Τα χιόνια έλιωσαν κιόλας...

Σήμερα ξημέρωσε μάυρη μέρα. Και όταν λέω μάυρη το εννοώ. Ό.τι χιόνι είχε πέσει, έλιωσε. Μας χτύπησε και πάλι ο νότιος άνεμος που να τον πάρει ο άνεμος και να τον σηκώσει και άρχισε να βρέχει.
Ε, λοιπόν αυτό το σκοτάδι του χειμώνα δεν αντέχεται όταν δεν έχει χιόνι. Μου έρχονται στο μυαλό οι λαμπρές μέρες του αληθινού χειμώνα, τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα των -20 βαθμών και μου έρχεται να μετακομήσω.
Κοντά σε αυτό κι όλα τα άλλα... Η Ελλαδίτσα μας στον πάτο όλων των καλών επιδόσεων και στην κορφή των κακών. Διαφθορά και αναφαλβιτισμός. Αν κανείς υπολογήσει και το χρόνο που περνάνε τα ελληνόπουλα στο θρανίο και του σχολείου και του φροντηστηρίου, τότε στα αλήθεια πατώνουμε! Τα παιδιά της Ελλάδα είναι όντως "παραμορφωμένα". Με τέτοιους δασκάλους βέβαια, τι να κάνουν τα καυμένα.
'Ασε πια την κακοποίηση των ανηλίκων που είμαστε κορφή! Καλά, που έιναι η έκπληξη; Ο κόσμος το 'χει τούμπανο.... Θυμάμαι μία φορά είχαμε μαζευτεί τέσσερα κορίτσάκια γύρω στα 13, 14 και ανταλλάσαμε απόψεις. Ε, λοιπόν μόνο μία από εμάς δεν είχε καμμία τέτοια κακή εμπειρία. Οι τρεις είχαμε νιώσει τι θα πει να προσπαθεί να σε χουφτώσει ο γείτονας, ο θείος και όλοι οι τέτοιοι που δεν έχουν την παραμικρή συνείδηση. Για πρώτη φορά συμφώνησα με στέλεχος του Λάος. Ευνουχισμό θέλουν αυτοί... (κι ας είπε ψέματα ο κύριος του ΛΑΟΣ πως εφαρμόζονται τέτοια μέτρα στις Βορρειες χώρες..)
Μη μου πείτε όμως πως οι Ελληνες δεν σκέφτονται το π... συνέχεια.Δεν υπάρχει πιο μεγάλη εμμονή από το σεξ για αυτούς... Πρώτα το θέλουν όλη την ώρα (θετικό αυτό, δε λέω) αλλά όταν το κάνουν, είναι του στυλ ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε... 10 λεπτά και πολύ τους είναι... Όσο για τις γυναίκες... Τι τι δουλειά έχουν οι γυναίκες με τον οργασμό... Το παθαίνουν κι αυτές δηλαδή; Είναι να απορεί μετά κανείς για το ότι οι γυναίκες δεν έχουν καμμία όρεξη για συνουσία με τους Έλληνες άντρες τους; Από που άραγε πηγάζει η ανικανότητα αυτή του Έλληνα άντρα να νοιαστεί για την ικανοποίηση της γυναίκας με την οποία συνεβρίσκεται; Εγωισμός, αδιαφορία, ελλειπής εκπαίδευση; Ποιός ξέρει...
Έγραφε κάποιος αναγνώστης νομίζω στα Νέα (ή μήπως ο ίδιος ο κύριος Παπαδόπουλος) για τον 7ο χρόνο του γάμου και πως κάποιοι γνωστοί του επίδιδονταν σε χόμπυ εξωσυζυγικών σχέσεων, να έτσι για να περνάει η ώρα... και το απόφευγμα ήταν πως και οι γυναίκες έχουν ξυπνήσει σήμερα... Μα τότε, τον παλιό καιρό που μόνο οι άντρες ήταν άπιστοι, με ποιόν έκαναν την απιστία...Μεταξύ τους;
Πολλά, πολλά μου τη δίνουν....
Άντε να δούμε που θα βγάλει κι αυτή η γκρίζα μέρα...

Η φιλανδέζα

Μύνημα Λύπης...

Δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω περί ποιας λύπης πρόκειται. Αυτό που έγινε στο σχολείο της Γιόκελα προχθές έχει κάνει το γύρο του κόσμου... Μόλις τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ αγαπώ αυτή τη χώρα (κι ας μάινομαι να γυρίσω στην Ψαροκωστούλα μας), τώρα που περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως για πολύ καιρό, οι άνθρωποι στη Γη θα θυμούνται τη Φιλανδία σα τη χώρα των όπλων και της βίας στα σχολεία. Ό,τι δηλαδή κατακρίνω για τις ΗΠΑ, τώρα θα λέγεται και για την Φιλανδίτσα μου.
Δεν είναι όμως η κατάσταση η ίδια. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν σε μία χωρα όπου το καλώς είναι των παιδιών είναι πρωταρχικής σημασίας και παρακολουθούνται από γεννήσεως εως θανάτου, πως έιναι δυνατόν πρώτον να τους ξέφυγε η απελπιστική κατάσταση αυτού του παιδιού και πως είναι δυνατόν, να μπορεί εδώ όποιος ναναι να αγοράσει ένα πιστόλι. Στη Φινλανδία απαγορεύεται να έχεις πιστόλι για να προστατευθείς από κάποιον, μπορείς να έχεις μόνο για κυνήγι και αν λέει ανήκεις σε κάποιο κλαμπ σκοποβολίας. Αυτό το τελευταίο με σόκαρε. Δεν το ήξερα. Ξέρω πως είναι ακραίως ανταγωνιστικοί εδώ στο Βορρά και πως ανταγωνίζονται σε όλα. Από το πόσο μακριά θα πετάξει κάποιος τη γαλότσα του μέχρι το πόσα κουνούπια μπορεί να σκοτώσει το λεπτό. Και όταν μιλάω για ανταγωνισμό, εννοώ πως διοργανώνονται επίσημα πρωταθλήματα. Όλοι σίγουρα ξέρουν για την κούρσα με τη σύζυγο στην πλάτη. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, πως έιναι δυνατόν να δίνεις στα χέρια ενός 18χρόνου που έχει και ψυχολογικά προβλήματα ένα όπλο μόνο και μόνο γιατί θέλει λέει να συναγωνιστεί στην σκοποβολή. Στο κάτω κάτω, ας τα φυλάνε στο κλαμπ τα όπλα!
Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Έχω κι εγώ παιδί στο σχολείο και η σκέψη μόνο ότι καποιά μέρα θα μάθω κι εγώ ότι έγινε κάτι τέτοιο στο σχολείο της, με κάνει να θέλω να τα κρατήσω όλα στο σπίτι και να μην ξαναβγούμε από εκεί παρά μόνο για να αγοράσουμε φαγητό. Ξέρω βέβαια πως αυτά είναι υπερβολές και παράνοια αλλοπρόσαλλης μητέρας αλλά δεν μπορώ να ελεγξω τι νιώθω. Ελπίζω μόνο να παραμείνουν τα παιδιά μου ασφαλείς σε όλη τους τη ζωή και να γινουν ευτυχισμένα. Και το ίδιο ελπίζω και για τα άλλα παιδάκια. Αν όλα τα παιδια του κόσμου γίνουν ευτυχισμένα, ίσως τότε να έχουμε λιγότερη βία και πολέμους. Μιλάω για ουτοπία, το ξέρω. Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα σκοτεινό κομμάτι βίας. Εύχομαι μόνο να μπορέσουμε να το ελέγξουμε.

Η φιλανδέζα, σοκαρισμένη και πραγματικά λυπημένη.

