Μία μέρα, αύριο η παραμονή των Χριστουγέννων κι εγώ στη δουλειά, μόνη μου. Ακούω το ραδιόφωνο, το Δεύτερο όπως πάντα και σκέφτομαι. Δεν κάνω και τίποτα άλλο αυτές τις ημέρες, μόνο σκέφτομαι. Δε γράφω. Ή μάλλον γράφω αλλά όχι εδώ. Προσπαθώ κι εγώ μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες των Νέων να αντιδράσω, να βρω λόγους, να εξηγήσω, να πω πως το περίμενα, πως ήξερα πως κάτι θα γίνει. Το έλεγα πριν από μήνες πως στην Ελλάδα θα σκάσει βόμβα γιατί δεν έβλεπα πως μπορούσε η κατάσταση να συνεχιστεί έτσι, κι ας σήκωναν τους ώμους τους οι πιο πολλοί όταν το έλεγα.
Εκείνο που με έχει τρελλάνει, δεν έιναι τόσο τα επισόδια, όσο η στάση των μεγάλων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων, της αστυνομίας και των γονιών των παιδιών που είναι στους δρόμους. Κανείς δε μαθαίνει τίποτα κι ας λένε ένα σωρό. Οι πολιτικοί εξακολουθούν το βιολί τους, "εκλογές, εκλογές΄" από τη μια, να δείχνουν τη γλώσσα από την άλλη και οι τρίτοι να τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους κι ας είναι και ομοιδεάτες. (Δεν πρέπει να λέμε τρώγονται σαν τα σκυλιά, σαν τους κουμουνιστές πρέπει να λέμε). Είναι τελείως απίστευτο ότι εγώ, που σχεδόν αναγούλιαζα στο άκουσμα του ονόματός του, έφτασα να σκέφτομαι πως την καλύτερη αντίδραση σε όλα αυτά, έχει το ΛΑΟΣ!!!
Οι δημοσιογράφοι, επίσης το χαβά τους. Φαντάζομαι τι γίνεται στα παράθυρα (ευτυχώς που αντιστάθηκα στον πειρασμό και δεν έχουμε ελληνική τηλεόραση) αν στις εφημερίδες ο καθένας γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Και σε εφημερίδες κύρους όπως τα Νέα. Δεν καταγράφουν απλώς τα νέα, τα βγάζουν από το μυαλό τους. Μια γουρουνοκεφαλή στο δέντρο έγινε βροχή γουρουνιών, το περιστατικό εξετάζεται αλλά γίνεται αυτοψία της δολοφονίας, αυτοίνπου κάνουν πλιάτσικο είναι όλοι Αλβανοί ή τσιγγάνοι κτλ. Και το άλλο σήμερα; Μας περιέγραφαν λεπτομερώς τον εξοπλισμό του διαδηλωτή με τιμές και λεπτομέρειες για τις μάσκες αερίων και τα σπρέυ λες και μιλούσαμε για ψάρεμα, πόσο το καλάμι, πόσο το δόλωμα και μην ξεχάσετε το σωσίβιο για παν ενδεχόμενο.
Άσε πια οι γονείς. Με το κινητό στο χέρι γιατί ανησυχούν. Τι το αφήνεις, ρε συ, το παιδί μόνο του τότε; Αφού το αφήνεις να βγει στο δρόμο, πάει να πει πως συμφωνείς κι εσύ. Γιατί κάθεσαι με το τηλέφωνο στο χέρι και περιμένεις; Βγες μαζί του στους δρόμους, φώναξε κι εσύ, γίνε ασπίδα για τα ΜΑΤ. Παιδί σου είναι!
Ας μη μιλήσουμε για την αστυνομία και τους ιθύνοντες της τάξης. Ποιάς τάξης; Τάξη είναι να αδειάζουν τις αποθήκες από δακρυγόνα; Τάξη είναι να βαράνε όπου βρουν; Τι τους μαθάινουν τελός πάντων στην περιβόητη σχολή που όταν δούλευα στο σούπερ Μάρκετ αποτελούσε το όνειρο κάθε πωλήτριας;
Και τέλος, πάνω από όλα το μεγαλύτερο ερωτηματικό, τι θα γίνει τώρα; Καμμιά δήλωση, κανένα σχέδιο, όπως πάντα. Κανένας εφησυχαστικός λόγος πως όλα θα πάνε καλά γιατί έχουμε πρόγραμμα, ξέρουμε πως να σώσουμε τον τόπο. Μόνο προυπολογισμοί που ακόμα και οι ίδιοι καταδικάζουν και οι ηλίθιες διαφημήσεις του Δεύτερου. Από τη μια αυτό για τη φοροδιαφυγή που μου προκαλεί γέλιο κάθε μα κάθε φορά (λες και οι απλοί πολίτες είναι που φορδιαφεύγουν και δε δίνουν 5 ευρώ παραπάνω, όχι οι μεγαλοκαρχαρίες που δεν ιδρώνει το αυτί τους από διαφημήσεις μιας και εκείνοι δεν ακούν μπασκλας σταθμούς) κι από την άλλη το Τζάμπο (Θε μου!).
Που είναι η ελπίδα;
Φιλανδέζα.
22.12.2008
5.12.2008
Fast Food
Διάβαζα σήμερα πως στο Ελσίνκι, εχουν ξεφυτρώσει "ειστιατόρια" τα οποία κάνουν φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Εδώ πάνω όμως που είμαστε, σε μία πόλη 130 000 κατοίκων υπάρχουν μόνο δύο που στο φέρνουν στο σπίτι κι αυτά είναι πιτσαρίες, όπου μπορείς να κάτσεις και να φας, αν θες. Και μου ήρθε στο μυαλό, το φαινόμενο της Αθήνας όπου σε κάθε γωνία τώρα πια, έχει κι από ένα τέτοιο μέρος, μία μόνο κουζίνα, χωρίς τραπέζια και καρέκλες, που ετοιμάζει χίλια δυό διαφορετικά φαγητά και στα φέρνουν στην πόρτα.
Προσωπικά, δεν το κάνω συχνά, ακόμα κι όταν είμαστε στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, όταν ερχόμαστε για μία βδομάδα, παραγγέλνουμε μία ή δύο φορές σουβλάκια που δεν τα έχουμε εδώ. Όταν είμαστε για πιο πολύ, η συχνότητα έιναι μία φορά στις δύο εβδομάδες, κι αυτό πάλι σουβλάκια που όπως και να το κάνουμε μου λείπουν. Με στενοχωρεί όμως το γεγονός πως πολλές μανάδες έχουν σχεδόν εγκαταλείψει το μαγέιρεμα και δίνουν στα παιδιά "ετοιματζίδικα". Βέβαια, καταλαβαίνω απόλυτα την έλλειψη χρόνου. Κι εγώ με την ψυχή στο στόμα ετοιμάζω ό,τι πιο γρήγορο μπορώ για την οικογένεια και μόνο το Σαββατοκύριακο, κάνω τα φαγητά που απαιτούν χρόνο και τέχνη. Και δεν είμαι αρνητική απέναντι στα ντελίβερι γιατί τα βρίσκω ανθυγειηνά (που είναι δηλαδή, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό τη στιγμή που οι τηγανητές πατάτες είναι τόυλάχιστον μία φορά τη βδομάδα στο τραπέζι μας, κι ας τις κάνω εγώ). Εκείνο που σκέφτομαι, είναι το μύνημα που περνάς στα παιδιά σου και στον ή στην σύντροφό σου. Με το να ετοιμάσεις μόνος σου τη τροφή, δείχνεις πως νοιάζεσαι τι τρώνε, τους φροντίζεις. Και δυστυχώς, με την ζωή που κάνουμε σήμερα, οι ευκαιρίες να αφιερώσουμε χρόνο για να κάνουμε κάτι για την οικογένειά μας είναι λίγες.
Τι συναισθήματα, συνειδητά ή όχι γεννιούνται στα παιδιά, όταν τρώνε συχνά πυκνά ντελίβερι; Εκτός από το ό,τι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, έχω την εντύπωση πως ποτέ δε θα σεβαστούν τη μάνα ή τον πατέρα και στο τέλος και τον ίδιο τους εαυτό όπως πρέπει, αφού οι γονείς τους δεν τους έχουν μάθει με το παράδειγμα πως θυσιάζεις κατι από τον εαυτό σου, από το χρόνο σου για να κάνεις κάτι "μικρό" για αυτούς που αγαπάς. Με άλλα λόγια, όσο πρόχειρο είναι το καθημερινό τους φαγητό, τόσο πρόχειρη θα είναι και η απόψη τους για τη ζωή. Βέβαια, στην ηλικία που έιναι, μπορεί να το ευχαριστιούνται μιας και αυτά τα φαγητά αποτελούν "λιχουδιές". Όταν αργότερα μεγαλώσουν όμως και κάνουν τη δικιά τους ζωή, θα θυμούνται άραγε με αγάπη πως η μητέρα σήκωνε το τηλέφωνο και παράγγελνε την αγαπημένη τους πίτσα;
Υπερβολές; Ίσως. Ο χρόνος θα δείξει.
