Η παραβολή του Άσωτου Υιού

Ε, λοιπόν την παραβολή του άσωτου Υιού δεν την κατάλαβα ποτέ μου. Όσο κι αν έστιψα το μυαλό μου, όσο κιαν έστιψα την καρδιά μου, όσο κι αν ρώτησα τους δασκάλους μου και τους κληρικούς, δεν μπορώ να το χωνέψω το δίδαγμα. Εντάξει, η χαρά του πατέρα είναι μεγάλη και θέλει να το γιορτάσει που του ξαναγύρισε ο κανακάρης του από τις ασωτείες. Όχι πως πιστεύουμε πια τη σημερινή εποχή πως οι άνθρωποι μπορούν στα αλήθεια να αλλάξουν τόσο πολύ και να μετανόησουν κι από μία μέρα στην άλλη να γινούν από αποβράσματα, υποδείγματα αλλά τέλος παντων, παραβολή είναι όχι ιστορική αλήθεια. Γιατί να σφάξει το μόσχο τον εκλεκτό και να μην τον δώσει στον άλλο γιό του τον καλό; Ας σφάξει κάτι μικρότερο για τον Άσωτο.
Κατά κάποιο τρόπο πίστευα πάντα πως παρόμοια είναι τα συναισθήματα του άνθρωπου για τα καθημερινά και τα ασυνήθιστα. Αυτά που τα βλέπουμε κάθε μέρα χάνουν την αξία τους, τα παραμελούμε και τα θεωρούμε δεδομένα, βλέπουμε μόνο τα ασυνήθιστα με προσοχή και αγάπη καμμία φορά.
Και στις σχέσεις το ιδιο γίνεται. Τη γυναίκα μας ή τον άντρα μας που είναι δίπλα μας κάθε μέρα τον αγνοούμε, το έχουμε σίγουρο πως θα είναι εκεί για πάντα. Θαυμάζουμε μόνο αυτούς που έρχονται για λίγο στη ζωή μας, αυτούς που δεν μπορούμε να έχουμε, νομίζουμε πως αγαπάμε εφήμερες παρουσίες. Και μόνο όταν χάσουμε αυτ'ό που είχαμε, το αποζητάμε και αναρωτιόμαστε γιατί δεν το προσέξαμε πιο πολύ όταν το είχαμε.
Δεν έχω βγάλει συμπέρασμα ακόμα γιατί είμαστε έτσι. Ίσως η φύση μας κατα βάση να στρέφει την προσοχή μας στο εξαιρετικό γιατί κάποτε αυτό έφερνε τον κίνδυνο και έπρεπε να το προσέξουμε για να επιβιώσουμε. Ξέρω όμως πως εγώ δεν είμαι απολύτως ετσι και θα ήθελα και οι άλλοι γύρω μου να μην είναι έτσι. Προσπαθώ πάντα να κάνω τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί, να τους φροντίζω σαν να ήταν η τελευταία μέρα μας μαζί. Όσο μπορώ, γιατί έχω να φροντίσω και την καθημερινότητα. Και σκέφτομαι καμμιά φορά πόσο ωραία θα ήταν να προσπαθούσε κάποιος να κάνει το ίδιο για μένα.
Αν ποτέ κανείς διαβάσει αυτό το μπλογκ, ας κοιτάξει δίπλα του, τον συντροφό του, το παιδί του, τη μητέρα του, το φίλο του, όποιον κι αν δει, κι ας κάνει κάτι ιδιαίτερο γι αυτό το πρόσωπο, κάτι που θα είναι έκπληξη. Ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, ένα φιλί, ένας καλός λόγος... Καμμιά φορά μπορεί να έχει σημασία.
Θυμάμαι μια φορά μία φίλη μου από το σχολείο.Ένα χρόνο πριν τελειώσουμε, μετακόμησε έξω από την πόλη, πήγε σε καινούργιο σχολείο και τη χάσαμε. Στη γιορτή της που ήταν και σπάνια, αποφάσησα να της στείλως μία κάρτα για της θυμήσω περισσότερο ότι είμασταν κι εμείς φίλες της κι ας είχε φύγει. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν είχαμε τελειώσει το σχολείο και η καθεμία είχε π'αρει το δρόμο της, μαζευτήκαμε στο σπίτι μιας άλλης φίλης. Εκεί είπε σε όλους πως ποτέ δε θα με ξεχνούσε. Γιατί εκείνη τη χρονιά της μετακόμισης, εκεί που καθόταν μόνη και θλιμμένη στη μέση του πουθενά, στα κατσάβραχα, ο ταχυδρόμος είχε σκαρφαλώσει στο βουνό, μέσα από το κρύο και τον πάγο και της είχε φέρει την κάρτα μου που της έδειξε πως κάποιος τη σκεφτόταν, κι ας είχε φύγει μακριά. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να κάνει κάποιον να νιώσει τόσο καλύτερα.

