Και πάλι πολιτκά και άλλα της Κυριακής

Ε, λοιπόν με έχουν πρήξει! Ο τίτλος του άρθρου σήμερα στα νέα, κάτι σαν εμπρός με το Γιώργο! Ποιός είναι αυτός ο Γιώργος ρε παιδιά και (Κυρα Γιώργαινα ο Γιώργος σου) που πάει; Και φυσικά για το Παπαντρέου, το Γιωργάκη ο λόγος... Μα καλά, ακόμα δεν πήρανε χαμπάρι πόσο κακό κάνανε στο "ίματζ" του Γιώργου με το να τον αποκαλούν Γιώργο. Γιώργος από εδώ, Γιωργος από εκεί, που ναι τος τώρα; Υποθέτω πως κάποιος σοφότατος σύμβουλος σκέφτηκε πώς έτσι, ο αξιότιμος κύριος Παπανδρέου γίνεται πιο λάϊκός, πλησιάζει τους απλούς ανθρώπους και αυτό θα μπορούσε και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.. Θα γινόταν ένας από εμάς... ΄΄Ελα που όμως στην ωραάι Ελλαδίτσα μας, τα απλά και λαϊκά δεν πιάνουν. Όσο πιο ψηλά το βάζεις, όσο πιο άπιαστο και απρόσιτο, τόσο πιο επιθυμητό. Για να δοκιμάσουνε να πουν τον Καραμανλή Κώτσο και θα σου πω εγώ. Τι έιναι ένα όνομα; που έλεγε και ο Γουίλ ο Σεκσπηρ...
Και αν τελικά βγει ο Βενιζέλος αρχηγός, πως θα τον λέμε... Βάγγο;

Προχθές κυριακή, είπαμε με τα παιδία να πάμε μία βόλτα. Έχουμε ένα μικρό ποταμίσιο νησάκι εδώ κοντά που έχουν μεταφέρει μερικά παμπάλαια κτήρια (καλύβες) και το έχουν κάνει μουσείο. Έλα όμως που εδώ η "τουριστική" περίοδος τελειώνει στις 10.9. Και οι πόρτες ήταν κλειστές και μείναμε αμανάτι να κοιτάμε το νερό, κι εμείς και άλλοι έξι που δεν ήταν τουρίστες αλλά απλοί κάτοικοι της μικρόπολης σαν εμάς. Και είπαμε, δε βαριέσαι πάμε αλλού.. Όμως που; Κυριακή και δεν υπήρχε τίποτα άνοικτο, πουθενά να πας με τα παιδιά σου να περάσεις μερικές ώρες. Καταλήξαμε σε ένα και μοναδικό παραλιακό ξενοδοχείο όπου φάγαμε μεν καλά αλλά πληρώσαμε πολλά και χαζεύαμε τους παλαβούς που με έξι βαθμούς και έξι μποφώρ έκαναν σερφ. Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ερημιά κυριακή μέρα. Και μετά σκέφτηκα την εκκλησία. Αν και όχι ιδιαίτερα θρήσκοι (όχι όλοι τουλάχιστον), οι φινλανδοι είναι κολλημένοι στην παράδοση. Τον παλιό καιρό λοιπόν, η κυριακή ήταν η μέρα της εκκλησίας και της προσευχής. Αυτό σημαίνει ακόμα και σήμερα για μερικούς πως απαγορεύεται αυστηρώς η διάσκεδαση, το γέλιο, το χαμόγελο και ό,τιδήποτε άλλο μπορεί να αποσπάσει τις σκέψεις από Εκείνον. Άσε δηλαδή πως το να περνάς καλά επιγείως σημαίνει ό,τι αμαρτάνεις και επομένως δεν θα τα περάσεις καλά υπεργείως.
Αυτές τις σκέψεις δεν τις κατάλαβα ποτέ μου. Σε αυτά υστερούν. Κάποια στιγμή βρήκα κι ένα βίντεο με ένα παπά σε κάποιο χωριό στην Ελλάδα που χόρευε τσάμικο με τους συγχωριανούς κάποια καθαρή δευτέρα και το έχω κάνει διαφήμιση. Τουλάχιστον σε μας, η χαρά της ζωής δεν είναι αμαρτία!
Όσο για τις κυριακές μας, μου φαίνεται κάθε κυριακή θα οργανώνω γιορτές για να έχουμε κάτι να κάνουμε!
Η φιλανδέζα

