Η παραβολή του Άσωτου Υιού

Ε, λοιπόν την παραβολή του άσωτου Υιού δεν την κατάλαβα ποτέ μου. Όσο κι αν έστιψα το μυαλό μου, όσο κιαν έστιψα την καρδιά μου, όσο κι αν ρώτησα τους δασκάλους μου και τους κληρικούς, δεν μπορώ να το χωνέψω το δίδαγμα. Εντάξει, η χαρά του πατέρα είναι μεγάλη και θέλει να το γιορτάσει που του ξαναγύρισε ο κανακάρης του από τις ασωτείες. Όχι πως πιστεύουμε πια τη σημερινή εποχή πως οι άνθρωποι μπορούν στα αλήθεια να αλλάξουν τόσο πολύ και να μετανόησουν κι από μία μέρα στην άλλη να γινούν από αποβράσματα, υποδείγματα αλλά τέλος παντων, παραβολή είναι όχι ιστορική αλήθεια. Γιατί να σφάξει το μόσχο τον εκλεκτό και να μην τον δώσει στον άλλο γιό του τον καλό; Ας σφάξει κάτι μικρότερο για τον Άσωτο.
Κατά κάποιο τρόπο πίστευα πάντα πως παρόμοια είναι τα συναισθήματα του άνθρωπου για τα καθημερινά και τα ασυνήθιστα. Αυτά που τα βλέπουμε κάθε μέρα χάνουν την αξία τους, τα παραμελούμε και τα θεωρούμε δεδομένα, βλέπουμε μόνο τα ασυνήθιστα με προσοχή και αγάπη καμμία φορά.
Και στις σχέσεις το ιδιο γίνεται. Τη γυναίκα μας ή τον άντρα μας που είναι δίπλα μας κάθε μέρα τον αγνοούμε, το έχουμε σίγουρο πως θα είναι εκεί για πάντα. Θαυμάζουμε μόνο αυτούς που έρχονται για λίγο στη ζωή μας, αυτούς που δεν μπορούμε να έχουμε, νομίζουμε πως αγαπάμε εφήμερες παρουσίες. Και μόνο όταν χάσουμε αυτ'ό που είχαμε, το αποζητάμε και αναρωτιόμαστε γιατί δεν το προσέξαμε πιο πολύ όταν το είχαμε.
Δεν έχω βγάλει συμπέρασμα ακόμα γιατί είμαστε έτσι. Ίσως η φύση μας κατα βάση να στρέφει την προσοχή μας στο εξαιρετικό γιατί κάποτε αυτό έφερνε τον κίνδυνο και έπρεπε να το προσέξουμε για να επιβιώσουμε. Ξέρω όμως πως εγώ δεν είμαι απολύτως ετσι και θα ήθελα και οι άλλοι γύρω μου να μην είναι έτσι. Προσπαθώ πάντα να κάνω τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί, να τους φροντίζω σαν να ήταν η τελευταία μέρα μας μαζί. Όσο μπορώ, γιατί έχω να φροντίσω και την καθημερινότητα. Και σκέφτομαι καμμιά φορά πόσο ωραία θα ήταν να προσπαθούσε κάποιος να κάνει το ίδιο για μένα.
Αν ποτέ κανείς διαβάσει αυτό το μπλογκ, ας κοιτάξει δίπλα του, τον συντροφό του, το παιδί του, τη μητέρα του, το φίλο του, όποιον κι αν δει, κι ας κάνει κάτι ιδιαίτερο γι αυτό το πρόσωπο, κάτι που θα είναι έκπληξη. Ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, ένα φιλί, ένας καλός λόγος... Καμμιά φορά μπορεί να έχει σημασία.
Θυμάμαι μια φορά μία φίλη μου από το σχολείο.Ένα χρόνο πριν τελειώσουμε, μετακόμησε έξω από την πόλη, πήγε σε καινούργιο σχολείο και τη χάσαμε. Στη γιορτή της που ήταν και σπάνια, αποφάσησα να της στείλως μία κάρτα για της θυμήσω περισσότερο ότι είμασταν κι εμείς φίλες της κι ας είχε φύγει. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν είχαμε τελειώσει το σχολείο και η καθεμία είχε π'αρει το δρόμο της, μαζευτήκαμε στο σπίτι μιας άλλης φίλης. Εκεί είπε σε όλους πως ποτέ δε θα με ξεχνούσε. Γιατί εκείνη τη χρονιά της μετακόμισης, εκεί που καθόταν μόνη και θλιμμένη στη μέση του πουθενά, στα κατσάβραχα, ο ταχυδρόμος είχε σκαρφαλώσει στο βουνό, μέσα από το κρύο και τον πάγο και της είχε φέρει την κάρτα μου που της έδειξε πως κάποιος τη σκεφτόταν, κι ας είχε φύγει μακριά. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να κάνει κάποιον να νιώσει τόσο καλύτερα.

Η φιλανδέζα