Η φιλανδέζα

Αρχιεπίσκοπος...

Τη γνώμη μου για την υγεία του Αρχιεπίσκοπου, την έχω ήδη εκφράσει. Και βγήκα και αληθινή... Αν και δεν έχω ελληνική τηλεόραση εδώ στη Φιλανδία, διαβάζοντας και ακούγοντας, καταλαβαίνω πως γίνεται χαμός στα παράθυρα για αυτό το θέμα. Ο Κος Παπαδόπουλος στις Ματιές ανέφερε πως θα έπρεπε να τον αφήσουν στην ησυχία του. Και είμαι κι εγώ της ίδιας γνώμης. Όμως δεν ήταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος που εκμετελλευόταν τα παράθυρα για να βροντοφωνάξει τη γνώμη του και να ανάψει φωτιές στους "πιστούς"; Εκείνος δεν ήταν από πάντα αυτός που τα γέμιζε; Κι αυτός και οι άλλοι οι πολιτικοί που τρώγονται μέρες τώρα για τη διαδοχή. Φαντάζομαι πως μπορεί να νιώθει κανείς όταν ακούει όλα αυτά να λέγονται για τον ίδιο, να προβλέπουν ειδικοί το θάνατό του και πως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Μήπως όμως είναι αυτό και λίγο "θεία δίκη". Όχι γιατί ο Θεός θέλει να τιμωρήσει γιατί ο Πανάγαθος δεν έιναι εκδικητικός κι ας Τον διαφημίζουν για Τέτοιον. Αλλά γιατί έδώ ισχύει το "οπως έστρωσες, θα κοιμηθείς". Μωρός είναι εκείνος που πιστεύει πως τα μίντια τον αγαπούν όταν τα τρέφει και δεν θα πέσουν να τον "φαν" όταν θα βρουν την ευκαιρία.
Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό τη σκηνή από το Ζορμπά του Καζαντζάκη (αφορισμένος κι αυτός γιατί τόλμησε να μίλησει και να εκθειάσει το Χριστό με το δικό του τρόπο). Τοτέ που η μαντάμ πέθαινε, όταν ακόμα ανασαινε και πέσανε οι χωρικοί και τη γδύσαν. Κάπως έτσι φαντάζει η "διαδοχολογία" για το ποιός θα είναι ο επόμενος...
Κάτι άλλο... Σήμερα το πρωί είχαμε μείον βαθμούς. Πήγα στην πόλη για να αγοράσω κάτι και πέρασα από το ποτάμι. Τι ομορφιά Θεέ μου. Το νερό αταράχο να λάμπει στο φως του ήλιου που ανέβαινε και από πάνω του να σαλέυει μία απαλή ομίχλη σαν ξωτικό. Στα Γιάννενα είχα παρόμοιες εικόνες αλλά όχι στην Αθήνα μου, αυτή την πολή που αγαπώ κι ας είναι άσχημη (γιατί εμείς την κάναμε έτσι).

Η Φιλανδέζα.

Η σειρά της εκκλησίας

Ήρθε η σειρά της εκκλησίας! Αφορμή το άρθρο συνέντευξη του "αγίου" αρχιεπισκόπου όπου σχολιάζει τη μάχη του με το θάνατο. Δεν μπορώ να μη αναρωτηθώ τα εξής:
1. Ο μακαριότατος ανήκει σε μία πίστη που ανέκαθεν διακυρήττει τα σχετικά με τη ματαιότητα αυτής της ζωής και την ευεδαιμονία της άλλης. Τι δίδαγμα λοιπόν περνάει με το παράδειγμά του; Πως πρέπει με νύχια και με δόντια να κρατιόμαστε στη ζωή και να επιδιώκουμε να συναντήσουμε τον Πλάστη μας μια "ώρα αργότερα"; Ή μήπως έχοντας τη φωλιά του και τα ράσα του λερωμένα με φιλοδοξία και πάθη που δεν αρμόζουν σε αρχιεπίσκοπο, προτιμά να προσευχηθεί λίγο ακόμα για να μπορέσει να πάρει άφεση αμαρτιών;
2. Πόσα χρήματα έχει κοστίσει ως τα τώρα η μάχη του με το θάνατο. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κανένα απλό άνθρωπο που να μπόρεσε να νικήσει τον καρκίνο στο συκώτι. Οι ακριβοί γιατροί δεν είναι για τους απλούς ανθρώπους. Μήπως, αντί να προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με κάθε μέσο, θα έπρεπε να δωρήσει αυτά τα χρήματα σε παιδιά άρρωστα που τα χρειάζονται και θα πεθάνουν χωρίς περίθαλψη; Έτσι, θα μπορέσει όντως να αντίκρυσει το Θεό με καθαρή την ψυχή.

