Η σειρά της εκκλησίας

Ήρθε η σειρά της εκκλησίας! Αφορμή το άρθρο συνέντευξη του "αγίου" αρχιεπισκόπου όπου σχολιάζει τη μάχη του με το θάνατο. Δεν μπορώ να μη αναρωτηθώ τα εξής:
1. Ο μακαριότατος ανήκει σε μία πίστη που ανέκαθεν διακυρήττει τα σχετικά με τη ματαιότητα αυτής της ζωής και την ευεδαιμονία της άλλης. Τι δίδαγμα λοιπόν περνάει με το παράδειγμά του; Πως πρέπει με νύχια και με δόντια να κρατιόμαστε στη ζωή και να επιδιώκουμε να συναντήσουμε τον Πλάστη μας μια "ώρα αργότερα"; Ή μήπως έχοντας τη φωλιά του και τα ράσα του λερωμένα με φιλοδοξία και πάθη που δεν αρμόζουν σε αρχιεπίσκοπο, προτιμά να προσευχηθεί λίγο ακόμα για να μπορέσει να πάρει άφεση αμαρτιών;
2. Πόσα χρήματα έχει κοστίσει ως τα τώρα η μάχη του με το θάνατο. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κανένα απλό άνθρωπο που να μπόρεσε να νικήσει τον καρκίνο στο συκώτι. Οι ακριβοί γιατροί δεν είναι για τους απλούς ανθρώπους. Μήπως, αντί να προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με κάθε μέσο, θα έπρεπε να δωρήσει αυτά τα χρήματα σε παιδιά άρρωστα που τα χρειάζονται και θα πεθάνουν χωρίς περίθαλψη; Έτσι, θα μπορέσει όντως να αντίκρυσει το Θεό με καθαρή την ψυχή.

Αν αναρωτιέται κανείς, δεν επιθυμώ κανενός το θάνατο. Απλώς αγανακτώ. Άρχισα να αγανακτώ με την εκκλησία από τότε που παντρέυτηκα και κατάλαβα πόσο διεφθαρμένοι και ψέυτικοι είναι οι περισσότεροι από τους ιερείς που γνώρισα. Ενδιαφέρονται μονο για τα γήινα, τα πλούτη, τη δόξα και άλλα τέτοια. Και κόβουν ταρίφες από τη μια για να μας παντρεψουν και μας αποδοκιμάζουν από την άλλη άμα παντρευόμαστε στο δημαρχείο. Κυρήσσουν αγάπη και συμπόνοια από τη μια και εμπνεόυν μίσος και εχθρότητα σε κάθε τι διαφορετικό από την άλλη.
Εδώ που ζω όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ακόμα και ο παπάς μας αναρωτιόταν τότε με τις ταυτότητες γιατί γινόταν τέτοιος χαμός και σκοτωμός. Λες και το ότι το έγραφαν στην ταυτότητα το ότι είμαι χριστιανή είχε να κάνει με την πίστη μου.
Αυτοί εδώ, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι καθημερινά στην εκκλησία, μιλάνε με όλους, δεν κατακρίνουν ποτέ και με κάνουν να νιώθω πως είμαι καλοδεχούμενη γιατί εγώ το θέλω και όχι γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει.
Και δεν αποδοκιμάζουν και την προσπάθεια των απλών ανθρωπων να ζήσουν και να ευτυχησουν, ούτε κρίνουν καποιον με το φύλο του. Γυναίκες και άντρες το ίδιο. Είμαι σίγουρη πως αν κάποτε έπρεπε να αποφασίσουν αν θα γίνονται και οι γυναίκες κληρικοί, οι φινλανδόι δε θα είχαν καμμία αντίρρηση.
Μήπως αυτή η επιμονή της δικής μας εκκλησίας να παρουσιάζει τη γυναίκα σαν τον πειρασμό και να την αποκλείει από συμβάντα και μέρη, δε θυμίζει τους μουσουλμανους και τις μπούρκες; Κι όλα αυτά γιατί οι άνδρες έχουν αδύναμη φύση και δεν μπορούν να "αγιάσουν" αν τύχει και δουν καμμιά όμορφη γυναίκα. Αν το πα'ρουμε έτσι, οι γυναίκες κάνουν καλύτερους κληρικούς γιατί από τη φύση τους επιθυμούν λιγότερο τους άντρες!

Κάποιος κάποτε μου εξήγησε πως η εκκλησία δεν θέλει τις γυναίκες να γίνονται κληρικοί γιατί δεν θέλει να στερήσει τη μητρότητα. Μήπως τα παιδιά δεν χρειάζονται πατέρα για να γίνουν; Και σημαίνει αυτό δηλαδή ότι οι κληρικοί που κάνουν παιδιά απαλλάσονται των καθηκόντων τους ως πατεράδες γιατί είναι κληρικοί; Όπως μερικοί αποζητούν τη ζωή εν Χριστώ έτσι κάνουν και οι γυναίκες. Υπάρχουν και οι καλόγριες. Γιατί αυτές δεν μπορούν να λειτουργήσουν;
Το κακό είναι πως η στενοκεφαλία συνεχίζεται. Κι αυτό αντί να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά σε μία ηθική ζωή, τους απομακρύνει. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι μάζες χρειάζονται παραδέιγματα και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε κανένα τέτοιο σήμερα, ούτε σε αυτούς που κυβερνούν, ούτε σε άλλους.

Η φινλανδέζα.