Η παραβολή του Άσωτου Υιού

Ε, λοιπόν την παραβολή του άσωτου Υιού δεν την κατάλαβα ποτέ μου. Όσο κι αν έστιψα το μυαλό μου, όσο κιαν έστιψα την καρδιά μου, όσο κι αν ρώτησα τους δασκάλους μου και τους κληρικούς, δεν μπορώ να το χωνέψω το δίδαγμα. Εντάξει, η χαρά του πατέρα είναι μεγάλη και θέλει να το γιορτάσει που του ξαναγύρισε ο κανακάρης του από τις ασωτείες. Όχι πως πιστεύουμε πια τη σημερινή εποχή πως οι άνθρωποι μπορούν στα αλήθεια να αλλάξουν τόσο πολύ και να μετανόησουν κι από μία μέρα στην άλλη να γινούν από αποβράσματα, υποδείγματα αλλά τέλος παντων, παραβολή είναι όχι ιστορική αλήθεια. Γιατί να σφάξει το μόσχο τον εκλεκτό και να μην τον δώσει στον άλλο γιό του τον καλό; Ας σφάξει κάτι μικρότερο για τον Άσωτο.
Κατά κάποιο τρόπο πίστευα πάντα πως παρόμοια είναι τα συναισθήματα του άνθρωπου για τα καθημερινά και τα ασυνήθιστα. Αυτά που τα βλέπουμε κάθε μέρα χάνουν την αξία τους, τα παραμελούμε και τα θεωρούμε δεδομένα, βλέπουμε μόνο τα ασυνήθιστα με προσοχή και αγάπη καμμία φορά.
Και στις σχέσεις το ιδιο γίνεται. Τη γυναίκα μας ή τον άντρα μας που είναι δίπλα μας κάθε μέρα τον αγνοούμε, το έχουμε σίγουρο πως θα είναι εκεί για πάντα. Θαυμάζουμε μόνο αυτούς που έρχονται για λίγο στη ζωή μας, αυτούς που δεν μπορούμε να έχουμε, νομίζουμε πως αγαπάμε εφήμερες παρουσίες. Και μόνο όταν χάσουμε αυτ'ό που είχαμε, το αποζητάμε και αναρωτιόμαστε γιατί δεν το προσέξαμε πιο πολύ όταν το είχαμε.
Δεν έχω βγάλει συμπέρασμα ακόμα γιατί είμαστε έτσι. Ίσως η φύση μας κατα βάση να στρέφει την προσοχή μας στο εξαιρετικό γιατί κάποτε αυτό έφερνε τον κίνδυνο και έπρεπε να το προσέξουμε για να επιβιώσουμε. Ξέρω όμως πως εγώ δεν είμαι απολύτως ετσι και θα ήθελα και οι άλλοι γύρω μου να μην είναι έτσι. Προσπαθώ πάντα να κάνω τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί, να τους φροντίζω σαν να ήταν η τελευταία μέρα μας μαζί. Όσο μπορώ, γιατί έχω να φροντίσω και την καθημερινότητα. Και σκέφτομαι καμμιά φορά πόσο ωραία θα ήταν να προσπαθούσε κάποιος να κάνει το ίδιο για μένα.
Αν ποτέ κανείς διαβάσει αυτό το μπλογκ, ας κοιτάξει δίπλα του, τον συντροφό του, το παιδί του, τη μητέρα του, το φίλο του, όποιον κι αν δει, κι ας κάνει κάτι ιδιαίτερο γι αυτό το πρόσωπο, κάτι που θα είναι έκπληξη. Ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, ένα φιλί, ένας καλός λόγος... Καμμιά φορά μπορεί να έχει σημασία.
Θυμάμαι μια φορά μία φίλη μου από το σχολείο.Ένα χρόνο πριν τελειώσουμε, μετακόμησε έξω από την πόλη, πήγε σε καινούργιο σχολείο και τη χάσαμε. Στη γιορτή της που ήταν και σπάνια, αποφάσησα να της στείλως μία κάρτα για της θυμήσω περισσότερο ότι είμασταν κι εμείς φίλες της κι ας είχε φύγει. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν είχαμε τελειώσει το σχολείο και η καθεμία είχε π'αρει το δρόμο της, μαζευτήκαμε στο σπίτι μιας άλλης φίλης. Εκεί είπε σε όλους πως ποτέ δε θα με ξεχνούσε. Γιατί εκείνη τη χρονιά της μετακόμισης, εκεί που καθόταν μόνη και θλιμμένη στη μέση του πουθενά, στα κατσάβραχα, ο ταχυδρόμος είχε σκαρφαλώσει στο βουνό, μέσα από το κρύο και τον πάγο και της είχε φέρει την κάρτα μου που της έδειξε πως κάποιος τη σκεφτόταν, κι ας είχε φύγει μακριά. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να κάνει κάποιον να νιώσει τόσο καλύτερα.

Η φιλανδέζα

Αρχιεπίσκοπος...

