Μύνημα Λύπης...

Δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω περί ποιας λύπης πρόκειται. Αυτό που έγινε στο σχολείο της Γιόκελα προχθές έχει κάνει το γύρο του κόσμου... Μόλις τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ αγαπώ αυτή τη χώρα (κι ας μάινομαι να γυρίσω στην Ψαροκωστούλα μας), τώρα που περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως για πολύ καιρό, οι άνθρωποι στη Γη θα θυμούνται τη Φιλανδία σα τη χώρα των όπλων και της βίας στα σχολεία. Ό,τι δηλαδή κατακρίνω για τις ΗΠΑ, τώρα θα λέγεται και για την Φιλανδίτσα μου.
Δεν είναι όμως η κατάσταση η ίδια. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν σε μία χωρα όπου το καλώς είναι των παιδιών είναι πρωταρχικής σημασίας και παρακολουθούνται από γεννήσεως εως θανάτου, πως έιναι δυνατόν πρώτον να τους ξέφυγε η απελπιστική κατάσταση αυτού του παιδιού και πως είναι δυνατόν, να μπορεί εδώ όποιος ναναι να αγοράσει ένα πιστόλι. Στη Φινλανδία απαγορεύεται να έχεις πιστόλι για να προστατευθείς από κάποιον, μπορείς να έχεις μόνο για κυνήγι και αν λέει ανήκεις σε κάποιο κλαμπ σκοποβολίας. Αυτό το τελευταίο με σόκαρε. Δεν το ήξερα. Ξέρω πως είναι ακραίως ανταγωνιστικοί εδώ στο Βορρά και πως ανταγωνίζονται σε όλα. Από το πόσο μακριά θα πετάξει κάποιος τη γαλότσα του μέχρι το πόσα κουνούπια μπορεί να σκοτώσει το λεπτό. Και όταν μιλάω για ανταγωνισμό, εννοώ πως διοργανώνονται επίσημα πρωταθλήματα. Όλοι σίγουρα ξέρουν για την κούρσα με τη σύζυγο στην πλάτη. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, πως έιναι δυνατόν να δίνεις στα χέρια ενός 18χρόνου που έχει και ψυχολογικά προβλήματα ένα όπλο μόνο και μόνο γιατί θέλει λέει να συναγωνιστεί στην σκοποβολή. Στο κάτω κάτω, ας τα φυλάνε στο κλαμπ τα όπλα!
Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Έχω κι εγώ παιδί στο σχολείο και η σκέψη μόνο ότι καποιά μέρα θα μάθω κι εγώ ότι έγινε κάτι τέτοιο στο σχολείο της, με κάνει να θέλω να τα κρατήσω όλα στο σπίτι και να μην ξαναβγούμε από εκεί παρά μόνο για να αγοράσουμε φαγητό. Ξέρω βέβαια πως αυτά είναι υπερβολές και παράνοια αλλοπρόσαλλης μητέρας αλλά δεν μπορώ να ελεγξω τι νιώθω. Ελπίζω μόνο να παραμείνουν τα παιδιά μου ασφαλείς σε όλη τους τη ζωή και να γινουν ευτυχισμένα. Και το ίδιο ελπίζω και για τα άλλα παιδάκια. Αν όλα τα παιδια του κόσμου γίνουν ευτυχισμένα, ίσως τότε να έχουμε λιγότερη βία και πολέμους. Μιλάω για ουτοπία, το ξέρω. Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα σκοτεινό κομμάτι βίας. Εύχομαι μόνο να μπορέσουμε να το ελέγξουμε.

Η φιλανδέζα, σοκαρισμένη και πραγματικά λυπημένη.