Πρώτη επαφή

Ναμε λοιπόν και μπλόγκερ! Αναρωτιέμαι αν οι ελληνικοί χαρακτήρες φαίνονται στο μπλόγκ μου. Θα δείξει. Αλλοίως θα πρέπει να προσφύγω στα γκρίκλις και δεν το θέλω καθόλου αυτό.
Γιατί όμως ξεκίνησα αυτό το μπλογκ; Γιατί μου την έχει βιδώσει πολλαπλώς με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλαδίτσα μου, τη χώρα που αγάπησα και που θα μου την κάνουν κάρβουνο και σκόνη μέχρι να δεήσει ο Θεός να γυρίσω και να ζήσω εκεί.
Μα καλά, αυτοί οι σημερινοί Έλληνες της γενιάς μου έιναι τόσο τούβλα. Πότε θα μάθουν επιτέλους πως αν περιμένουν από τους πολιτικούς και τα όργανα, θα συνεχίσουν να βλέπουν τα σπίτια τους, τα δάση τους και όλη τη χώρα να χάνεται.
Και δε φτάνει αυτό, τους υποστηρίζουν κιόλας.
Εγώ δεν είμαι με κανένα, είμαι με τον εαυτό μου. Και ξέρω καλά πως για να μπορεί ο εαυτός μου να περναέι καλά στην Ελλάδα, και τα δάση, και τις ακτές και όλα πρέπει να τα φροντήσω. Ακόμα και τους άλλους ΄Ελληνες. Μα κανείς άλλος δεν το βλέπει αυτό στην Ελλάδα;
Κι 'ομως, πόσος και πόσος κοσμάκης δεν έδωσε από το υστέρημά του αυτές τις μέρες για τους πυροπαθείς. Κατόπιν εορτής βοήθεια, αλλά βοήθεια.
Ένα άλλο που λείπει από εμάς σα ράτσα είναι η πρόληψη και η πρόβλεψη. Ζούμε για το σήμερα και γι αύριο, έχει ο Θέος. Αν είχαν όντως οι ίδιοι κάτοικοι που κάηκαν προβλεψει να καθαρίσουν τα ξερά χόρτα, να οργανώσουν περιπολείες, να δημουργήσουν σημεία με νερό, να κάνουν ζώνες πυροπροστασίας, κάτι παραπάνω θα είχε σωθεί. Όχι όμως, πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αυτό το θηρίο που υποτείθεται θα μας σώσει. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτό το θηρίο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κι ας το έχουμε θρέψει με ψήφους σε ανάξιους πολιτικοιύς που κοιτάνε να φάνε και να χορτάσουν και δε δίνουν δεκάρα για τα αληθινά προβλήματα. Μήπως και τη βοήθεια που έδωσαν τώρα, την έδωσαν από την τσέπη τους; Από την τσέπη των Ελλήνων.

Θα βρεθούν μερικοί που θα πουν:τι φωνάζεις. Εσύ δε ζεις εδώ, δεν ξέρεις. Αυτό που τόσο με πληγώνει, το ακούω συχνά. Κι όμως μάτια έχω, αυτιά έχω και έρχομαι συχνά πυκνά στην Ελλάδα. Και βλέπω πως ζουν οι άνθρωποι σε μία άλλη χώρα που μπορεί να μην είναι κοιτίδα πολιτισμού και παράδεισος όπως ήταν κάποτε η Ελλάδα μας, ειναι όμως μία χώρα που η κοινωνία φροντίζει για όλους και όλοι για την κοινωνία. Μία χώρα που στις γειτονιές οργανώνονται ομάδες στήριξης αυτών που ζουν μόνοι τους και δεν μπορούν να φροντήσουν τους εαυτούς τους. Μία χώρα που τα παιδιά δεν είναι τιμωρία αλλά χαρά και κάνουν ό,τι μπορούν να στηρίξουν τις εργαζόμενες μητέρες. Κι ένα σωρό άλλα που οι Έλληνες όύτε στις πιο τρελλές φαντασιώσεις τους δεν μπορούν να βιώσουν. Και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί εμείς, οι τόσο πολιτισμένοι και έξυπνοι δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα πιο μικρά και απαραίτητα στη ζωή μας;
Μπορεί κανείς να μου απαντήσει;

Η φιλανδέζα.