Οι γυναίκες

Ένα πράγμα το οποίο μου πηγαίνει πολύ εδώ στο βορρά είναι η θέση της γυναίκας. Όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, θα δεις γυναίκες σε όλες τις θέσεις και σε όλα τα μέρη. Όχι μόνο φοράνε παντελόνια αλλά έχουν και μαστίγιο. Οι άντρες παραμένουν κολλημένοι στα αθλητικά και στην μπύρα κι αφήνουν εμάς να κυβερνάμε. Μπορεί αυτό να μην φαίνεται ιδιαίτερα πιο έξω. Γιατί πιο έξω βλέπουν οι άλλοι τα αθλητικά και την πολιτική. Και σε αυτά όντως κυριαρχούν ακόμα οι αρσενικοί. Και είναι αλήθεια πως ο μέσος όρος πληρωμής των γυναικών είναι χαμηλότερος από των ανδρών, κι ακόμα πως η καριέρα τους εξελίσσεται πιο αργά. Αυτό, όμως γίνεται γιατί κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, η μητέρα του κα΄θεται σπίτι μέχρι να γίνει τουλάχιστον δέκα μηνών και έχει το δικαίωμα να κάτσει μέχρι και τρία χρόνια. Ε, ακόμα και οδοκαθαριστής να είσαι, κάτι τις αλλάζει σε ένα εως τρία χρόνια και πρέπει να το μάθεις από την αρχή.
Το δικαίωμα να κάτσουν στο σπίτι μετά τους τρεις πρώτους μήνες της ζωής του κανακάρη τους, το έχουν και οι άνδρες. Αλλά πολύ λίγοι το εκμεταλλεύονται. Μη νομίσετε πως είναι γιατί το θέλουν. Εσείς τι θα προτιμούσατε, να έχετε ένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι σας κάθε μερά να σας πρήζει, να ξυπνάτε κάθε πρωί αξημέρωτα για να βγείτε στο κρύο και στο σκοτάδι να μα΄ζεψετε σκουπίδια ή να στηθείτε πίσω απο ένα γραφείο ή να μείνετε σπίτι μαζί με το μωράκι που έχει ΄μάθει ήδη να κοιμάται και να τρώει και να παίζει. Δε λέω, και η φροντίδα των παιδιών είναι δύσκολη δουλειά αλλά στο κάτω κάτω, ακόμα που πηγαίνουν οι έρμοι οι άντρες στην δουλειά, γυρνάνε και φορτώνονται έστω και για λίγο το μωρό για να ξεκουραστεί και η μαμά από τη σκοτούρα. Όχι, οι άντρες πάνε στη δουλειά γιατί οι μαμάδες τους στέλνουν. Για να τολμήσει κανείς να απαιτήσει να μείνει σπίτι και να δείτε ποιον θα ακούσουν οι αφεντικοί και η κοινωνία;
Όταν γυρνούν στη δουλειά, οι γυναίκες είναι λοιπόν κα΄πως πιο πίσω από τους αρσενικούς συναδέλφους τους. Όταν ομως γίνει αυτό, η πόλη έιναι υποχρεωμένη να βρει θέση σε παιδικό σταθμό. Αυτό θα πει πως αν δεν υπάρχει θέση, είναι υποχρεωμένοι να προσλάβουν γυναίκα και ΄να δίνουν επίδομα για να μην αναγκαστεί η εργαζόμενη μητέρα να πληρώσει παραπάνω. Γιατί είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Ένας γνωστός μου που έχασε τη γυναίκα του, προσπάθησε να διεκδικήσει απρόμοια δικαιώματα που για όλες τις εργαζόμενες μητέρες είναι αυτονόητα και ο προιστάμενος του δεν τα δέχτηκε. Τώρα ο άνθρωπος τριγυρναέι από ψυχολόγο σε κοινωνικό λειτουργό για να μπορέσει με το νόμο να έχει μειωμένο ωράριο και να μη δουλεύει Σαββατοκύριακα. Για να ήταν γυνάικα και θα βλέπατε...
Και φυσικά σε περίπτωση χωρισμού, η γυναίκα παίρνει τα παιδιά και το σπίτι και το αυτοκίνητο και κάποια χρήματα για να έχει να ζήσει.
Άκουσα τις προάλλες πως στη Σουηδία που η κατάσταση είναι παρόμοια, μία γυναίκα έφτιαξε μία οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωματων των άντρων! Πιστεύω πως όντως το χρειάζονται.
Σε όλα αυτά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Κι εδώ γυναίκες και παιδία πέφτουν θύματα βίας πιο συχνά από τους άντρες. Αλλα΄δεν είναι κι Ελλάδα....
Έχω μια προσωπική θεωρία για τους λόγους αυτής της θέσης των γυναικών. Η Φινλανδία ζούσε στην προιστορική εποχή μέχρι το 1300 μ.Χ. όπου για να επιβιώσει ο κόσμος έπρεπε να συμβάλλουν όλοι το ίδιο, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες. Κι αυτές κυνηγούσαν, κι αυτές πολεμούσαν με ζώα και ανθρώπους. Αυτλή η μνήμη της ισοτιμίας είναι ακόμα ζωντανή και σήμερα κι ας έκαναν η χριστιανοσύνη πρώτα κα η βιομηχανική επανάσταση αργότερα ό,τι μπορούσαν για να υποβιβάσουν τη γυναίκα. Γιατί μη μου πείτε πως η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία είναι ίδια με αυτή του άντρα...
Αυτά κι άλλ πολλά. Το πιο περίεργο από όλα για μένα είναι πως οι ντόπιες αγνοούν τα αρσενικά αρνάκια που τους περιτριγυρίζουν (συμφώνα με το γνωμικό, ο φιλανδός δε μιλά και δε φιλά) και ξελογιάζονται με τους δικούς μας το καλοκαίρι. Πως πέφτουν με κάτι σαχλά γλυκόλογα που οι Ελληνίδες τα ακούν με μισό αυτί, δεν το καταλαβαίνω. Και να το διαζύγιο μετά, και να τα παιδάκια να ταξιδεύουν κάθε καλοκαίρι μόνα Ελσίνκι/Αθήνα. Αν δεν έχουμε καμμιά δεκαρία τέτοια σε κάθε ταξίδι, δεν πετάμε.
Μα τι τους λέτε, ρε παιδιά;