Τη γνώμη μου για την υγεία του Αρχιεπίσκοπου, την έχω ήδη εκφράσει. Και βγήκα και αληθινή... Αν και δεν έχω ελληνική τηλεόραση εδώ στη Φιλανδία, διαβάζοντας και ακούγοντας, καταλαβαίνω πως γίνεται χαμός στα παράθυρα για αυτό το θέμα. Ο Κος Παπαδόπουλος στις Ματιές ανέφερε πως θα έπρεπε να τον αφήσουν στην ησυχία του. Και είμαι κι εγώ της ίδιας γνώμης. Όμως δεν ήταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος που εκμετελλευόταν τα παράθυρα για να βροντοφωνάξει τη γνώμη του και να ανάψει φωτιές στους "πιστούς"; Εκείνος δεν ήταν από πάντα αυτός που τα γέμιζε; Κι αυτός και οι άλλοι οι πολιτικοί που τρώγονται μέρες τώρα για τη διαδοχή. Φαντάζομαι πως μπορεί να νιώθει κανείς όταν ακούει όλα αυτά να λέγονται για τον ίδιο, να προβλέπουν ειδικοί το θάνατό του και πως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Μήπως όμως είναι αυτό και λίγο "θεία δίκη". Όχι γιατί ο Θεός θέλει να τιμωρήσει γιατί ο Πανάγαθος δεν έιναι εκδικητικός κι ας Τον διαφημίζουν για Τέτοιον. Αλλά γιατί έδώ ισχύει το "οπως έστρωσες, θα κοιμηθείς". Μωρός είναι εκείνος που πιστεύει πως τα μίντια τον αγαπούν όταν τα τρέφει και δεν θα πέσουν να τον "φαν" όταν θα βρουν την ευκαιρία.
Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό τη σκηνή από το Ζορμπά του Καζαντζάκη (αφορισμένος κι αυτός γιατί τόλμησε να μίλησει και να εκθειάσει το Χριστό με το δικό του τρόπο). Τοτέ που η μαντάμ πέθαινε, όταν ακόμα ανασαινε και πέσανε οι χωρικοί και τη γδύσαν. Κάπως έτσι φαντάζει η "διαδοχολογία" για το ποιός θα είναι ο επόμενος...
Κάτι άλλο... Σήμερα το πρωί είχαμε μείον βαθμούς. Πήγα στην πόλη για να αγοράσω κάτι και πέρασα από το ποτάμι. Τι ομορφιά Θεέ μου. Το νερό αταράχο να λάμπει στο φως του ήλιου που ανέβαινε και από πάνω του να σαλέυει μία απαλή ομίχλη σαν ξωτικό. Στα Γιάννενα είχα παρόμοιες εικόνες αλλά όχι στην Αθήνα μου, αυτή την πολή που αγαπώ κι ας είναι άσχημη (γιατί εμείς την κάναμε έτσι).

Η Φιλανδέζα.

Η σειρά της εκκλησίας

Ήρθε η σειρά της εκκλησίας! Αφορμή το άρθρο συνέντευξη του "αγίου" αρχιεπισκόπου όπου σχολιάζει τη μάχη του με το θάνατο. Δεν μπορώ να μη αναρωτηθώ τα εξής:
1. Ο μακαριότατος ανήκει σε μία πίστη που ανέκαθεν διακυρήττει τα σχετικά με τη ματαιότητα αυτής της ζωής και την ευεδαιμονία της άλλης. Τι δίδαγμα λοιπόν περνάει με το παράδειγμά του; Πως πρέπει με νύχια και με δόντια να κρατιόμαστε στη ζωή και να επιδιώκουμε να συναντήσουμε τον Πλάστη μας μια "ώρα αργότερα"; Ή μήπως έχοντας τη φωλιά του και τα ράσα του λερωμένα με φιλοδοξία και πάθη που δεν αρμόζουν σε αρχιεπίσκοπο, προτιμά να προσευχηθεί λίγο ακόμα για να μπορέσει να πάρει άφεση αμαρτιών;
2. Πόσα χρήματα έχει κοστίσει ως τα τώρα η μάχη του με το θάνατο. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω κανένα απλό άνθρωπο που να μπόρεσε να νικήσει τον καρκίνο στο συκώτι. Οι ακριβοί γιατροί δεν είναι για τους απλούς ανθρώπους. Μήπως, αντί να προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με κάθε μέσο, θα έπρεπε να δωρήσει αυτά τα χρήματα σε παιδιά άρρωστα που τα χρειάζονται και θα πεθάνουν χωρίς περίθαλψη; Έτσι, θα μπορέσει όντως να αντίκρυσει το Θεό με καθαρή την ψυχή.