Αν αναρωτιέται κανείς, δεν επιθυμώ κανενός το θάνατο. Απλώς αγανακτώ. Άρχισα να αγανακτώ με την εκκλησία από τότε που παντρέυτηκα και κατάλαβα πόσο διεφθαρμένοι και ψέυτικοι είναι οι περισσότεροι από τους ιερείς που γνώρισα. Ενδιαφέρονται μονο για τα γήινα, τα πλούτη, τη δόξα και άλλα τέτοια. Και κόβουν ταρίφες από τη μια για να μας παντρεψουν και μας αποδοκιμάζουν από την άλλη άμα παντρευόμαστε στο δημαρχείο. Κυρήσσουν αγάπη και συμπόνοια από τη μια και εμπνεόυν μίσος και εχθρότητα σε κάθε τι διαφορετικό από την άλλη.
Εδώ που ζω όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ακόμα και ο παπάς μας αναρωτιόταν τότε με τις ταυτότητες γιατί γινόταν τέτοιος χαμός και σκοτωμός. Λες και το ότι το έγραφαν στην ταυτότητα το ότι είμαι χριστιανή είχε να κάνει με την πίστη μου.
Αυτοί εδώ, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι καθημερινά στην εκκλησία, μιλάνε με όλους, δεν κατακρίνουν ποτέ και με κάνουν να νιώθω πως είμαι καλοδεχούμενη γιατί εγώ το θέλω και όχι γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει.
Και δεν αποδοκιμάζουν και την προσπάθεια των απλών ανθρωπων να ζήσουν και να ευτυχησουν, ούτε κρίνουν καποιον με το φύλο του. Γυναίκες και άντρες το ίδιο. Είμαι σίγουρη πως αν κάποτε έπρεπε να αποφασίσουν αν θα γίνονται και οι γυναίκες κληρικοί, οι φινλανδόι δε θα είχαν καμμία αντίρρηση.
Μήπως αυτή η επιμονή της δικής μας εκκλησίας να παρουσιάζει τη γυναίκα σαν τον πειρασμό και να την αποκλείει από συμβάντα και μέρη, δε θυμίζει τους μουσουλμανους και τις μπούρκες; Κι όλα αυτά γιατί οι άνδρες έχουν αδύναμη φύση και δεν μπορούν να "αγιάσουν" αν τύχει και δουν καμμιά όμορφη γυναίκα. Αν το πα'ρουμε έτσι, οι γυναίκες κάνουν καλύτερους κληρικούς γιατί από τη φύση τους επιθυμούν λιγότερο τους άντρες!

Κάποιος κάποτε μου εξήγησε πως η εκκλησία δεν θέλει τις γυναίκες να γίνονται κληρικοί γιατί δεν θέλει να στερήσει τη μητρότητα. Μήπως τα παιδιά δεν χρειάζονται πατέρα για να γίνουν; Και σημαίνει αυτό δηλαδή ότι οι κληρικοί που κάνουν παιδιά απαλλάσονται των καθηκόντων τους ως πατεράδες γιατί είναι κληρικοί; Όπως μερικοί αποζητούν τη ζωή εν Χριστώ έτσι κάνουν και οι γυναίκες. Υπάρχουν και οι καλόγριες. Γιατί αυτές δεν μπορούν να λειτουργήσουν;
Το κακό είναι πως η στενοκεφαλία συνεχίζεται. Κι αυτό αντί να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά σε μία ηθική ζωή, τους απομακρύνει. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι μάζες χρειάζονται παραδέιγματα και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε κανένα τέτοιο σήμερα, ούτε σε αυτούς που κυβερνούν, ούτε σε άλλους.

Η φινλανδέζα.