Προσωπικά, δεν το κάνω συχνά, ακόμα κι όταν είμαστε στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, όταν ερχόμαστε για μία βδομάδα, παραγγέλνουμε μία ή δύο φορές σουβλάκια που δεν τα έχουμε εδώ. Όταν είμαστε για πιο πολύ, η συχνότητα έιναι μία φορά στις δύο εβδομάδες, κι αυτό πάλι σουβλάκια που όπως και να το κάνουμε μου λείπουν. Με στενοχωρεί όμως το γεγονός πως πολλές μανάδες έχουν σχεδόν εγκαταλείψει το μαγέιρεμα και δίνουν στα παιδιά "ετοιματζίδικα". Βέβαια, καταλαβαίνω απόλυτα την έλλειψη χρόνου. Κι εγώ με την ψυχή στο στόμα ετοιμάζω ό,τι πιο γρήγορο μπορώ για την οικογένεια και μόνο το Σαββατοκύριακο, κάνω τα φαγητά που απαιτούν χρόνο και τέχνη. Και δεν είμαι αρνητική απέναντι στα ντελίβερι γιατί τα βρίσκω ανθυγειηνά (που είναι δηλαδή, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό τη στιγμή που οι τηγανητές πατάτες είναι τόυλάχιστον μία φορά τη βδομάδα στο τραπέζι μας, κι ας τις κάνω εγώ). Εκείνο που σκέφτομαι, είναι το μύνημα που περνάς στα παιδιά σου και στον ή στην σύντροφό σου. Με το να ετοιμάσεις μόνος σου τη τροφή, δείχνεις πως νοιάζεσαι τι τρώνε, τους φροντίζεις. Και δυστυχώς, με την ζωή που κάνουμε σήμερα, οι ευκαιρίες να αφιερώσουμε χρόνο για να κάνουμε κάτι για την οικογένειά μας είναι λίγες.
Τι συναισθήματα, συνειδητά ή όχι γεννιούνται στα παιδιά, όταν τρώνε συχνά πυκνά ντελίβερι; Εκτός από το ό,τι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, έχω την εντύπωση πως ποτέ δε θα σεβαστούν τη μάνα ή τον πατέρα και στο τέλος και τον ίδιο τους εαυτό όπως πρέπει, αφού οι γονείς τους δεν τους έχουν μάθει με το παράδειγμα πως θυσιάζεις κατι από τον εαυτό σου, από το χρόνο σου για να κάνεις κάτι "μικρό" για αυτούς που αγαπάς. Με άλλα λόγια, όσο πρόχειρο είναι το καθημερινό τους φαγητό, τόσο πρόχειρη θα είναι και η απόψη τους για τη ζωή. Βέβαια, στην ηλικία που έιναι, μπορεί να το ευχαριστιούνται μιας και αυτά τα φαγητά αποτελούν "λιχουδιές". Όταν αργότερα μεγαλώσουν όμως και κάνουν τη δικιά τους ζωή, θα θυμούνται άραγε με αγάπη πως η μητέρα σήκωνε το τηλέφωνο και παράγγελνε την αγαπημένη τους πίτσα;
Υπερβολές; Ίσως. Ο χρόνος θα δείξει.
21.11.2008
Αιώνιο Αρσενικό: Μύθος ή Πραγματικότητα;
Σήμερα σε μία από τις επίσημες σελίδες της Ευρωπαικής ένωσης, κατά λάθος διάβασα ένα σχόλιο για τις ουλές στα προσωπα των ανδρών και πως φαντάζουν ελκυστικές. Η αλήθεια είναι πως συχνά πυκνά νιώθω ενστικτωδώς κάτι παράξενο στη θέα ένος γεροδεμένου ενδρικού κορμιού και βρίσκω όντως τις ουλές ... ενδιαφέρουσες. Είναι άραγε η ανάγκη του θυληκού να βρει ένα αρσενικό που μπορεί με τη δυναμή του να προστατεύσει αυτήν και τα παιδιά της; Ή μήπως έχω αρχίσει να ξεμωραίνομαι και σύντομα θα γίνω από εκείνες τις γιαγιάδες με το πονηρό μάτι που χαίδεύουν στοργικά τους καλοανεπτυγμένους νεόυς. Δε νομίζω να καταλήξω έτσι γιατί είμαι μάλλον ντροπαλή και πρέπει ακόμα να πω πως συχαίνομαι τα κορμιά των μπόντι μπίλντερς, αυτά που μου προκαλούν αίσθηση είναι τα πραγματικά αρρενωπά κορμιά, τα φυσιολογικά ανεπτυγμένα.
Θα ήθελα πολύ να πω πως με συγκινεί μόνο το χιούμορ, πως θα μπορούσα να με δω δίπλα σε ένα κοντό κι αδύνατο άντρα αλλά δεν είναι απόλυτως έτσι. Ήταν άραγε τύχη ή ένστικτο το ότι ερωτεύτηκα κάποιον τέτοιον ψηλό, γεροδεμένο που είχε όμως και χιούμορ και χίλια άλλα καλά και κυρίως ερωτεύτηκε εμένα! (Ξέρω, ξέρω είχα τύχη βουνό). Εκείνο πάντως που μπορώ να πω είναι πρώτα πως αυτά τα σφρηγηλά μεγαλεία χάνονται όταν έρχονται παιδιά και δεν έχει πια κανείς καιρό να φροντίζει έστω και λίγο τον εαυτό του και αυτό αντί να κάνει τον άντρα λιγότερο ελκυστικό, τον κάνει ακόμα πιο επιθυμητό. Έπειτα τα φαινόμενα απατούν. Σήμερα, μετράει πιο πολύ η εσωτερική δύναμη παρά η δύναμη στους μυς. Μπορεί ένας άντρας να ανοίγει χωρίς πρόβλημα τα βαζάκια των παιδικών τροφών αλλά στηρίζει πραγματικά τη γυναίκα, όταν ξενυχτάει με το μωρό που κλαίει ή το φροντίζει όταν είναι άρρωστο. Και τέλος, μπορεί ο έρωτας να αρχίζει στους μυς και στο λυγερό κορμί, η αγάπη όμως έρχεται από την ψυχή και στηρίζεται στην κατανόηση και την αλληλεγκύη, στην συμπόνοια και καμμια φορά στην αυτοθυσία. Αυτό το ξεχνάμε, συχνά πυκνά σε μία τόσο εγωιστική εποχή.
Η Φινλανδέζα.
Θα ήθελα πολύ να πω πως με συγκινεί μόνο το χιούμορ, πως θα μπορούσα να με δω δίπλα σε ένα κοντό κι αδύνατο άντρα αλλά δεν είναι απόλυτως έτσι. Ήταν άραγε τύχη ή ένστικτο το ότι ερωτεύτηκα κάποιον τέτοιον ψηλό, γεροδεμένο που είχε όμως και χιούμορ και χίλια άλλα καλά και κυρίως ερωτεύτηκε εμένα! (Ξέρω, ξέρω είχα τύχη βουνό). Εκείνο πάντως που μπορώ να πω είναι πρώτα πως αυτά τα σφρηγηλά μεγαλεία χάνονται όταν έρχονται παιδιά και δεν έχει πια κανείς καιρό να φροντίζει έστω και λίγο τον εαυτό του και αυτό αντί να κάνει τον άντρα λιγότερο ελκυστικό, τον κάνει ακόμα πιο επιθυμητό. Έπειτα τα φαινόμενα απατούν. Σήμερα, μετράει πιο πολύ η εσωτερική δύναμη παρά η δύναμη στους μυς. Μπορεί ένας άντρας να ανοίγει χωρίς πρόβλημα τα βαζάκια των παιδικών τροφών αλλά στηρίζει πραγματικά τη γυναίκα, όταν ξενυχτάει με το μωρό που κλαίει ή το φροντίζει όταν είναι άρρωστο. Και τέλος, μπορεί ο έρωτας να αρχίζει στους μυς και στο λυγερό κορμί, η αγάπη όμως έρχεται από την ψυχή και στηρίζεται στην κατανόηση και την αλληλεγκύη, στην συμπόνοια και καμμια φορά στην αυτοθυσία. Αυτό το ξεχνάμε, συχνά πυκνά σε μία τόσο εγωιστική εποχή.