Αν αναρωτιέται κανείς, δεν επιθυμώ κανενός το θάνατο. Απλώς αγανακτώ. Άρχισα να αγανακτώ με την εκκλησία από τότε που παντρέυτηκα και κατάλαβα πόσο διεφθαρμένοι και ψέυτικοι είναι οι περισσότεροι από τους ιερείς που γνώρισα. Ενδιαφέρονται μονο για τα γήινα, τα πλούτη, τη δόξα και άλλα τέτοια. Και κόβουν ταρίφες από τη μια για να μας παντρεψουν και μας αποδοκιμάζουν από την άλλη άμα παντρευόμαστε στο δημαρχείο. Κυρήσσουν αγάπη και συμπόνοια από τη μια και εμπνεόυν μίσος και εχθρότητα σε κάθε τι διαφορετικό από την άλλη.
Εδώ που ζω όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ακόμα και ο παπάς μας αναρωτιόταν τότε με τις ταυτότητες γιατί γινόταν τέτοιος χαμός και σκοτωμός. Λες και το ότι το έγραφαν στην ταυτότητα το ότι είμαι χριστιανή είχε να κάνει με την πίστη μου.
Αυτοί εδώ, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι καθημερινά στην εκκλησία, μιλάνε με όλους, δεν κατακρίνουν ποτέ και με κάνουν να νιώθω πως είμαι καλοδεχούμενη γιατί εγώ το θέλω και όχι γιατί θα πέσει φωτιά να με κάψει.
Και δεν αποδοκιμάζουν και την προσπάθεια των απλών ανθρωπων να ζήσουν και να ευτυχησουν, ούτε κρίνουν καποιον με το φύλο του. Γυναίκες και άντρες το ίδιο. Είμαι σίγουρη πως αν κάποτε έπρεπε να αποφασίσουν αν θα γίνονται και οι γυναίκες κληρικοί, οι φινλανδόι δε θα είχαν καμμία αντίρρηση.
Μήπως αυτή η επιμονή της δικής μας εκκλησίας να παρουσιάζει τη γυναίκα σαν τον πειρασμό και να την αποκλείει από συμβάντα και μέρη, δε θυμίζει τους μουσουλμανους και τις μπούρκες; Κι όλα αυτά γιατί οι άνδρες έχουν αδύναμη φύση και δεν μπορούν να "αγιάσουν" αν τύχει και δουν καμμιά όμορφη γυναίκα. Αν το πα'ρουμε έτσι, οι γυναίκες κάνουν καλύτερους κληρικούς γιατί από τη φύση τους επιθυμούν λιγότερο τους άντρες!

Κάποιος κάποτε μου εξήγησε πως η εκκλησία δεν θέλει τις γυναίκες να γίνονται κληρικοί γιατί δεν θέλει να στερήσει τη μητρότητα. Μήπως τα παιδιά δεν χρειάζονται πατέρα για να γίνουν; Και σημαίνει αυτό δηλαδή ότι οι κληρικοί που κάνουν παιδιά απαλλάσονται των καθηκόντων τους ως πατεράδες γιατί είναι κληρικοί; Όπως μερικοί αποζητούν τη ζωή εν Χριστώ έτσι κάνουν και οι γυναίκες. Υπάρχουν και οι καλόγριες. Γιατί αυτές δεν μπορούν να λειτουργήσουν;
Το κακό είναι πως η στενοκεφαλία συνεχίζεται. Κι αυτό αντί να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά σε μία ηθική ζωή, τους απομακρύνει. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι μάζες χρειάζονται παραδέιγματα και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε κανένα τέτοιο σήμερα, ούτε σε αυτούς που κυβερνούν, ούτε σε άλλους.

Η φινλανδέζα.

