Αιώνιο Αρσενικό: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Σήμερα σε μία από τις επίσημες σελίδες της Ευρωπαικής ένωσης, κατά λάθος διάβασα ένα σχόλιο για τις ουλές στα προσωπα των ανδρών και πως φαντάζουν ελκυστικές. Η αλήθεια είναι πως συχνά πυκνά νιώθω ενστικτωδώς κάτι παράξενο στη θέα ένος γεροδεμένου ενδρικού κορμιού και βρίσκω όντως τις ουλές ... ενδιαφέρουσες. Είναι άραγε η ανάγκη του θυληκού να βρει ένα αρσενικό που μπορεί με τη δυναμή του να προστατεύσει αυτήν και τα παιδιά της; Ή μήπως έχω αρχίσει να ξεμωραίνομαι και σύντομα θα γίνω από εκείνες τις γιαγιάδες με το πονηρό μάτι που χαίδεύουν στοργικά τους καλοανεπτυγμένους νεόυς. Δε νομίζω να καταλήξω έτσι γιατί είμαι μάλλον ντροπαλή και πρέπει ακόμα να πω πως συχαίνομαι τα κορμιά των μπόντι μπίλντερς, αυτά που μου προκαλούν αίσθηση είναι τα πραγματικά αρρενωπά κορμιά, τα φυσιολογικά ανεπτυγμένα.
Θα ήθελα πολύ να πω πως με συγκινεί μόνο το χιούμορ, πως θα μπορούσα να με δω δίπλα σε ένα κοντό κι αδύνατο άντρα αλλά δεν είναι απόλυτως έτσι. Ήταν άραγε τύχη ή ένστικτο το ότι ερωτεύτηκα κάποιον τέτοιον ψηλό, γεροδεμένο που είχε όμως και χιούμορ και χίλια άλλα καλά και κυρίως ερωτεύτηκε εμένα! (Ξέρω, ξέρω είχα τύχη βουνό). Εκείνο πάντως που μπορώ να πω είναι πρώτα πως αυτά τα σφρηγηλά μεγαλεία χάνονται όταν έρχονται παιδιά και δεν έχει πια κανείς καιρό να φροντίζει έστω και λίγο τον εαυτό του και αυτό αντί να κάνει τον άντρα λιγότερο ελκυστικό, τον κάνει ακόμα πιο επιθυμητό. Έπειτα τα φαινόμενα απατούν. Σήμερα, μετράει πιο πολύ η εσωτερική δύναμη παρά η δύναμη στους μυς. Μπορεί ένας άντρας να ανοίγει χωρίς πρόβλημα τα βαζάκια των παιδικών τροφών αλλά στηρίζει πραγματικά τη γυναίκα, όταν ξενυχτάει με το μωρό που κλαίει ή το φροντίζει όταν είναι άρρωστο. Και τέλος, μπορεί ο έρωτας να αρχίζει στους μυς και στο λυγερό κορμί, η αγάπη όμως έρχεται από την ψυχή και στηρίζεται στην κατανόηση και την αλληλεγκύη, στην συμπόνοια και καμμια φορά στην αυτοθυσία. Αυτό το ξεχνάμε, συχνά πυκνά σε μία τόσο εγωιστική εποχή.

Η Φινλανδέζα.