Η Φινλανδέζα.
12.11.2008
Κοινή Λογική
Μία νέα εποχή έχει ήδη αρχίσει με την εκλογή μισομάυρου προέδρου στην Αμερική. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. ούτε αν θα τον αφήσουν τον άνθρωπο να δει άσπρη μέρα και να κάνει και κανένα καλό, αλλά το γεγονός και μόνο ότι τον εξέλεξαν, λέει πολλά για το πως αλλάζουν οι άνθρωποι.
Διάβαζα πάλι τα σημερινά για την διαγραφή του Τατούλη στην Ελλάδα και είδα και ένα βίντεο από κάποιο κανάλι όπου μία "δημοσιογράφος" διάβαζε το μπλογκ του. Και δεν μπορούσα να μην ευχηθώ να γίνοταν ένα παρόμοιο θαύμα με αυτό των ΗΠΑ και στην Ελλάδα με τους Έλληνες. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ την πολιτική αλλαγή γιατί για να πω την αλήθεια, ως τώρα η αντιπολίτευση δεν έχει δέιξει στο παραμικρό σημάδια πως θα είναι καλύτερη από την κυβέρνηση. Τόσο καιρό, δεν έχω ακούσει και κάνενα ουσιάστικό σχόλιο ή σχέδιο της προκοπής. Υποσχέσεις του τύπου έμεις θα σας σώσουμε, είναι εύκολο να δώσει κανείς. Εκείνο που εννοώ είναι το να επικράτησει επίτέλους ανάμεσα στους Έλληνες η κοινή λογική. Μόνο και μόνο που ακούω όλα αυτά με τον Τατούλη, ανατριχιάζω. Όχι για την πράξη του που καλά την έκανε αν και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ με ποιες υποχθόνιες σκέψεις τύπου Σαμαρά αντέδρασε αλλά γιατί κανείς μα κανείς δεν έχει αναφέρει ως τώρα πουθενά το εξής ιστορικό μάθημα που φωνάζαμε στους Αμερικάνους όταν άρχισαν τον πόλεμο στον Ιράκ. Καλά να τη διώξεις τη σαβούρα, έλα όμως που κάτι πρέπει να βάλεις στη θέση της. Και το έχουμε αυτό το κάτι; Κι αν δεν το έχουμε τώρα που μπορούμε να το βρούμε; Πως και που να το ψάξουμε; Τι ωφελεια θα εχουμε αν μπλέξουμε σε εκλογές που θα γίνονατι και θα ξαναγίνονται, δε θα προχωράει τίποτα και στο τέλος θέλοντας και μη, θα εκλέξουμε πάλι κάποιον "να τα φάει".
Όλα αυτά τα ερωτήματα βασίζονται στην απλή κοινή λογική και δυστυχώς τέτοια δεν έχουν οι Έλληνες. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομική ή την αποκτά κανείς στο κουρμπέτι της ζωής, ελπίζω πάντως κάποια φορά να τη βρούμε και σύντομα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στα σχολεία και στα σπίτια, ετσι όπως είναι σήμερα, τα παιδιά δεν τη μαθαίνουν, αντίθετα αυτοί που την έχουν τη χάνουν κιόλας. Τι άλλο να κάνουν τα έρμα τη στιγμή που τους κοπανάμε μέρα νύχτα ότι ΠΡΕΠΕΙ να σπαταλάνε το μυαλό τους και τα νιάτα τους για να παπαγαλίσουν δύο πράγματα που θα τους εξασφαλήσουν μία θεσούλα σε πανεπιστήμια χωρίς αξία, όπου θα μάθουν και πάλι να "πολιτεύονται" (οι καταλήψεις χωρίς λόγο δίνουν και πάιρνουν, έτσι για τη φάση, όπως και οι απεργίες και τα μπλόκα στους δρόμους αργότερα), να φωνάζουν άδεια συνθήματα, να κάνουν πλάκα και να περνούν και κανένα μάθημα και μετά να βρεθούν χωρίς δουλειά, χρήματα και μέλλον να κάνουν ψιλοδουλειές κι αν για να ζήσουν. Που είναι η λογική σε αυτό;
Και για να τελειώνω, η ελπίδα μου πως η κοινή λογική δεν έχει χαθεί στον κόσμο πέταξε μία σπίθα όταν διάβασα το άρθρο για την ταινία Μουσταφά. Ένας ηλικιωμένος Τούρκος (μάλιστα Τούρκος) σχολίασε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί θέλησαν να παρουσιάσουν τώρα τον Ατατούρκ σα "μέθυσο, άθεο, κτλ.". Κι οταν ρωτήθηκε γιατί το λέει αυτό, είπε: "Δεν καταλαβαίνετε πως μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι ισλαμιστές για να καταπολεμήσουν το κεμαλισμό (και να επαναφέρουν το ισλαμικό κράτος)." Ορίστε ένας άνθρωπος που μπορεί και βλέπει πέρα από τη μισαλλοδοξία και που μπορεί με την απλή κοινή λογική του να καταλάβει τις συνέπειες! Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι πιο π0λλοί!
Η φινλανδέζα.
ΥΣ. Και για του λόγου το αληθές, οι φινλανδοί διαθέτουν κοινή λογική σε ότι αφορά τα κοινά αλλά όχι πάντα σε ότι αφορά την προσωπική τους ζωή. Βέβαια, ζώντας σε πόλη και όντας σε κύκλους μορφωμένων ανθρώπων, δεν έχω μία πιο γενική εικόνα για το τι γίνεται. Πάντως το σχολείο προσπαθεί, οι προσπάθειες όμως συχνά πυκνά σκοντάφτουν στους γονείς.
Διάβαζα πάλι τα σημερινά για την διαγραφή του Τατούλη στην Ελλάδα και είδα και ένα βίντεο από κάποιο κανάλι όπου μία "δημοσιογράφος" διάβαζε το μπλογκ του. Και δεν μπορούσα να μην ευχηθώ να γίνοταν ένα παρόμοιο θαύμα με αυτό των ΗΠΑ και στην Ελλάδα με τους Έλληνες. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ την πολιτική αλλαγή γιατί για να πω την αλήθεια, ως τώρα η αντιπολίτευση δεν έχει δέιξει στο παραμικρό σημάδια πως θα είναι καλύτερη από την κυβέρνηση. Τόσο καιρό, δεν έχω ακούσει και κάνενα ουσιάστικό σχόλιο ή σχέδιο της προκοπής. Υποσχέσεις του τύπου έμεις θα σας σώσουμε, είναι εύκολο να δώσει κανείς. Εκείνο που εννοώ είναι το να επικράτησει επίτέλους ανάμεσα στους Έλληνες η κοινή λογική. Μόνο και μόνο που ακούω όλα αυτά με τον Τατούλη, ανατριχιάζω. Όχι για την πράξη του που καλά την έκανε αν και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ με ποιες υποχθόνιες σκέψεις τύπου Σαμαρά αντέδρασε αλλά γιατί κανείς μα κανείς δεν έχει αναφέρει ως τώρα πουθενά το εξής ιστορικό μάθημα που φωνάζαμε στους Αμερικάνους όταν άρχισαν τον πόλεμο στον Ιράκ. Καλά να τη διώξεις τη σαβούρα, έλα όμως που κάτι πρέπει να βάλεις στη θέση της. Και το έχουμε αυτό το κάτι; Κι αν δεν το έχουμε τώρα που μπορούμε να το βρούμε; Πως και που να το ψάξουμε; Τι ωφελεια θα εχουμε αν μπλέξουμε σε εκλογές που θα γίνονατι και θα ξαναγίνονται, δε θα προχωράει τίποτα και στο τέλος θέλοντας και μη, θα εκλέξουμε πάλι κάποιον "να τα φάει".