Η Φιλανδέζα

Οι εκλογές των νέων

Διάβασα μόλις τώρα το σχόλιο στα Νέα για το ποιός ψηφίζει ποιόν. Δεν ξέρω αν ο αρθρογράφος που το έγραψε, ρώτησε στα αλήθεια κάποιους και του είπαν τη γνώμη τους. Όμως πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος των νέων σήμερα ψηφίζουν ακριβώς έτσι. Με το προσωπικό τους συμφέρον. Ο ένας γιατί δε θέλει άλλες εκλογές, η άλλη γιατί θέλει να την "μπει στο μάτι" κάποιου και ούτω το καθέξης. Μα μήπως κι εμείς ή οι γονείς μας το ίδιο δεν κάναμε; Ποιός κοίταξε ποτέ ποιός είναι ικανός πολιτικός για να κυβερνήσει; Πόιός έχει σχέδια και πιοός έχει τέτοιο παρελθόν που να εμπνέει εμπιστοσύνη; ΜΑ μήπως υπάρχουν και τέτοιοι πολιτικοί; Ακόμα ψηφίζουμε τα ονόματα αυτών που ήταν μεγάλοι.
Εγώ πάντως έχω παρατηρήσει δύο πράγματα. Το ένα είναι πως ιδεολογίες δεν υπάρχουν πια. Μπορούν οι κομμουνιστές να σταθούν πίσω από τον κομμουνισμό μετά από ό,τι έγινε στη Σοβιετική Ένωση και στο συνάφι τους; Μετά το 1989 στην Ελλάδα;
Μπορεί κανείς να πει πως το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ΄έκανε απολύτως σοσιαλιστική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στην εξουσία; Ή πως ο καπιταλισμός και το ελεύθερο κεφάλαιο οδηγούσαν την ΝΔ;
Προσωπικά συμφέροντα υπάρχουν μόνο κι έτσι ψηφίζουμε. Και το πληρώνουμε.
Κι έπειτα τι να σου κάνουν τα κακόμοιρα τα παιδιά. Από τη μία βλέπουν το παράδειγμα των "μεγάλων" κι από την άλλη, τα μάθαμε ποτέ να χρησιμποποιόυν το κεφάλι τους; Από τότε που γεννιούνται, όλα έτοιμα είναι. Τι θα πουν, τι θα μάθουν και πως θα το μάθουν. Παπαγαλία μία ζωή.
Αχ, αυτά τα σχολεία. Άλλο άρθρο σήμερα για τα σχολεία. Γι αυτά που ανόιξαν αλλά χωρίς βιβλία και χωρίς δασκάλους. Και μετά το μεγάλο νέο ήταν λέει το ότι στο βιβλίο τους η μικρή αυτή χώρα περα από τα βόρεια σύνορα μας ήταν γραμμένη Μακεδόνία και όχι Σκόπια. Αυτό μας μάρανε. Εδώ δεν ξέρουν να μιλήσουνε ελληνικά, εδώ δεν ξέρουν να σκέφτονται και ασκούν κριτική, εδώ δεν γνωρίζουν ποιός ήταν ο Ελύτης, ο Καραγάτσης, ο Καποδίστριας αλλά απαραιτήτως πρέπει να ξέρουν πως η Μακεδονία είναι ελληνική. Αυτός είναι λοιπόν ο ελληνισμός; Ο τσαμπουκάς στις μικρές χώρες. Αλλά βέβαια, το τσαμπουκά το μαθαίνουνε καλά...(Τα Νέα το βροντοφωνάζαν σήμερα. Μήπως όμως ξεχάσαν ποιός το έβγαλε το σύνθημα; Έτσι ή αλλοιώς η πολιτική της εφημερίδας τα τελευταία χρόνια είναι ΟΧΙ ΝΔ, ΝΑΙ στο ΠΑΣΟΚ, βουρ κι όποιον πάρει ο χάρος. Εμ δεν είναι έτσι η κριτική, η σωστή αντιπολίτευση! Αλήθεια, ξέρει κανείς έλληνας πολιτικός ποιός είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης; )
