Το πάρτυ

Χθές είχαμε το πάρτυ για τα γενέθλια της κόρης μου. Όπως συνήθως, κάλεσα 60 και ήρθαν 30. Οι πιο πολλοί είχαν ήδη κάτι άλλο να κάνουν. Μερικοί όμως δεν έρχονται λόγω χαρακτήρα. Και αυτοί είναι κυρίως οι συνάδελφοί μου. Κοντέυω να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να παρατήσω κάθε προσπάθεια για να αναπτύξω κάποια φιλία με συνάδελφο. Αυτοί ,παιδί μου, δεν παίρνουν χαμπάρι από τέτοια. Τι τους έχω καλέσει στο σπίτι, τι τους έχω καλέσει σε γενέθλια, τι παραμονές Πρωτοχρονιάς και εθνικές γιορτές, τίποτα. Από την άλλη έχουμε αυτές τις ημέρες που ξενιτευόμαστε για να κάνουμε συμβούλιο γιατί υποτίθεται πως η αλλάγη μας κάνει καλό και στη δουλειά μας και στις σχέσεις μας. Και μας παίρνουν και μας κουβαλάνε μισή μέρα με το λεωφορείο, πότε σε τουντουροπλαγιές (εδώ δεν έχουν βουνά, κάτι ψηλούς λόφους έχουν που τους λένε τούντουρι), πότε σε λίμνες και δάση, πάντα στη μέση του πουθενά για να ανταλλάξουμε γνώμες σχετικά με το πόσο καλά πάνε τα πράγματα. Και μετά από την ανταλλαγή απόψεων, έχουμε δραστηριότητες που ενισχύουν το ομαδικό πνεύμα. Μία φορά πήγαμε για σκι, αυτό στον ίσιο δρόμο και ενώ προσπαθούσα να ανέβω την ανηφόρα, εκείνοι περίμεναν στην κορφή. Μία άλλη φορά, παίξαμε ποδόσφαιρο και στο τέλος, καθόμουν δίπλα στο τέρμα και με σημάδευαν με την μπάλλα, έτσι ώστε έκανε γκελ και έμπαινε γκολ. Καθώς καταλαβαίνετε, δεν είμαι καθόλου αθλητικός τύπος και όλο πίσω μένω σε αυτές τις ομαδικές δραστηριότητες που αφορούν ΠΑΝΤΑ κάποιο σπορ. Μία και μοναδική φορά είπαν πως θα πανε μόνο βόλτα στο δάσος για να δουν τη φύση και χάρηκα. Το απότελεσμα ήταν ότι εκείνοι έκαναν παρέλαση με βημα ταχύ και εγώ έτρεχα πίσω τους με τη γλώσσα έξω. Τη φύση την είδαμε πάντως λίγο αργότερα όταν έκαναν λάθος και πεσαμε σε βάλτο με καλαμιές και είδαμε και πάθαμε να βγούμε.
Σε αυτές τις εκδρομές λοιπόν, όταν πίνουν και καμμία μπυρίτσα παραπάνω, λύνεται η γλωσσίτσα τους και λένε κάτι από την "προσωπική" τους ζωή όπως το αν είναι παντρεμένοι ή αν έχουν παιδιά. Και κάνω το λάθος να το πάρω σαν εξομολόγηση και σαν αρχή μίας κάποιας σχέσης. Μόλις περάσει η επίρρεια του οινοπνεύαμτος την επόμενη, τα πράγματα ξαναμπάινουν στη θέση τους και αρνούνται ή αδιαφορούν για τις προσκλήσεις μου. 11 χρόνια και έχω κάνει μόνο δύο φίλες, κι από αυτές η μία δυστυχώς μας άφησε χρόνους.
Όλα κι όλα, οι Φιλανδοί είναι καλοί, πολύ ευγενικοί και τίμιοι. Άλλα δεν έχουν ιδέα από φιλίες και από συναισθήματα. Τώρα, πως εγώ ήμουν τόσο τυχερή και πετύχα την εξαίρεση και την παντρεύτηκα, δεν ξέρω.

Πέρασε και η ώρα. Ας μιλήσω άλλη ώρα για τα φιλανδικά πάρτυ...

Καληνύχτα.

ΥΣ. Κι αν κανείς σκεφτεί πως καλά τα γράφω ελληνικά όλα αυτά και δεν μπορούν να τα διαβάσουν, να ξέρει πως τους τα λέω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.