Όλα αυτά τα ερωτήματα βασίζονται στην απλή κοινή λογική και δυστυχώς τέτοια δεν έχουν οι Έλληνες. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομική ή την αποκτά κανείς στο κουρμπέτι της ζωής, ελπίζω πάντως κάποια φορά να τη βρούμε και σύντομα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στα σχολεία και στα σπίτια, ετσι όπως είναι σήμερα, τα παιδιά δεν τη μαθαίνουν, αντίθετα αυτοί που την έχουν τη χάνουν κιόλας. Τι άλλο να κάνουν τα έρμα τη στιγμή που τους κοπανάμε μέρα νύχτα ότι ΠΡΕΠΕΙ να σπαταλάνε το μυαλό τους και τα νιάτα τους για να παπαγαλίσουν δύο πράγματα που θα τους εξασφαλήσουν μία θεσούλα σε πανεπιστήμια χωρίς αξία, όπου θα μάθουν και πάλι να "πολιτεύονται" (οι καταλήψεις χωρίς λόγο δίνουν και πάιρνουν, έτσι για τη φάση, όπως και οι απεργίες και τα μπλόκα στους δρόμους αργότερα), να φωνάζουν άδεια συνθήματα, να κάνουν πλάκα και να περνούν και κανένα μάθημα και μετά να βρεθούν χωρίς δουλειά, χρήματα και μέλλον να κάνουν ψιλοδουλειές κι αν για να ζήσουν. Που είναι η λογική σε αυτό;
Και για να τελειώνω, η ελπίδα μου πως η κοινή λογική δεν έχει χαθεί στον κόσμο πέταξε μία σπίθα όταν διάβασα το άρθρο για την ταινία Μουσταφά. Ένας ηλικιωμένος Τούρκος (μάλιστα Τούρκος) σχολίασε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί θέλησαν να παρουσιάσουν τώρα τον Ατατούρκ σα "μέθυσο, άθεο, κτλ.". Κι οταν ρωτήθηκε γιατί το λέει αυτό, είπε: "Δεν καταλαβαίνετε πως μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι ισλαμιστές για να καταπολεμήσουν το κεμαλισμό (και να επαναφέρουν το ισλαμικό κράτος)." Ορίστε ένας άνθρωπος που μπορεί και βλέπει πέρα από τη μισαλλοδοξία και που μπορεί με την απλή κοινή λογική του να καταλάβει τις συνέπειες! Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι πιο π0λλοί!
Η φινλανδέζα.
ΥΣ. Και για του λόγου το αληθές, οι φινλανδοί διαθέτουν κοινή λογική σε ότι αφορά τα κοινά αλλά όχι πάντα σε ότι αφορά την προσωπική τους ζωή. Βέβαια, ζώντας σε πόλη και όντας σε κύκλους μορφωμένων ανθρώπων, δεν έχω μία πιο γενική εικόνα για το τι γίνεται. Πάντως το σχολείο προσπαθεί, οι προσπάθειες όμως συχνά πυκνά σκοντάφτουν στους γονείς.
3.11.2008
Ανήκω;
Σήμερα διάβαζα το μπλογκ του κύριου Καπλανί, ο οποίος έχει κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα το οποίο πολύ θα ήθελα να κάνω κι εγώ. Μετανάστης από την Αλβανία, όχι μόνο έμαθε τα ελληνικά, αλλά είναι και συγγραφέας και μάλιστα γράφει πολύ πολύ καλύτερα από άλλους Έλληνες "συγγραφείς". ΄'Εχει πάει στην Αμέρική και έγραφε άπό εκεί για τους διάφορους απλούς αμερικάνους που γνώρισε και τι του είπαν. Σκέψη στη σκέψη, σχολιάσε και την ξενητιά, πως πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να χωνέψεις πολλά και να παλέψεις με πολλά κόμπλεξ για να τα καταφέρεις να αντέξεις. Βέβαια, η δικιά μου ξενητιά είναι τελείως διαφορετική, μάλλον πιο βολική και άνετη θα έλεγα σε σχέση με το τι περνάνε οι μετανάστες στην Ελλάδα (ποτέ δεν θα μπορέσω να το καταλάβω αυτό). Όμως με έβαλε σε σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό, εδώ δηλαδή και κανα δύο χρόνια, κάθε που ακούω ελληνικά με πιάνουν κλάματα. Κι ξέρω πως η ζωή στην Ελλάδα θα ήταν χίλιες φορές χειρότερη από εδώ, όχι γιατί θα μου έλειπαν τα χρήματα αλλά γιατί δε θα είχα σιγουριά, δε θα είχα σύζυγο (αυτό είναι σίγουρο μιας και σε όλα τα χρόνια μου, έναν έλληνα της προκοπής -από άποψη σχέσεων με το άλλο φύλο- δε γνώρισα) και δε θα είχα που να στείλω τα παιδιά μου που θα είχα αποκτήσει χωρίς πατέρα.
Και πέφτω πολλές φορές στην παγίδα και γκρινιάζω γιατί οι φιλανδοί είναι έτσι και αλλοιώς, ακόμα και γιατί βάζουν φρούτα στην σαλάτα και τρώνε αμαγείρευτα το μπρόκολο και το κουνουπίδι. Αυτό όμως είναι λάθος. Αυτοί είναι αυτοί που είναι και μπορούν βέβαια πάντα να γίνουν καλύτεροι αλλά όχι για να βολέψουν εμένα και προς Θεού όχι για να γίνουν Έλληνες!
Φθάνω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μέσα μου υπάρχει ενδόμυχη αυτή η ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέλος αποδεκτό ενός συνόλου και να μου είναι εύκολο να ανήκω σε αυτούς. Αυτό συμβαίνει κατά ένα ποσοστό όταν "γυρίζω πίσω" στην Ελλάδα αλλά σύντομα η αίσθηση καταρρίπτεται όταν ακούσω το πρώτο: Εσύ δεν ξέρεις, δεν μένεις εδώ.
Αυτό το άγχος της αποδοχής, αυτός ο αγώνας προσαρμογής που δεν τελειώνει, με έχει τελικά κουράσει. Και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν θα βρω ποτέ ξανά αυτό το άισθημα της σιγουριάς και της αλληλεγγύης. Αυτό το είχα βέβαια μόνο για λίγο, όσο σπούδαζα και όσο ήμουν στην Ολλάνδια. Και δεν είμαι καθόλου αφελής να πιστεύω πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην Ελλάδα του σήμερα.
Η φιλανδέζα.
Και πέφτω πολλές φορές στην παγίδα και γκρινιάζω γιατί οι φιλανδοί είναι έτσι και αλλοιώς, ακόμα και γιατί βάζουν φρούτα στην σαλάτα και τρώνε αμαγείρευτα το μπρόκολο και το κουνουπίδι. Αυτό όμως είναι λάθος. Αυτοί είναι αυτοί που είναι και μπορούν βέβαια πάντα να γίνουν καλύτεροι αλλά όχι για να βολέψουν εμένα και προς Θεού όχι για να γίνουν Έλληνες!
Φθάνω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μέσα μου υπάρχει ενδόμυχη αυτή η ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέλος αποδεκτό ενός συνόλου και να μου είναι εύκολο να ανήκω σε αυτούς. Αυτό συμβαίνει κατά ένα ποσοστό όταν "γυρίζω πίσω" στην Ελλάδα αλλά σύντομα η αίσθηση καταρρίπτεται όταν ακούσω το πρώτο: Εσύ δεν ξέρεις, δεν μένεις εδώ.
Αυτό το άγχος της αποδοχής, αυτός ο αγώνας προσαρμογής που δεν τελειώνει, με έχει τελικά κουράσει. Και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν θα βρω ποτέ ξανά αυτό το άισθημα της σιγουριάς και της αλληλεγγύης. Αυτό το είχα βέβαια μόνο για λίγο, όσο σπούδαζα και όσο ήμουν στην Ολλάνδια. Και δεν είμαι καθόλου αφελής να πιστεύω πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην Ελλάδα του σήμερα.
Η φιλανδέζα.
9.10.2008
Ξενιτιά...
Ακούγοντας της άρνης το νερό που κέρδισε στο φεστιβάλ του τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, εκεί που καθόμουν κι ασχολιομουν με το δάβασμα άκρως ενδιαφέροντως επιστημονικού συγγράμματος και πολύ σχετικού με τη δουλειά μου, άρχισαν ξαφνικά να πετάγονται στο μυαλό μου εικόνες από κατσάβραχα και μυρωδιά θυμαριού πλυμμήρισε τις αισθήσεις μου. Ήταν κάτι που δεν το επιδίωξα, αυτές οι εικόνες και οι ασθήσεις ήρθαν μόνες τους σα να ξεπήδηξαν από μέσα μου όπου τις είχα βαθειά φυλακίσει. Είναι άραγε αυτό που λένε καυμό της ξενιτιάς και το νιώθουν όλοι έτσι; Όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι Φινλανδοί που βρίσκονται μακριά από την δική τους πατρίδα που είναι τώρα δικιά μου; Κι αν ναι, τότε ποιες είναι αυτές οι ασθήσεις για αυτούς; Η γεύση του ψωμιού σικάλεως και η μυρωδιά του δάσους το φθινόπωρο που μαζέυουν μούρα και μανιτάρια; Αντί για το αλάτι και το ιώδιο που κυριαρχούν στη δική μου μνήμη, θυμούνται εκείνοι άραγε την μουχλιασμένη οσμή του βάλτου και της Βαλτικής; Αντι για τις εικόνες πανέμορφου ηλιοβασιλέματος στο Σούνιο και στην Οια, φαντάζονται τον κίτρινο ορίζοντα του μεταμεσονύχτιου ουρανού το καλοκαίρι ή την καθαρότητα και τα χιλιάδες αστέρια της χειμερινής κρυστάλλινης νύχτας;
Δεν ξέρω. Γιατί ακόμα κι να τους ρωτήσω, πολλοί λίγοι μπορούν να μου πουν.