Κοινή Λογική

Μία νέα εποχή έχει ήδη αρχίσει με την εκλογή μισομάυρου προέδρου στην Αμερική. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. ούτε αν θα τον αφήσουν τον άνθρωπο να δει άσπρη μέρα και να κάνει και κανένα καλό, αλλά το γεγονός και μόνο ότι τον εξέλεξαν, λέει πολλά για το πως αλλάζουν οι άνθρωποι.
Διάβαζα πάλι τα σημερινά για την διαγραφή του Τατούλη στην Ελλάδα και είδα και ένα βίντεο από κάποιο κανάλι όπου μία "δημοσιογράφος" διάβαζε το μπλογκ του. Και δεν μπορούσα να μην ευχηθώ να γίνοταν ένα παρόμοιο θαύμα με αυτό των ΗΠΑ και στην Ελλάδα με τους Έλληνες. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ την πολιτική αλλαγή γιατί για να πω την αλήθεια, ως τώρα η αντιπολίτευση δεν έχει δέιξει στο παραμικρό σημάδια πως θα είναι καλύτερη από την κυβέρνηση. Τόσο καιρό, δεν έχω ακούσει και κάνενα ουσιάστικό σχόλιο ή σχέδιο της προκοπής. Υποσχέσεις του τύπου έμεις θα σας σώσουμε, είναι εύκολο να δώσει κανείς. Εκείνο που εννοώ είναι το να επικράτησει επίτέλους ανάμεσα στους Έλληνες η κοινή λογική. Μόνο και μόνο που ακούω όλα αυτά με τον Τατούλη, ανατριχιάζω. Όχι για την πράξη του που καλά την έκανε αν και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ με ποιες υποχθόνιες σκέψεις τύπου Σαμαρά αντέδρασε αλλά γιατί κανείς μα κανείς δεν έχει αναφέρει ως τώρα πουθενά το εξής ιστορικό μάθημα που φωνάζαμε στους Αμερικάνους όταν άρχισαν τον πόλεμο στον Ιράκ. Καλά να τη διώξεις τη σαβούρα, έλα όμως που κάτι πρέπει να βάλεις στη θέση της. Και το έχουμε αυτό το κάτι; Κι αν δεν το έχουμε τώρα που μπορούμε να το βρούμε; Πως και που να το ψάξουμε; Τι ωφελεια θα εχουμε αν μπλέξουμε σε εκλογές που θα γίνονατι και θα ξαναγίνονται, δε θα προχωράει τίποτα και στο τέλος θέλοντας και μη, θα εκλέξουμε πάλι κάποιον "να τα φάει".
Όλα αυτά τα ερωτήματα βασίζονται στην απλή κοινή λογική και δυστυχώς τέτοια δεν έχουν οι Έλληνες. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομική ή την αποκτά κανείς στο κουρμπέτι της ζωής, ελπίζω πάντως κάποια φορά να τη βρούμε και σύντομα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στα σχολεία και στα σπίτια, ετσι όπως είναι σήμερα, τα παιδιά δεν τη μαθαίνουν, αντίθετα αυτοί που την έχουν τη χάνουν κιόλας. Τι άλλο να κάνουν τα έρμα τη στιγμή που τους κοπανάμε μέρα νύχτα ότι ΠΡΕΠΕΙ να σπαταλάνε το μυαλό τους και τα νιάτα τους για να παπαγαλίσουν δύο πράγματα που θα τους εξασφαλήσουν μία θεσούλα σε πανεπιστήμια χωρίς αξία, όπου θα μάθουν και πάλι να "πολιτεύονται" (οι καταλήψεις χωρίς λόγο δίνουν και πάιρνουν, έτσι για τη φάση, όπως και οι απεργίες και τα μπλόκα στους δρόμους αργότερα), να φωνάζουν άδεια συνθήματα, να κάνουν πλάκα και να περνούν και κανένα μάθημα και μετά να βρεθούν χωρίς δουλειά, χρήματα και μέλλον να κάνουν ψιλοδουλειές κι αν για να ζήσουν. Που είναι η λογική σε αυτό;
Και για να τελειώνω, η ελπίδα μου πως η κοινή λογική δεν έχει χαθεί στον κόσμο πέταξε μία σπίθα όταν διάβασα το άρθρο για την ταινία Μουσταφά. Ένας ηλικιωμένος Τούρκος (μάλιστα Τούρκος) σχολίασε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί θέλησαν να παρουσιάσουν τώρα τον Ατατούρκ σα "μέθυσο, άθεο, κτλ.". Κι οταν ρωτήθηκε γιατί το λέει αυτό, είπε: "Δεν καταλαβαίνετε πως μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι ισλαμιστές για να καταπολεμήσουν το κεμαλισμό (και να επαναφέρουν το ισλαμικό κράτος)." Ορίστε ένας άνθρωπος που μπορεί και βλέπει πέρα από τη μισαλλοδοξία και που μπορεί με την απλή κοινή λογική του να καταλάβει τις συνέπειες! Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι πιο π0λλοί!