Και πάλι θα μου πείτε, εσύ δεν είσαι εδώ, δεν μπορείς να ψηφίσεις από κει μακριά, δεν ξέρεις τι γινέται.
Θα ερχόμουν αλλά δεν προλαβαίνω. Γιατί; Γιατί προτιμώ να μείνω δίπλα στα παιδιά μου άυτό το Σαββατοκύριακο και να τους διηγηθώ τα μεγαλεία της Ελλάδας, να τους διαβάσω και κανένα βιβλίο του Κύριου Τριβιζά που είναι ένας ακόμα φάρος της Ελληνικής γλώσσας και να κάνω κάτι πιο χρήσιμο από το ψηφίζω άδειους ανθρώπους και κούφιες ιδέες.
Έχω αυτό το όραμα για το μέλλον. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου να γίνουν σκεπτόμενοι άνθρωποι και να αισθάνονται Έλληνες, κι αυτοί να μεγαλώσουν τα δικά τους έτσι και να διδάξουν κι άλλα και ποιός ξέρει, κάποτε να επικοίσουν την Ελλάδα και να γίνει έτσι η χώρα μου ένα καλύτερο μέρος...
Ψηφίστε με!

Η φιλανδέζα

Καλήμερα!
Ε, λοιπόν δε μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που θέλω να διαβάσω την ηλεκτρονική έκδοση των Νέων, όλο δε μου βρίσκει το σέρβερ. Τι γίνεται, ρε παιδιά, εκεί στην Ελλάδα; Επιτρέπεται τόσο δημοφιλής εφημερίδα και να μην σηκώνει τόσους χρήστες; Κι εμείς τα κακόμοιρα που ξεκλέβουμε τα πέντε λεπτά του τσιγάρου των άλλων για να ρίξουμε μία ματιά από την κλειδαρότρυπα στην Ελλάδα, πόσο πια μπορούμε να περιμένουμε για να φορτώσει η σελίδα;
Γιατί όλα κι όλα τσιγάρο δεν κάνω! Και ούτε έκανα ποτέ. Εδώ στη ξενιτιά το τσιγάρο είναι σχεδόν απαγορευμένο. Όταν είδα τα τασάκια που εχουν έξω από τις πόρτες για τους καπνιστές, ήταν η πρώτη φορά που τους λυπήθηκα.Ως τότε λυπόμουν τον εαυτό μου που έπρεπε να αναπνεώ τον καπνό των άλλων. Εδώ τους καπνιστές τους τιμωρούν σκληρά για τη συνήθεια με το να τους υποχρεώνουν να βγουν έξω στους -30 βαθμούς το χειμώνα και στη βροχή το καλοκαίρι για να καπνίσουν. Όχι πως αυτό βέβαια εχει κάνει κανένα να σταματήσει να καπνίζει. Για τους φιλανδούς καπνιστές ισχύει ό,τι και για τους Έλληνες : πρώτα θα κόψουν το φαί και μετά το τσιγάρο.
Άντε, πάω να δω αν φόρτωσαν τα Νέα....