Ίσως η ξενιτιά να μην τους αγγίζει τόσο όσο εμάς τους Έλληνες, ίσως και να μην ξέρουν πως να το εξηγήσουν. Ίσως και να μην έχουν όμορφα τραγούδια όπως της Άρνης το νερό να τους τα θυμήσει όλα αυτά. Εγώ παντως δεν έχω ακούσει ακόμα πολλά τέτοια παραδοσιακά μοντερνα τραγούδια εδώ. Και σίγουρα δεν έχουν προγραμμα σαν το δικό μας Δεύτερο. Τέτοιο ραδιόφωνο δεν έχω βρει ούτε στην Ολλανδία, ούτε εδώ.
Η φιλανδέζα.
Δεν ξέρω. Γιατί ακόμα κι να τους ρωτήσω, πολλοί λίγοι μπορούν να μου πουν.
Ίσως η ξενιτιά να μην τους αγγίζει τόσο όσο εμάς τους Έλληνες, ίσως και να μην ξέρουν πως να το εξηγήσουν. Ίσως και να μην έχουν όμορφα τραγούδια όπως της Άρνης το νερό να τους τα θυμήσει όλα αυτά. Εγώ παντως δεν έχω ακούσει ακόμα πολλά τέτοια παραδοσιακά μοντερνα τραγούδια εδώ. Και σίγουρα δεν έχουν προγραμμα σαν το δικό μας Δεύτερο. Τέτοιο ραδιόφωνο δεν έχω βρει ούτε στην Ολλανδία, ούτε εδώ.
Η φιλανδέζα.
26.9.2008
Ξέσπασμα γιατί με πνίγει το δίκιο!
Αχ, πόσο θα ήθελα να έβλεπα κάποια φορά το δίκιο να βασιλεύει! Να πάρουν λέει απόφαση οι άνθρωποι να μην κοιτάνε τα σκουπίδια στα κανάλια και η ακροαματικότητα να πέσει στο μηδέν μέχρι να αλλάξουν βιολί. Να μην διαβάζουν εφημερίδες μέχρι να αποφάσησουν οπι δημοσιογράφοι να γράφουν αληθινά ρεπορτάζ και όχι τέτοια του τύπου "Χρόνος για την περιποίηση της ομορφιάς σας" και "Πολλές οι Πόρσε στην Ελλάδα". Να φάνε όλοι οι εξυπνάκηδες τη γλώσσα τους για να σκέφτονται πριν να μιλάνε. Να φάνε όλοι οι άχρηστοι δάσκαλοι κλωτσιά και να γίνουν θυρωροί στα σχολεία και να προσληφθούν επιτέλους με παιδαγωγικά αξιοκρατικά κριτήρια δάσκαλοι στο σχολείο. Να ξεσηκωθούν οι απλόι άνθρωποι και να δώσουν στους μαντραχαλάδες βαρύμαγκες τα παπούτσια να τα φάνε. Να αρχίσουμε επιτέλους να κάνουμε σινεμά που θα μας γεμίζει και όχι ταινίες προς αποβλάκωση. Να αλλάξουν οι αξίες μας κι αντί να κοιτάμε τι θα βάλουμε και πως θα βαφτούμε, να κοιτάμε πως θα μιλήσουμε και τι θα σκεφτούμε.
Να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι, όλοι, Έλληνες και ξένοι. Πως, αχ πως;
Η φινλανδέζα.
Να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι, όλοι, Έλληνες και ξένοι. Πως, αχ πως;
Η φινλανδέζα.
1.9.2008
Αχ, Ελλάδα...
Ήμουν για τρεις μήνες στην Ελλάδα. Δούλεψα τους δύο και έκανα διακοπές τον ένα. Και πόνεσε η καρδιά μου τη χώρα μου. Πως την έχουν καταντήσει έτσι οι συνομιλικοί μου; Είναι η δικιά μου η γενιά που κυβερνάει τώρα, είναι οι όμοιοί μου που δανείζονται ασύστολα και που καταστρέφουν περοθσίες, που δεν έχουν όραμα, θέληση και πάθος. Γιατί δεν βγαίνει κανείς στο δρόμο να φωνάξει; Γιατί όλοι κάθονται σε ένα γραφείο και κατηγορούν μόνο την κυβέρνηση, τους αλλοδαπούς την αστυνομία κι έγώ δεν ξέρω ποιον άλλο; Τι στο καλό έγινε λάθος με μας;
Κι όμως, το είχε δει από τότε που ήμουν στο σχολείο και μετά στο πανεπιστήμιο αλλά δεν είχα την ωριμότητα να καταλάβω τι σήμαινε αυτό. Όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, γυναίκες και αντρες είχαν τα ίδια στο μυαλό τους. Φιγούρα, επιφάνεια και άσε τον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Φταίνε οι γονείς μας άραγε που περάσαν κατοχές και κακουχίες και μας καλοέμαθαν να μη μας λείπει τίποτα, πο΄τε να μη δουλέψουμε για κάτι; Θυμάμαι την αντίδραση του πατέρα μου όταν είπα πως ήθελα να δουλέψω το καλοκαίρι όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Γιατί; μου είπε. Τι θα πουν οι άλλοι; Λες και ήταν ντροπή που θα δούλευα, κοιλήδα στο μητρώ0 του καλού γονιού να αφήσει την 19χρονη να πάει να δουλέψει! Τα ίδια κι όταν αφού τελείωσα το πανεπιστήμιο και δεν είχα ακόμα δουλειά και πήγα να δουλέψω σε ένα σούπερ μάρκετ. Επιστήμονας άνθρωπος τώρα, άκου να δουλεύει σε σουπερ μάρκετ! Και να τώρα οι επιστήμονες και οι μορφωμένοι! Κανείς μα κανείς δε αναγνώριζει, δε θυμάται το ρητό Συν Αθηνά και χείρα κίνει; Κανείς δεν έχει μάθει πια ότι ΄,οτι δεν πάρεις μοναχός κανείς δε θα ρθει να στο δώσει; Ειδικά στην Ελλάδα;
Μήπως τελικά μας χρειάζεται μία σύρραξη με τους Τούρκους, μία μεγάλη κατάστροφή για να βάλουμε μυαλό.
Αλλά τι λέω, μήπως δεν είχαμε τη μεγάλη καταστροφή πέρσι με τις φωτιές; Μήπως βάλαμε μυαλό; Κατί τις έμαθε η πυροσβεστική και έτρεχε πιο γρήγορα φέτος αλλά οι πολίτες; Μήπως καθάρισαν τα δάση από τις βελόνες, έβαλαν σκοπιές, σταμάτησαν να καίνε;
Ξυπνάτε μωρέ!
Κι όμως, το είχε δει από τότε που ήμουν στο σχολείο και μετά στο πανεπιστήμιο αλλά δεν είχα την ωριμότητα να καταλάβω τι σήμαινε αυτό. Όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, γυναίκες και αντρες είχαν τα ίδια στο μυαλό τους. Φιγούρα, επιφάνεια και άσε τον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Φταίνε οι γονείς μας άραγε που περάσαν κατοχές και κακουχίες και μας καλοέμαθαν να μη μας λείπει τίποτα, πο΄τε να μη δουλέψουμε για κάτι; Θυμάμαι την αντίδραση του πατέρα μου όταν είπα πως ήθελα να δουλέψω το καλοκαίρι όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Γιατί; μου είπε. Τι θα πουν οι άλλοι; Λες και ήταν ντροπή που θα δούλευα, κοιλήδα στο μητρώ0 του καλού γονιού να αφήσει την 19χρονη να πάει να δουλέψει! Τα ίδια κι όταν αφού τελείωσα το πανεπιστήμιο και δεν είχα ακόμα δουλειά και πήγα να δουλέψω σε ένα σούπερ μάρκετ. Επιστήμονας άνθρωπος τώρα, άκου να δουλεύει σε σουπερ μάρκετ! Και να τώρα οι επιστήμονες και οι μορφωμένοι! Κανείς μα κανείς δε αναγνώριζει, δε θυμάται το ρητό Συν Αθηνά και χείρα κίνει; Κανείς δεν έχει μάθει πια ότι ΄,οτι δεν πάρεις μοναχός κανείς δε θα ρθει να στο δώσει; Ειδικά στην Ελλάδα;
Μήπως τελικά μας χρειάζεται μία σύρραξη με τους Τούρκους, μία μεγάλη κατάστροφή για να βάλουμε μυαλό.
