Κινητά και παιδιά

Μόλις τώρα διάβασα στα Νέα ότι μία εταιρία έχει δημιουργήσει ένα ειδικό κινητό για μικρά παιδιά. Το άρθρο έλεγε για τους πιθανούς κινδυνούς που διατρέχουν αυτοί που μιλούν στα κινητά από την ακτινοβολία των τηλεφώνων. Από την άλλη, η εταιρία ισχύριζεται ότι με το κινητό τηλέφωνο, το παιδί θα γίνει πιο κοινωνικό.
Σα να μου φαίνεται πως τα έχουν μπλέξει λιγάκι.
Καταρχήν, δεν είναι αποδεδειγμένο ότι υπαρχει σοβαρός κίνδυνος από την ακτινοβολία. Ο μόνος σίγουρος θάνατος που θα μπορούσε ίσως κάποιος να αποδώσει σε κινητό ήταν εκείνη η κοπέλα στο Σινικό τείχος που τη βάρεσε κεραυνός και πέθανε αν και νομίζω ότι και χωρίς το κινητό θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό. Ας σκεφτούν οι καταστροφολόγοι πως η ακτινοβολία από τις κεραίες όχι μόνο της κινητής τηλεφωνίας αλλά και της ΔΕΗ, του κανονικού τηλεφώνου κ.τ.λ. υπάρχει γύρω μας από παλιά. Θα μου πεις το τηλέφωνο είναι πιο κοντα στον εγκέφαλο. Το ίδιο είναι και η τηλεόραση αλλά ακόμα δεν έχουν αρχίσει τα μίντια να βλέπουν σοβαρό κίνδυνο.
Εκείνο που βλέπω εγώ με την απλή λογική μίας μητέρας μικρών παιδιών είναι πως :
1. Τα παιδία μάλλον ακοινώνητα θα γίνουν με το κινητό τηλέφωνο. Υποτίθεται πως έτσι θα ξέρουν οι γονείς τι κάνουν τα παιδιά τους όταν αυτά δεν είναι μαζί τους. Μα αφήνεις το πεντάχρονό σου και το εξάχρονό σου μόνο του χωρίς να ξέρεις τι κάνει; Το μόνο μέρος που μπορεί να είναι μόνο του το παιδί σε αυτήν την ηλικία είναι το σχολείο ή το νηπιαγωγείο. Τι δηλαδή, θα το παίρνεις τηλέφωνο εν ώρα μαθήματος; Ή στο διάλειμμα για να βεβαιωθείς ότι παίζει καλά;
2. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμα για να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν χρήση και πότε η χρήση γίνεται κατάχρηση και δεν μπορούμε να το απαιτήσουμε από αυτά.
3. Η κοινωνικότητα σε αυτή την ηλικία εκφράζεται και μαθαίνεται με τη φυσική επαφή μεταξύ των παιδιών. Πως θα γίνουν πιο κοινωνικά αν αντί να πάνε να παίξουν με κάποιον φίλο τους, θα τον πάιρνουν τηλέφωνο; Και δεν μπορούν έτσι ή αλλοιώς να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο των γονιών τους γι αυτό;
4. Εδώ που βρίσκομαι καθώς καταλαβάινετε, η χρήση των κινητών είναι καθημερινότητα. Και πολλά παιδάκια έχουν κινητό. Οι φινλανδοί όμως κάθε άλλο παρά κοινωνικοί είναι. Η τεχνολογία είναι πολλές φορές οι πατερίτσες της κοινωνικής τους επαφής. Αντί να συνατηθούν και να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο, είναι πιο βολικό όχι βέβαια να μιλάνε στο τηλέφωνο αλλά να στέλνουν μυνήματα. Αντί να αυξάνουμε την μανία καταναλώσεως των παιδιών μας και να φινλανδοποιούμαστε, θα έπρεπε ίσως να δώσουμε το παράδειγμα πως η προσωπική επαφή, όχι μόνο σε αυτήν την ηλικία αλλά σε όλες είναι πιο σημαντική από το μύνηματα δια τηλεφώνου.
Νισάφι πια!
Μία διευκρίνηση. Δεν είμαι κατά των κινητών. Είναι πολύ χρήσιμα και κουβαλάω δύο στην τσέπη μου, όντας σίγουρη πως αν συμβεί κάτι, ο παιδικός σταθμός ή το σχολείο θα με βρει ανα πάσα στιγμή. Αλλά είμαι πάντα εναντίον στην απαράδεκτη τάση της καταναλωτικότητας της κοινωνίας που έχει συχνά θύματα τα παιδιά μας. Κι επίσης, είμαι ενάντια στον τρόπο με τον οποίο περιορίζουμε τη δυνατότητά τους να χρησιμοποίησουν τη φαντασία τους και την κοινωνικότητά τους. Γιατί απορούν μερικοί μετά για τη συμπεριφορά των νέων;


Η φιλανδέζα!