Σχολικές περιπέτειες

Άναρωτιέμαι ποιά είναι η ελληνική λέξη για το bullying. Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά δεν μπορώ να βρω άλλη από το πείραγμα και το κοροϊδευω. Στα ελλήνικά όμως αυτές οι λέξεις ακούγονται μάλλον απαλές σχετικά με τα αισθήματα που προκαλούν αυτά τα πειράγματα του σχολείου.
Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά, ήμουν σίγουρη ότι θα έρθει η ώρα που κάποιος θα τα πειράξει γιατί η μητέρα τους είναι ξένη, άσχετα αν οι φινλανδοί αγαπούν τους Έλληνες (τουλάχιστον μέχρι την προήγουμενη άνοιξη). Προσπάθησα λοιπόν να τους μάθω πως δεν έχει σημασία ποιός είναι ο πατέρας σου ή η μητέρα σου και τι γλώσσα μιλάνε αλλά ποιός είσαι εσύ. Τώρα που συμβαίνει αυτό βλέπω πως μάλλον τα μαθήματά μου δεν πήγαν χαμένα μόνο που ξέχασα να τα αφομοιώσω εγώ. Ίσως είναι η ελληνική φύση μου αλλά η πρώτη μου σκέψη ήταν να αρπάξω από το σβέρκο τους υπεύθυνους, να τους δώσω ένα γερό ξύλο και μετά να επανάλαβω την φάση με τους γονείς τους.
Αυτοσυγκρατήθηκα φυσικά γιατί ξέρω πως θα το μετάνιωνα μετά και πως η βία φέρνει βία και μάλλον δε θα κατάφερνα και τίποτα αλλά θα τα έκανα όλα χειρότερα. Χώρια που η χειροδικία εδώ θεωρείται πλημέλημα και θα με τραβούσαν και στα δικαστήρια. Το σκέφτηκα λοιπόν λιγάκι, έκανα και μία επίσκεψη στο δίκτυο. Βλεπετε, όλα αυτά που ακούτε πως χωρίς να το ξέρει κανείς, με την αλληλεπίδρασή του στο δίκτυο, αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τον εαυτό του, είναι αλήθεια κι ας ακούγεται επιστημονική φαντασία.
Εκεί λοιπόν βρήκα πως τα παιδάκια αυτά έχουν δηλώσει ψεύτικη ημερομηνία γέννησης για να γραφτούν στο Φάτσαμπουκ, το ένα δε έχει για φίλη του τη μάνα του. Η μάνα αυτή που δέχτηκε την παρανομία του γιού της, έχει μία εικόνα στην οποία υπάρχει ένα σβησμένο άτομο και η ίδια. Ίσως να είναι φαντασία μου αλλά το ίδιο έκανε πολύ κοντίνή μου συγγενής όταν χώρισε με τον άντρα της, μουτζουρώνοντας τον ή κόβοντας τον από όλες τις φωτογραφίες τους. Μία επίσκεψη στους τοπικούς καταλόγους αποκάλυψε πως υπάρχει ένα αρσενικό άοτομο το οποίο πληρώνει για το κινητό του αγοριού αλλά δε ζει στην ίδια διεύθυνση.

Τι συμπέρανα λοιπόν; Πως προφανώς κανείς δε δίνει αρκετή σημασία σε αυτά τα δύο αγόρια στο σπίτι τους. Και κατέληξα να τα λυπάμαι.

Τι να κάνω όμως; Είπα μερικά πράγματα στο σχολείο μπας και κάνει κανείς τίποτα άλλά έχω τις αμφιβολίες μου. Και τα δύο αγοράκια έχουν συνέχεια πρόβλημα συμπεριφοράς από την πρώτη δημοτικού και κανείς δεν διόρθωσε την κατάσταση ως τώρα. Αν αρχίσω να κινάω γη κι ουρανό για να σταματήσω τα πειράγματα, ίσως κάτι να γίνει αλλά αυτό δε θα έρθει σε αντίφαση με το μύνημα που προσπαθώ να δώσω στα παιδιά μου να μη δίνουν σημασία στα πειράγματα; Και είναι δική μου δουλειά να επιστήσω την προσοχή στην κατάσταση των παιδιων; Κι αν κάνω λάθος;
Υποθέτω πως τελικά έμαθα κι εγώ το μάθημά μου αφού πέρασα μία τουλάχιστον άγρυπνη νύχτα. Τώρα δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί τους.