Το πάρτυ

Χθές είχαμε το πάρτυ για τα γενέθλια της κόρης μου. Όπως συνήθως, κάλεσα 60 και ήρθαν 30. Οι πιο πολλοί είχαν ήδη κάτι άλλο να κάνουν. Μερικοί όμως δεν έρχονται λόγω χαρακτήρα. Και αυτοί είναι κυρίως οι συνάδελφοί μου. Κοντέυω να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να παρατήσω κάθε προσπάθεια για να αναπτύξω κάποια φιλία με συνάδελφο. Αυτοί ,παιδί μου, δεν παίρνουν χαμπάρι από τέτοια. Τι τους έχω καλέσει στο σπίτι, τι τους έχω καλέσει σε γενέθλια, τι παραμονές Πρωτοχρονιάς και εθνικές γιορτές, τίποτα. Από την άλλη έχουμε αυτές τις ημέρες που ξενιτευόμαστε για να κάνουμε συμβούλιο γιατί υποτίθεται πως η αλλάγη μας κάνει καλό και στη δουλειά μας και στις σχέσεις μας. Και μας παίρνουν και μας κουβαλάνε μισή μέρα με το λεωφορείο, πότε σε τουντουροπλαγιές (εδώ δεν έχουν βουνά, κάτι ψηλούς λόφους έχουν που τους λένε τούντουρι), πότε σε λίμνες και δάση, πάντα στη μέση του πουθενά για να ανταλλάξουμε γνώμες σχετικά με το πόσο καλά πάνε τα πράγματα. Και μετά από την ανταλλαγή απόψεων, έχουμε δραστηριότητες που ενισχύουν το ομαδικό πνεύμα. Μία φορά πήγαμε για σκι, αυτό στον ίσιο δρόμο και ενώ προσπαθούσα να ανέβω την ανηφόρα, εκείνοι περίμεναν στην κορφή. Μία άλλη φορά, παίξαμε ποδόσφαιρο και στο τέλος, καθόμουν δίπλα στο τέρμα και με σημάδευαν με την μπάλλα, έτσι ώστε έκανε γκελ και έμπαινε γκολ. Καθώς καταλαβαίνετε, δεν είμαι καθόλου αθλητικός τύπος και όλο πίσω μένω σε αυτές τις ομαδικές δραστηριότητες που αφορούν ΠΑΝΤΑ κάποιο σπορ. Μία και μοναδική φορά είπαν πως θα πανε μόνο βόλτα στο δάσος για να δουν τη φύση και χάρηκα. Το απότελεσμα ήταν ότι εκείνοι έκαναν παρέλαση με βημα ταχύ και εγώ έτρεχα πίσω τους με τη γλώσσα έξω. Τη φύση την είδαμε πάντως λίγο αργότερα όταν έκαναν λάθος και πεσαμε σε βάλτο με καλαμιές και είδαμε και πάθαμε να βγούμε.
Σε αυτές τις εκδρομές λοιπόν, όταν πίνουν και καμμία μπυρίτσα παραπάνω, λύνεται η γλωσσίτσα τους και λένε κάτι από την "προσωπική" τους ζωή όπως το αν είναι παντρεμένοι ή αν έχουν παιδιά. Και κάνω το λάθος να το πάρω σαν εξομολόγηση και σαν αρχή μίας κάποιας σχέσης. Μόλις περάσει η επίρρεια του οινοπνεύαμτος την επόμενη, τα πράγματα ξαναμπάινουν στη θέση τους και αρνούνται ή αδιαφορούν για τις προσκλήσεις μου. 11 χρόνια και έχω κάνει μόνο δύο φίλες, κι από αυτές η μία δυστυχώς μας άφησε χρόνους.
Όλα κι όλα, οι Φιλανδοί είναι καλοί, πολύ ευγενικοί και τίμιοι. Άλλα δεν έχουν ιδέα από φιλίες και από συναισθήματα. Τώρα, πως εγώ ήμουν τόσο τυχερή και πετύχα την εξαίρεση και την παντρεύτηκα, δεν ξέρω.

Πέρασε και η ώρα. Ας μιλήσω άλλη ώρα για τα φιλανδικά πάρτυ...

Καληνύχτα.