Η φινλανδέζα.

ΥΣ. Και για του λόγου το αληθές, οι φινλανδοί διαθέτουν κοινή λογική σε ότι αφορά τα κοινά αλλά όχι πάντα σε ότι αφορά την προσωπική τους ζωή. Βέβαια, ζώντας σε πόλη και όντας σε κύκλους μορφωμένων ανθρώπων, δεν έχω μία πιο γενική εικόνα για το τι γίνεται. Πάντως το σχολείο προσπαθεί, οι προσπάθειες όμως συχνά πυκνά σκοντάφτουν στους γονείς.

Ανήκω;

Σήμερα διάβαζα το μπλογκ του κύριου Καπλανί, ο οποίος έχει κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα το οποίο πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ. Μετανάστης από την Αλβανία, όχι μόνο έμαθε τα ελληνικά, αλλά είναι και συγγραφέας και μάλιστα γράφει πολύ πολύ καλύτερα από άλλους Έλληνες "συγγραφείς". ΄'Εχει πάει στην Αμέρική και έγραφε άπό εκεί για τους διάφορους απλούς αμερικάνους που γνώρισε και τι του είπαν. Σκέψη στη σκέψη, σχολιάσε και την ξενητιά, πως πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να χωνέψεις πολλά και να παλέψεις με πολλά κόμπλεξ για να τα καταφέρεις να αντέξεις. Βέβαια, η δικιά μου ξενητιά είναι τελείως διαφορετική, μάλλον πιο βολική και άνετη θα έλεγα σε σχέση με το τι περνάνε οι μετανάστες στην Ελλάδα (ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω αυτό). Όμως με έβαλε σε σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό, εδώ δηλαδή και κανα δύο χρόνια, κάθε που ακούω ελληνικά με πιάνουν κλάματα. Κι ξέρω πως η ζωή στην Ελλάδα θα ήταν χίλιες φορές χειρότερη από εδώ, όχι γιατί θα μου έλειπαν τα χρήματα αλλά γιατί δε θα είχα σιγουριά, δε θα είχα σύζυγο (αυτό είναι σίγουρο μιας και σε όλα τα χρόνια μου, έναν έλληνα της προκοπής -από άποψη σχέσεων με το άλλο φύλο- δε γνώρισα) και δε θα είχα που να στείλω τα παιδιά μου που θα είχα αποκτήσει χωρίς πατέρα.

Και πέφτω πολλές φορές στην παγίδα και γκρινιάζω γιατί οι φιλανδοί είναι έτσι και αλλοιώς, ακόμα και γιατί βάζουν φρούτα στην σαλάτα και τρώνε αμαγείρευτα το μπρόκολο και το κουνουπίδι. Αυτό όμως είναι λάθος. Αυτοί είναι αυτοί που είναι και μπορούν βέβαια πάντα να γίνουν καλύτεροι αλλά όχι για να βολέψουν εμένα και προς Θεού όχι για να γίνουν Έλληνες!

Φθάνω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μέσα μου υπάρχει ενδόμυχη αυτή η ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέλος αποδεκτό ενός συνόλου και να μου είναι εύκολο να ανήκω σε αυτούς. Αυτό συμβαίνει κατά ένα ποσοστό όταν "γυρίζω πίσω" στην Ελλάδα αλλά σύντομα η αίσθηση καταρρίπτεται όταν ακούσω το πρώτο: Εσύ δεν ξέρεις, δεν μένεις εδώ.

Αυτό το άγχος της αποδοχής, αυτός ο αγώνας προσαρμογής που δεν τελειώνει, με έχει τελικά κουράσει. Και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν θα βρω ποτέ ξανά αυτό το άισθημα της σιγουριάς και της αλληλεγγύης. Αυτό το είχα βέβαια μόνο για λίγο, όσο σπούδαζα και όσο ήμουν στην Ολλάνδια. Και δεν είμαι καθόλου αφελής να πιστεύω πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην Ελλάδα του σήμερα.



Η φιλανδέζα.