Ξενιτιά...

Ακούγοντας της άρνης το νερό που κέρδισε στο φεστιβάλ του τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, εκεί που καθόμουν κι ασχολιομουν με το δάβασμα άκρως ενδιαφέροντως επιστημονικού συγγράμματος και πολύ σχετικού με τη δουλειά μου, άρχισαν ξαφνικά να πετάγονται στο μυαλό μου εικόνες από κατσάβραχα και μυρωδιά θυμαριού πλυμμήρισε τις αισθήσεις μου. Ήταν κάτι που δεν το επιδίωξα, αυτές οι εικόνες και οι ασθήσεις ήρθαν μόνες τους σα να ξεπήδηξαν από μέσα μου όπου τις είχα βαθειά φυλακίσει. Είναι άραγε αυτό που λένε καυμό της ξενιτιάς και το νιώθουν όλοι έτσι; Όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι Φινλανδοί που βρίσκονται μακριά από την δική τους πατρίδα που είναι τώρα δικιά μου; Κι αν ναι, τότε ποιες είναι αυτές οι ασθήσεις για αυτούς; Η γεύση του ψωμιού σικάλεως και η μυρωδιά του δάσους το φθινόπωρο που μαζέυουν μούρα και μανιτάρια; Αντί για το αλάτι και το ιώδιο που κυριαρχούν στη δική μου μνήμη, θυμούνται εκείνοι άραγε την μουχλιασμένη οσμή του βάλτου και της Βαλτικής; Αντι για τις εικόνες πανέμορφου ηλιοβασιλέματος στο Σούνιο και στην Οια, φαντάζονται τον κίτρινο ορίζοντα του μεταμεσονύχτιου ουρανού το καλοκαίρι ή την καθαρότητα και τα χιλιάδες αστέρια της χειμερινής κρυστάλλινης νύχτας;
Δεν ξέρω. Γιατί ακόμα κι να τους ρωτήσω, πολλοί λίγοι μπορούν να μου πουν.
Ίσως η ξενιτιά να μην τους αγγίζει τόσο όσο εμάς τους Έλληνες, ίσως και να μην ξέρουν πως να το εξηγήσουν. Ίσως και να μην έχουν όμορφα τραγούδια όπως της Άρνης το νερό να τους τα θυμήσει όλα αυτά. Εγώ παντως δεν έχω ακούσει ακόμα πολλά τέτοια παραδοσιακά μοντερνα τραγούδια εδώ. Και σίγουρα δεν έχουν προγραμμα σαν το δικό μας Δεύτερο. Τέτοιο ραδιόφωνο δεν έχω βρει ούτε στην Ολλανδία, ούτε εδώ.

Η φιλανδέζα.