ΥΣ. Κι αν κανείς σκεφτεί πως καλά τα γράφω ελληνικά όλα αυτά και δεν μπορούν να τα διαβάσουν, να ξέρει πως τους τα λέω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Πρώτη επαφή

Ναμε λοιπόν και μπλόγκερ! Αναρωτιέμαι αν οι ελληνικοί χαρακτήρες φαίνονται στο μπλόγκ μου. Θα δείξει. Αλλοίως θα πρέπει να προσφύγω στα γκρίκλις και δεν το θέλω καθόλου αυτό.
Γιατί όμως ξεκίνησα αυτό το μπλογκ; Γιατί μου την έχει βιδώσει πολλαπλώς με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλαδίτσα μου, τη χώρα που αγάπησα και που θα μου την κάνουν κάρβουνο και σκόνη μέχρι να δεήσει ο Θεός να γυρίσω και να ζήσω εκεί.
Μα καλά, αυτοί οι σημερινοί Έλληνες της γενιάς μου έιναι τόσο τούβλα. Πότε θα μάθουν επιτέλους πως αν περιμένουν από τους πολιτικούς και τα όργανα, θα συνεχίσουν να βλέπουν τα σπίτια τους, τα δάση τους και όλη τη χώρα να χάνεται.
Και δε φτάνει αυτό, τους υποστηρίζουν κιόλας.
Εγώ δεν είμαι με κανένα, είμαι με τον εαυτό μου. Και ξέρω καλά πως για να μπορεί ο εαυτός μου να περναέι καλά στην Ελλάδα, και τα δάση, και τις ακτές και όλα πρέπει να τα φροντήσω. Ακόμα και τους άλλους ΄Ελληνες. Μα κανείς άλλος δεν το βλέπει αυτό στην Ελλάδα;
Κι 'ομως, πόσος και πόσος κοσμάκης δεν έδωσε από το υστέρημά του αυτές τις μέρες για τους πυροπαθείς. Κατόπιν εορτής βοήθεια, αλλά βοήθεια.
Ένα άλλο που λείπει από εμάς σα ράτσα είναι η πρόληψη και η πρόβλεψη. Ζούμε για το σήμερα και γι αύριο, έχει ο Θέος. Αν είχαν όντως οι ίδιοι κάτοικοι που κάηκαν προβλεψει να καθαρίσουν τα ξερά χόρτα, να οργανώσουν περιπολείες, να δημουργήσουν σημεία με νερό, να κάνουν ζώνες πυροπροστασίας, κάτι παραπάνω θα είχε σωθεί. Όχι όμως, πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αυτό το θηρίο που υποτείθεται θα μας σώσει. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτό το θηρίο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κι ας το έχουμε θρέψει με ψήφους σε ανάξιους πολιτικοιύς που κοιτάνε να φάνε και να χορτάσουν και δε δίνουν δεκάρα για τα αληθινά προβλήματα. Μήπως και τη βοήθεια που έδωσαν τώρα, την έδωσαν από την τσέπη τους; Από την τσέπη των Ελλήνων.

Θα βρεθούν μερικοί που θα πουν:τι φωνάζεις. Εσύ δε ζεις εδώ, δεν ξέρεις. Αυτό που τόσο με πληγώνει, το ακούω συχνά. Κι όμως μάτια έχω, αυτιά έχω και έρχομαι συχνά πυκνά στην Ελλάδα. Και βλέπω πως ζουν οι άνθρωποι σε μία άλλη χώρα που μπορεί να μην είναι κοιτίδα πολιτισμού και παράδεισος όπως ήταν κάποτε η Ελλάδα μας, ειναι όμως μία χώρα που η κοινωνία φροντίζει για όλους και όλοι για την κοινωνία. Μία χώρα που στις γειτονιές οργανώνονται ομάδες στήριξης αυτών που ζουν μόνοι τους και δεν μπορούν να φροντήσουν τους εαυτούς τους. Μία χώρα που τα παιδιά δεν είναι τιμωρία αλλά χαρά και κάνουν ό,τι μπορούν να στηρίξουν τις εργαζόμενες μητέρες. Κι ένα σωρό άλλα που οι Έλληνες όύτε στις πιο τρελλές φαντασιώσεις τους δεν μπορούν να βιώσουν. Και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί εμείς, οι τόσο πολιτισμένοι και έξυπνοι δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα πιο μικρά και απαραίτητα στη ζωή μας;
Μπορεί κανείς να μου απαντήσει;

Η φιλανδέζα.