Αλλά τι λέω, μήπως δεν είχαμε τη μεγάλη καταστροφή πέρσι με τις φωτιές; Μήπως βάλαμε μυαλό; Κατί τις έμαθε η πυροσβεστική και έτρεχε πιο γρήγορα φέτος αλλά οι πολίτες; Μήπως καθάρισαν τα δάση από τις βελόνες, έβαλαν σκοπιές, σταμάτησαν να καίνε;
Ξυπνάτε μωρέ!
11.3.2008
Κινητά και παιδιά
Μόλις τώρα διάβασα στα Νέα ότι μία εταιρία έχει δημιουργήσει ένα ειδικό κινητό για μικρά παιδιά. Το άρθρο έλεγε για τους πιθανούς κινδυνούς που διατρέχουν αυτοί που μιλούν στα κινητά από την ακτινοβολία των τηλεφώνων. Από την άλλη, η εταιρία ισχύριζεται ότι με το κινητό τηλέφωνο, το παιδί θα γίνει πιο κοινωνικό.
Σα να μου φαίνεται πως τα έχουν μπλέξει λιγάκι.
Καταρχήν, δεν είναι αποδεδειγμένο ότι υπαρχει σοβαρός κίνδυνος από την ακτινοβολία. Ο μόνος σίγουρος θάνατος που θα μπορούσε ίσως κάποιος να αποδώσει σε κινητό ήταν εκείνη η κοπέλα στο Σινικό τείχος που τη βάρεσε κεραυνός και πέθανε αν και νομίζω ότι και χωρίς το κινητό θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό. Ας σκεφτούν οι καταστροφολόγοι πως η ακτινοβολία από τις κεραίες όχι μόνο της κινητής τηλεφωνίας αλλά και της ΔΕΗ, του κανονικού τηλεφώνου κ.τ.λ. υπάρχει γύρω μας από παλιά. Θα μου πεις το τηλέφωνο είναι πιο κοντα στον εγκέφαλο. Το ίδιο είναι και η τηλεόραση αλλά ακόμα δεν έχουν αρχίσει τα μίντια να βλέπουν σοβαρό κίνδυνο.
Εκείνο που βλέπω εγώ με την απλή λογική μίας μητέρας μικρών παιδιών είναι πως :
1. Τα παιδία μάλλον ακοινώνητα θα γίνουν με το κινητό τηλέφωνο. Υποτίθεται πως έτσι θα ξέρουν οι γονείς τι κάνουν τα παιδιά τους όταν αυτά δεν είναι μαζί τους. Μα αφήνεις το πεντάχρονό σου και το εξάχρονό σου μόνο του χωρίς να ξέρεις τι κάνει; Το μόνο μέρος που μπορεί να είναι μόνο του το παιδί σε αυτήν την ηλικία είναι το σχολείο ή το νηπιαγωγείο. Τι δηλαδή, θα το παίρνεις τηλέφωνο εν ώρα μαθήματος; Ή στο διάλειμμα για να βεβαιωθείς ότι παίζει καλά;
2. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμα για να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν χρήση και πότε η χρήση γίνεται κατάχρηση και δεν μπορούμε να το απαιτήσουμε από αυτά.
3. Η κοινωνικότητα σε αυτή την ηλικία εκφράζεται και μαθαίνεται με τη φυσική επαφή μεταξύ των παιδιών. Πως θα γίνουν πιο κοινωνικά αν αντί να πάνε να παίξουν με κάποιον φίλο τους, θα τον πάιρνουν τηλέφωνο; Και δεν μπορούν έτσι ή αλλοιώς να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο των γονιών τους γι αυτό;
4. Εδώ που βρίσκομαι καθώς καταλαβάινετε, η χρήση των κινητών είναι καθημερινότητα. Και πολλά παιδάκια έχουν κινητό. Οι φινλανδοί όμως κάθε άλλο παρά κοινωνικοί είναι. Η τεχνολογία είναι πολλές φορές οι πατερίτσες της κοινωνικής τους επαφής. Αντί να συνατηθούν και να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο, είναι πιο βολικό όχι βέβαια να μιλάνε στο τηλέφωνο αλλά να στέλνουν μυνήματα. Αντί να αυξάνουμε την μανία καταναλώσεως των παιδιών μας και να φινλανδοποιούμαστε, θα έπρεπε ίσως να δώσουμε το παράδειγμα πως η προσωπική επαφή, όχι μόνο σε αυτήν την ηλικία αλλά σε όλες είναι πιο σημαντική από το μύνηματα δια τηλεφώνου.
Νισάφι πια!
Μία διευκρίνηση. Δεν είμαι κατά των κινητών. Είναι πολύ χρήσιμα και κουβαλάω δύο στην τσέπη μου, όντας σίγουρη πως αν συμβεί κάτι, ο παιδικός σταθμός ή το σχολείο θα με βρει ανα πάσα στιγμή. Αλλά είμαι πάντα εναντίον στην απαράδεκτη τάση της καταναλωτικότητας της κοινωνίας που έχει συχνά θύματα τα παιδιά μας. Κι επίσης, είμαι ενάντια στον τρόπο με τον οποίο περιορίζουμε τη δυνατότητά τους να χρησιμοποίησουν τη φαντασία τους και την κοινωνικότητά τους. Γιατί απορούν μερικοί μετά για τη συμπεριφορά των νέων;
Η φιλανδέζα!
Σα να μου φαίνεται πως τα έχουν μπλέξει λιγάκι.
Καταρχήν, δεν είναι αποδεδειγμένο ότι υπαρχει σοβαρός κίνδυνος από την ακτινοβολία. Ο μόνος σίγουρος θάνατος που θα μπορούσε ίσως κάποιος να αποδώσει σε κινητό ήταν εκείνη η κοπέλα στο Σινικό τείχος που τη βάρεσε κεραυνός και πέθανε αν και νομίζω ότι και χωρίς το κινητό θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό. Ας σκεφτούν οι καταστροφολόγοι πως η ακτινοβολία από τις κεραίες όχι μόνο της κινητής τηλεφωνίας αλλά και της ΔΕΗ, του κανονικού τηλεφώνου κ.τ.λ. υπάρχει γύρω μας από παλιά. Θα μου πεις το τηλέφωνο είναι πιο κοντα στον εγκέφαλο. Το ίδιο είναι και η τηλεόραση αλλά ακόμα δεν έχουν αρχίσει τα μίντια να βλέπουν σοβαρό κίνδυνο.
Εκείνο που βλέπω εγώ με την απλή λογική μίας μητέρας μικρών παιδιών είναι πως :
1. Τα παιδία μάλλον ακοινώνητα θα γίνουν με το κινητό τηλέφωνο. Υποτίθεται πως έτσι θα ξέρουν οι γονείς τι κάνουν τα παιδιά τους όταν αυτά δεν είναι μαζί τους. Μα αφήνεις το πεντάχρονό σου και το εξάχρονό σου μόνο του χωρίς να ξέρεις τι κάνει; Το μόνο μέρος που μπορεί να είναι μόνο του το παιδί σε αυτήν την ηλικία είναι το σχολείο ή το νηπιαγωγείο. Τι δηλαδή, θα το παίρνεις τηλέφωνο εν ώρα μαθήματος; Ή στο διάλειμμα για να βεβαιωθείς ότι παίζει καλά;
2. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμα για να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν χρήση και πότε η χρήση γίνεται κατάχρηση και δεν μπορούμε να το απαιτήσουμε από αυτά.
