Οι γυναίκες

Ένα πράγμα το οποίο μου πηγαίνει πολύ εδώ στο βορρά είναι η θέση της γυναίκας. Όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, θα δεις γυναίκες σε όλες τις θέσεις και σε όλα τα μέρη. Όχι μόνο φοράνε παντελόνια αλλά έχουν και μαστίγιο. Οι άντρες παραμένουν κολλημένοι στα αθλητικά και στην μπύρα κι αφήνουν εμάς να κυβερνάμε. Μπορεί αυτό να μην φαίνεται ιδιαίτερα πιο έξω. Γιατί πιο έξω βλέπουν οι άλλοι τα αθλητικά και την πολιτική. Και σε αυτά όντως κυριαρχούν ακόμα οι αρσενικοί. Και είναι αλήθεια πως ο μέσος όρος πληρωμής των γυναικών είναι χαμηλότερος από των ανδρών, κι ακόμα πως η καριέρα τους εξελίσσεται πιο αργά. Αυτό, όμως γίνεται γιατί κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, η μητέρα του κα΄θεται σπίτι μέχρι να γίνει τουλάχιστον δέκα μηνών και έχει το δικαίωμα να κάτσει μέχρι και τρία χρόνια. Ε, ακόμα και οδοκαθαριστής να είσαι, κάτι τις αλλάζει σε ένα εως τρία χρόνια και πρέπει να το μάθεις από την αρχή.
Το δικαίωμα να κάτσουν στο σπίτι μετά τους τρεις πρώτους μήνες της ζωής του κανακάρη τους, το έχουν και οι άνδρες. Αλλά πολύ λίγοι το εκμεταλλεύονται. Μη νομίσετε πως είναι γιατί το θέλουν. Εσείς τι θα προτιμούσατε, να έχετε ένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι σας κάθε μερά να σας πρήζει, να ξυπνάτε κάθε πρωί αξημέρωτα για να βγείτε στο κρύο και στο σκοτάδι να μα΄ζεψετε σκουπίδια ή να στηθείτε πίσω απο ένα γραφείο ή να μείνετε σπίτι μαζί με το μωράκι που έχει ΄μάθει ήδη να κοιμάται και να τρώει και να παίζει. Δε λέω, και η φροντίδα των παιδιών είναι δύσκολη δουλειά αλλά στο κάτω κάτω, ακόμα που πηγαίνουν οι έρμοι οι άντρες στην δουλειά, γυρνάνε και φορτώνονται έστω και για λίγο το μωρό για να ξεκουραστεί και η μαμά από τη σκοτούρα. Όχι, οι άντρες πάνε στη δουλειά γιατί οι μαμάδες τους στέλνουν. Για να τολμήσει κανείς να απαιτήσει να μείνει σπίτι και να δείτε ποιον θα ακούσουν οι αφεντικοί και η κοινωνία;
Όταν γυρνούν στη δουλειά, οι γυναίκες είναι λοιπόν κα΄πως πιο πίσω από τους αρσενικούς συναδέλφους τους. Όταν ομως γίνει αυτό, η πόλη έιναι υποχρεωμένη να βρει θέση σε παιδικό σταθμό. Αυτό θα πει πως αν δεν υπάρχει θέση, είναι υποχρεωμένοι να προσλάβουν γυναίκα και ΄να δίνουν επίδομα για να μην αναγκαστεί η εργαζόμενη μητέρα να πληρώσει παραπάνω. Γιατί είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Ένας γνωστός μου που έχασε τη γυναίκα του, προσπάθησε να διεκδικήσει απρόμοια δικαιώματα που για όλες τις εργαζόμενες μητέρες είναι αυτονόητα και ο προιστάμενος του δεν τα δέχτηκε. Τώρα ο άνθρωπος τριγυρναέι από ψυχολόγο σε κοινωνικό λειτουργό για να μπορέσει με το νόμο να έχει μειωμένο ωράριο και να μη δουλεύει Σαββατοκύριακα. Για να ήταν γυνάικα και θα βλέπατε...
Και φυσικά σε περίπτωση χωρισμού, η γυναίκα παίρνει τα παιδιά και το σπίτι και το αυτοκίνητο και κάποια χρήματα για να έχει να ζήσει.
Άκουσα τις προάλλες πως στη Σουηδία που η κατάσταση είναι παρόμοια, μία γυναίκα έφτιαξε μία οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωματων των άντρων! Πιστεύω πως όντως το χρειάζονται.
Σε όλα αυτά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Κι εδώ γυναίκες και παιδία πέφτουν θύματα βίας πιο συχνά από τους άντρες. Αλλα΄δεν είναι κι Ελλάδα....
Έχω μια προσωπική θεωρία για τους λόγους αυτής της θέσης των γυναικών. Η Φινλανδία ζούσε στην προιστορική εποχή μέχρι το 1300 μ.Χ. όπου για να επιβιώσει ο κόσμος έπρεπε να συμβάλλουν όλοι το ίδιο, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες. Κι αυτές κυνηγούσαν, κι αυτές πολεμούσαν με ζώα και ανθρώπους. Αυτλή η μνήμη της ισοτιμίας είναι ακόμα ζωντανή και σήμερα κι ας έκαναν η χριστιανοσύνη πρώτα κα η βιομηχανική επανάσταση αργότερα ό,τι μπορούσαν για να υποβιβάσουν τη γυναίκα. Γιατί μη μου πείτε πως η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία είναι ίδια με αυτή του άντρα...
Αυτά κι άλλ πολλά. Το πιο περίεργο από όλα για μένα είναι πως οι ντόπιες αγνοούν τα αρσενικά αρνάκια που τους περιτριγυρίζουν (συμφώνα με το γνωμικό, ο φιλανδός δε μιλά και δε φιλά) και ξελογιάζονται με τους δικούς μας το καλοκαίρι. Πως πέφτουν με κάτι σαχλά γλυκόλογα που οι Ελληνίδες τα ακούν με μισό αυτί, δεν το καταλαβαίνω. Και να το διαζύγιο μετά, και να τα παιδάκια να ταξιδεύουν κάθε καλοκαίρι μόνα Ελσίνκι/Αθήνα. Αν δεν έχουμε καμμιά δεκαρία τέτοια σε κάθε ταξίδι, δεν πετάμε.
Μα τι τους λέτε, ρε παιδιά;

Η Φιλανδέζα