές στην παγίδα και γκρινιάζω γιατί οι φιλανδοί είναι έτσι και αλλοιώς, ακόμα και γιατί βάζουν φρούτα στην σαλάτα και τρώνε αμαγείρευτα το μπρόκολο και το κουνουπίδι. Αυτό όμως είναι λάθος. Αυτοί είναι αυτοί που είναι και μπορούν βέβαια πάντα να γίνουν καλύτεροι αλλά όχι για να βολέψουν εμένα και προς Θεού όχι για να γίνουν Έλληνες!

Φθάνω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μέσα μου υπάρχει ενδόμυχη αυτή η ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέλος αποδεκτό ενός συνόλου και να μου είναι εύκολο να ανήκω σε αυτούς. Αυτό συμβαίνει κατά ένα ποσοστό όταν "γυρίζω πίσω" στην Ελλάδα αλλά σύντομα η αίσθηση καταρρίπτεται όταν ακούσω το πρώτο: Εσύ δεν ξέρεις, δεν μένεις εδώ.

Αυτό το άγχος της αποδοχής, αυτός ο αγώνας προσαρμογής που δεν τελειώνει, με έχει τελικά κουράσει. Και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν θα βρω ποτέ ξανά αυτό το άισθημα της σιγουριάς και της αλληλεγγύης. Αυτό το είχα βέβαια μόνο για λίγο, όσο σπούδαζα και όσο ήμουν στην Ολλάνδια. Και δεν είμαι καθόλου αφελής να πιστεύω πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην Ελλάδα του σήμερα.



Η φιλανδέζα.