3. Η κοινωνικότητα σε αυτή την ηλικία εκφράζεται και μαθαίνεται με τη φυσική επαφή μεταξύ των παιδιών. Πως θα γίνουν πιο κοινωνικά αν αντί να πάνε να παίξουν με κάποιον φίλο τους, θα τον πάιρνουν τηλέφωνο; Και δεν μπορούν έτσι ή αλλοιώς να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο των γονιών τους γι αυτό;
4. Εδώ που βρίσκομαι καθώς καταλαβάινετε, η χρήση των κινητών είναι καθημερινότητα. Και πολλά παιδάκια έχουν κινητό. Οι φινλανδοί όμως κάθε άλλο παρά κοινωνικοί είναι. Η τεχνολογία είναι πολλές φορές οι πατερίτσες της κοινωνικής τους επαφής. Αντί να συνατηθούν και να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο, είναι πιο βολικό όχι βέβαια να μιλάνε στο τηλέφωνο αλλά να στέλνουν μυνήματα. Αντί να αυξάνουμε την μανία καταναλώσεως των παιδιών μας και να φινλανδοποιούμαστε, θα έπρεπε ίσως να δώσουμε το παράδειγμα πως η προσωπική επαφή, όχι μόνο σε αυτήν την ηλικία αλλά σε όλες είναι πιο σημαντική από το μύνηματα δια τηλεφώνου.
Νισάφι πια!
Μία διευκρίνηση. Δεν είμαι κατά των κινητών. Είναι πολύ χρήσιμα και κουβαλάω δύο στην τσέπη μου, όντας σίγουρη πως αν συμβεί κάτι, ο παιδικός σταθμός ή το σχολείο θα με βρει ανα πάσα στιγμή. Αλλά είμαι πάντα εναντίον στην απαράδεκτη τάση της καταναλωτικότητας της κοινωνίας που έχει συχνά θύματα τα παιδιά μας. Κι επίσης, είμαι ενάντια στον τρόπο με τον οποίο περιορίζουμε τη δυνατότητά τους να χρησιμοποίησουν τη φαντασία τους και την κοινωνικότητά τους. Γιατί απορούν μερικοί μετά για τη συμπεριφορά των νέων;
Η φιλανδέζα!
19.2.2008
Παχυσαρκία
Ε, λοιπόν, το μόνο που ακούω τελευταία και το μόνο που βλέπω είναι πως όλος ο κόσμος γίνεται παχύσαρκος και πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Ήμουν κι εγώ παχύσαρκη και έιμαι και τώρα υπερβαρη και ξέρω καλά τι θα πει κάτι τέτοιο. Όλοι μιλουν και λένε πως θα πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να κινουμαστε πιο πολύ και να τρώμε πιο υγειηνά. Κι από την άλλη, ο εργοδοότης μας μας βάζει να καθόμαστε οκτώ ώρες το λιγότερο πίσω από ένα γραφείο. Και στο σπίτι, έχουμε τα παιδιά με τα οποία πρέπει να παιξουμε, τα οποία πρέπει να τα ντύσουμε, να τα πλύνουμε, να τα ταϊσουμε και να τα κανακέψουμε μέχρι να πάει δέκα η ώρα και να κοιμούντια οποτε σειρά έχει το σίδερο, το πλύσιμο, το ράψιμο και το καθάρισμα της τουαλέτας. Και μετά πρέπει φυσικά να κάνω και γυμναστική!
Ό,τι και να λέμε, ότι και να κάνουμε οι ώρες δε φτάνουν. Και εκτός αυτού, για να χάσει βαρος ένας παχύσακρος πρέπει να μπορέι να συγκεντρωθεί στον εαυτό του. Με όλα αυτά που μία γυναίκα με παιδιά πρέπει να φροντήσει σήμερα, που να βρει καιρό να σκεφτεί και τον εαυτό της.
Μ'ια λύση θα ήταν να μειωθούν οι ώρες εργασίας για αυτές τις γυναίκες που το χρειαζόνται. Μία άλλη λύση θα ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ΅ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ. Ισως τότε να μεινει και λίγος καιρός στις καύμενες τις γυναίκες να κοιτάξουν και λίγο τον εαυτό τους.
Βέβαια υπαρχουν κι αυτές που κοιτούν μόνο τον εαυτό τους και νομίζουν πως μεγαλώνουν παιδιά. Μήπως δεν είχαν στα ΝΕΑ μία φορά μία κυρία που ισχυριζόταν πως μέσα σε μία ώρα κατάφερνε να μαγειρέψει και αν κάνει νοικοκυριό για να έχει μετά ελεύθερο χρόνο να φροντήσει την ομορφιά της! Ούτε η βιονική γυναίκα δεν μπορεί να μπει μέσα στο αρνί και να το κάνει να ψηθεί γρηγορα. Κι άντε πες πως το βάζεις στο φούρνο και το αφήνεις να ψήνεται μόνο του. Το πλύσιμο, πως το κάνεις σε μία ώρα; Το σιδέρωμα;
Βέβαια, εδώ στο βορρά το σίδερώμα το έχουν κόψει. Εκτός από την πεθερά μου, μόνο εγώ σιδερώνω. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ανεχτώ να κοιμάμαι σε ρυτιδιασμένα σεντόνια, ούτε να βάλω στα παιδία μου ρούχα που μαζέυουν. Και πληρώνω το τίμημα...
Η φιλανδέζα.
Ό,τι και να λέμε, ότι και να κάνουμε οι ώρες δε φτάνουν. Και εκτός αυτού, για να χάσει βαρος ένας παχύσακρος πρέπει να μπορέι να συγκεντρωθεί στον εαυτό του. Με όλα αυτά που μία γυναίκα με παιδιά πρέπει να φροντήσει σήμερα, που να βρει καιρό να σκεφτεί και τον εαυτό της.
Μ'ια λύση θα ήταν να μειωθούν οι ώρες εργασίας για αυτές τις γυναίκες που το χρειαζόνται. Μία άλλη λύση θα ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ΅ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ. Ισως τότε να μεινει και λίγος καιρός στις καύμενες τις γυναίκες να κοιτάξουν και λίγο τον εαυτό τους.
Βέβαια υπαρχουν κι αυτές που κοιτούν μόνο τον εαυτό τους και νομίζουν πως μεγαλώνουν παιδιά. Μήπως δεν είχαν στα ΝΕΑ μία φορά μία κυρία που ισχυριζόταν πως μέσα σε μία ώρα κατάφερνε να μαγειρέψει και αν κάνει νοικοκυριό για να έχει μετά ελεύθερο χρόνο να φροντήσει την ομορφιά της! Ούτε η βιονική γυναίκα δεν μπορεί να μπει μέσα στο αρνί και να το κάνει να ψηθεί γρηγορα. Κι άντε πες πως το βάζεις στο φούρνο και το αφήνεις να ψήνεται μόνο του. Το πλύσιμο, πως το κάνεις σε μία ώρα; Το σιδέρωμα;
Βέβαια, εδώ στο βορρά το σίδερώμα το έχουν κόψει. Εκτός από την πεθερά μου, μόνο εγώ σιδερώνω. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ανεχτώ να κοιμάμαι σε ρυτιδιασμένα σεντόνια, ούτε να βάλω στα παιδία μου ρούχα που μαζέυουν. Και πληρώνω το τίμημα...
Η φιλανδέζα.
11.1.2008
Τα πολιτκά της ΕΛλάδας και οι ζητιάνοι της Φινλανδίας
Καλημέρα!
Σήμερα με απασχολούν δύο πράγματα κι ας έπρεπε να με απασχολεί μόνο η δουλειά. Το πρώτο είναι ένα άρθρο που δημοσιέυτηκε στις εδώ εφημερίδες και που από τότε συζητιέται παντού. Ήρθαν λεέι οι ζητιάνοι στο Ελσίνκι.
Η αλήθεια έιναι πως δεν είχα δει πουθενά ζητιάνο στην Φινλανδία, τουλάχιστον όχι να κάθεται μέσα στο δρόμο και να περιμένει τους περαστικούς να ρίξουν τον οβολό τους στο κουτί του. Υπήρχαν ενίοτε κάποιοι αλκοολικοί που έρχονταν χαμογελαστοί και παραπατώντας και ζητούσαν κανένα μάρκο ή κανένα ευρώ αργότερα για να πάρουν το ποτό τους, ακρίβώς όπως και στο Άμστρενταμ έρχονταν οι ναρκομανείς. Φέτος όμως , δηλαδή το 2007, άρχισαν να έμφανίζονται στο Ελσίνκι και οι γνωστοί στους Έλληνες ζητιάνοι. Αυτοί είναι προς το παρόν όλοι ξενόφερτοι γιατί εδώ στην Φινλανδία, δε σε αφήνουν να πεινάσεις και οι ιθαγενείς το ξέρουν αυτό. Άλλωστε κατέχονται ακόμα από την παλιά συναίσθηση της ντροπής που στην Ελλάδα τίνει να εξαληφθεί και δε βγαίνουν στους δρόμους να διατυμπανίσουν τη φτώχεια τους. Άρχισαν λοιπόν οι Φινλανδοί να αναρωτιούνται τι να τους κάνουν. Εγώ είμαι της γνώμης να τους αφήσουν για λίγο και θα φύγουν μόνοι τους. Γιατί θα δουν ότι εδώ δεν έχει ψωμί στη ζητιανιά. Όχι μόνο οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να δίνουν όπως εμείς οι πονόψυχοι Έλληνες (χαχαχα) αλλά δεν έχουν κιόλας. Όχι πως δεν έχουν χρήματα... Δεν έχουν μετρητά... Στη χωρά αυτή οι πιο πολλές συνναλαγές γίνονται με κάρτες ή κινητά τηλέφωνα και μέσω της τράπεζας. Τα μετρητά τα διακινούν ακόμα οι γιαγιάδες που δεν έμαθαν τα μοντέρνα συστήματα αλλά κι αυτές τους λογαριασμούς τους τους πληρώνουν μέσω τραπέζης. Το δικό μας νοικοκυριό διακινεί τα χρήματα ως εξής. Οι μισθοί μας και τα επιδόματά μας πάνε στην τράπεζα. ΟΛΟΙ οι λογαριασμοί, φως, νερό, τηλέφωνο, σκουπίδια, φόροι, ασφάλειες, παιδικοί σταθμοί εφημερίδες πληρώνονται κατευθείαν από την τράπεζα ενώ εμείς λαμβάνουμε την απόδειξη. Τα ψώνια τα πληρώνουμε ΠΑΝΤΟΥ (ακόμα και το ταξί, ακόμα και τα ψώνια στις λαϊκές) με την τραπεζική κάρτα που δεν είναι πιστωτική. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα αποσύρονται τη στιγμή της συνναλαγής από το λογαριασμό σου. Το παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης το πληρώνω με το κινητό. Ακόμα και αναψυκτικά από το αυτόματο μηχάνημα μπορείς να αγοράσεις με το κινητό. Όπότε, που να βρεθούν τα ψιλά για τους ζητιάνους; Το προτοφόλι μας χρησιμεύει για να βάζουμε τις κάρτες και τις αποδείξεις.
Το άλλο πράγμα είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Από τη μια σκάνδαλα στην κυβέρνηση. Αυτά τα μίντια ορίονται πάλι λες και το νέο ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι είναι στα αλήθεια νέο. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ που πάει για διάσπαση και δεν το παραδέχεται. Στην αρχή με φόβιζε αυτό αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. Ίσως τελικά και η άνισόρροπη και δύσκολη αυτή εποχή να σημάνει το ξύπνημα των Ελλήνων. Και στις επόμενες εκλογές (που θα γίνουν σύντομα γιατί με τέτοιοα ισχνή πλειοψηφεία και τον Καρατζαφέρη στη βουλή, δεν τη βγάζουμε τετραετία), κανείς δε θα πάρει πλειοψηφεία. Και θα λυσσάξουν οι πολιτικοί για μερικά χρόνια να βγάλουν έναν και μοναδικό και θα υποφέρει ο λαός και τελικά θα καταλάβουν οι άθλιοι πως η αληθινή δμοκρατική διακυβέρνηση μπορεί να επιτευθχεί με τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και 'οχι με τον τραγέλαφο των τελευταίων χρόνων. Και τότε μία νέα εποχή θα ανατείλει στην Ελλάδα...
Ονειρεύομαι ξύπνια άραγε ή είμαι μεγίστη πολιτική ...μάντισσα;
Πολυ καλό Σαββατοκύριακο σε Φινλανδούς και Έλληνες!
Η φινλανδέζα.
Σήμερα με απασχολούν δύο πράγματα κι ας έπρεπε να με απασχολεί μόνο η δουλειά. Το πρώτο είναι ένα άρθρο που δημοσιέυτηκε στις εδώ εφημερίδες και που από τότε συζητιέται παντού. Ήρθαν λεέι οι ζητιάνοι στο Ελσίνκι.
Η αλήθεια έιναι πως δεν είχα δει πουθενά ζητιάνο στην Φινλανδία, τουλάχιστον όχι να κάθεται μέσα στο δρόμο και να περιμένει τους περαστικούς να ρίξουν τον οβολό τους στο κουτί του. Υπήρχαν ενίοτε κάποιοι αλκοολικοί που έρχονταν χαμογελαστοί και παραπατώντας και ζητούσαν κανένα μάρκο ή κανένα ευρώ αργότερα για να πάρουν το ποτό τους, ακρίβώς όπως και στο Άμστρενταμ έρχονταν οι ναρκομανείς. Φέτος όμως , δηλαδή το 2007, άρχισαν να έμφανίζονται στο Ελσίνκι και οι γνωστοί στους Έλληνες ζητιάνοι. Αυτοί είναι προς το παρόν όλοι ξενόφερτοι γιατί εδώ στην Φινλανδία, δε σε αφήνουν να πεινάσεις και οι ιθαγενείς το ξέρουν αυτό. Άλλωστε κατέχονται ακόμα από την παλιά συναίσθηση της ντροπής που στην Ελλάδα τίνει να εξαληφθεί και δε βγαίνουν στους δρόμους να διατυμπανίσουν τη φτώχεια τους. Άρχισαν λοιπόν οι Φινλανδοί να αναρωτιούνται τι να τους κάνουν. Εγώ είμαι της γνώμης να τους αφήσουν για λίγο και θα φύγουν μόνοι τους. Γιατί θα δουν ότι εδώ δεν έχει ψωμί στη ζητιανιά. Όχι μόνο οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να δίνουν όπως εμείς οι πονόψυχοι Έλληνες (χαχαχα) αλλά δεν έχουν κιόλας. Όχι πως δεν έχουν χρήματα... Δεν έχουν μετρητά... Στη χωρά αυτή οι πιο πολλές συνναλαγές γίνονται με κάρτες ή κινητά τηλέφωνα και μέσω της τράπεζας. Τα μετρητά τα διακινούν ακόμα οι γιαγιάδες που δεν έμαθαν τα μοντέρνα συστήματα αλλά κι αυτές τους λογαριασμούς τους τους πληρώνουν μέσω τραπέζης. Το δικό μας νοικοκυριό διακινεί τα χρήματα ως εξής. Οι μισθοί μας και τα επιδόματά μας πάνε στην τράπεζα. ΟΛΟΙ οι λογαριασμοί, φως, νερό, τηλέφωνο, σκουπίδια, φόροι, ασφάλειες, παιδικοί σταθμοί εφημερίδες πληρώνονται κατευθείαν από την τράπεζα ενώ εμείς λαμβάνουμε την απόδειξη. Τα ψώνια τα πληρώνουμε ΠΑΝΤΟΥ (ακόμα και το ταξί, ακόμα και τα ψώνια στις λαϊκές) με την τραπεζική κάρτα που δεν είναι πιστωτική. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα αποσύρονται τη στιγμή της συνναλαγής από το λογαριασμό σου. Το παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης το πληρώνω με το κινητό. Ακόμα και αναψυκτικά από το αυτόματο μηχάνημα μπορείς να αγοράσεις με το κινητό. Όπότε, που να βρεθούν τα ψιλά για τους ζητιάνους; Το προτοφόλι μας χρησιμεύει για να βάζουμε τις κάρτες και τις αποδείξεις.
Το άλλο πράγμα είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Από τη μια σκάνδαλα στην κυβέρνηση. Αυτά τα μίντια ορίονται πάλι λες και το νέο ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι είναι στα αλήθεια νέο. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ που πάει για διάσπαση και δεν το παραδέχεται. Στην αρχή με φόβιζε αυτό αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. Ίσως τελικά και η άνισόρροπη και δύσκολη αυτή εποχή να σημάνει το ξύπνημα των Ελλήνων. Και στις επόμενες εκλογές (που θα γίνουν σύντομα γιατί με τέτοιοα ισχνή πλειοψηφεία και τον Καρατζαφέρη στη βουλή, δεν τη βγάζουμε τετραετία), κανείς δε θα πάρει πλειοψηφεία. Και θα λυσσάξουν οι πολιτικοί για μερικά χρόνια να βγάλουν έναν και μοναδικό και θα υποφέρει ο λαός και τελικά θα καταλάβουν οι άθλιοι πως η αληθινή δμοκρατική διακυβέρνηση μπορεί να επιτευθχεί με τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και 'οχι με τον τραγέλαφο των τελευταίων χρόνων. Και τότε μία νέα εποχή θα ανατείλει στην Ελλάδα...
Ονειρεύομαι ξύπνια άραγε ή είμαι μεγίστη πολιτική ...μάντισσα;
Πολυ καλό Σαββατοκύριακο σε Φινλανδούς και Έλληνες!
Η φινλανδέζα.
Tilaa:
Kommentit (Atom)