Και πάλι πολιτκά και άλλα της Κυριακής

Ε, λοιπόν με έχουν πρήξει! Ο τίτλος του άρθρου σήμερα στα νέα, κάτι σαν εμπρός με το Γιώργο! Ποιός είναι αυτός ο Γιώργος ρε παιδιά και (Κυρα Γιώργαινα ο Γιώργος σου) που πάει; Και φυσικά για το Παπαντρέου, το Γιωργάκη ο λόγος... Μα καλά, ακόμα δεν πήρανε χαμπάρι πόσο κακό κάνανε στο "ίματζ" του Γιώργου με το να τον αποκαλούν Γιώργο. Γιώργος από εδώ, Γιωργος από εκεί, που ναι τος τώρα; Υποθέτω πως κάποιος σοφότατος σύμβουλος σκέφτηκε πώς έτσι, ο αξιότιμος κύριος Παπανδρέου γίνεται πιο λάϊκός, πλησιάζει τους απλούς ανθρώπους και αυτό θα μπορούσε και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.. Θα γινόταν ένας από εμάς... ΄΄Ελα που όμως στην ωραάι Ελλαδίτσα μας, τα απλά και λαϊκά δεν πιάνουν. Όσο πιο ψηλά το βάζεις, όσο πιο άπιαστο και απρόσιτο, τόσο πιο επιθυμητό. Για να δοκιμάσουνε να πουν τον Καραμανλή Κώτσο και θα σου πω εγώ. Τι έιναι ένα όνομα; που έλεγε και ο Γουίλ ο Σεκσπηρ...
Και αν τελικά βγει ο Βενιζέλος αρχηγός, πως θα τον λέμε... Βάγγο;

Προχθές κυριακή, είπαμε με τα παιδία να πάμε μία βόλτα. Έχουμε ένα μικρό ποταμίσιο νησάκι εδώ κοντά που έχουν μεταφέρει μερικά παμπάλαια κτήρια (καλύβες) και το έχουν κάνει μουσείο. Έλα όμως που εδώ η "τουριστική" περίοδος τελειώνει στις 10.9. Και οι πόρτες ήταν κλειστές και μείναμε αμανάτι να κοιτάμε το νερό, κι εμείς και άλλοι έξι που δεν ήταν τουρίστες αλλά απλοί κάτοικοι της μικρόπολης σαν εμάς. Και είπαμε, δε βαριέσαι πάμε αλλού.. Όμως που; Κυριακή και δεν υπήρχε τίποτα άνοικτο, πουθενά να πας με τα παιδιά σου να περάσεις μερικές ώρες. Καταλήξαμε σε ένα και μοναδικό παραλιακό ξενοδοχείο όπου φάγαμε μεν καλά αλλά πληρώσαμε πολλά και χαζεύαμε τους παλαβούς που με έξι βαθμούς και έξι μποφώρ έκαναν σερφ. Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ερημιά κυριακή μέρα. Και μετά σκέφτηκα την εκκλησία. Αν και όχι ιδιαίτερα θρήσκοι (όχι όλοι τουλάχιστον), οι φινλανδοι είναι κολλημένοι στην παράδοση. Τον παλιό καιρό λοιπόν, η κυριακή ήταν η μέρα της εκκλησίας και της προσευχής. Αυτό σημαίνει ακόμα και σήμερα για μερικούς πως απαγορεύεται αυστηρώς η διάσκεδαση, το γέλιο, το χαμόγελο και ό,τιδήποτε άλλο μπορεί να αποσπάσει τις σκέψεις από Εκείνον. Άσε δηλαδή πως το να περνάς καλά επιγείως σημαίνει ό,τι αμαρτάνεις και επομένως δεν θα τα περάσεις καλά υπεργείως.
Αυτές τις σκέψεις δεν τις κατάλαβα ποτέ μου. Σε αυτά υστερούν. Κάποια στιγμή βρήκα κι ένα βίντεο με ένα παπά σε κάποιο χωριό στην Ελλάδα που χόρευε τσάμικο με τους συγχωριανούς κάποια καθαρή δευτέρα και το έχω κάνει διαφήμιση. Τουλάχιστον σε μας, η χαρά της ζωής δεν είναι αμαρτία!
Όσο για τις κυριακές μας, μου φαίνεται κάθε κυριακή θα οργανώνω γιορτές για να έχουμε κάτι να κάνουμε!
Η φιλανδέζα

Οι γυναίκες

Ένα πράγμα το οποίο μου πηγαίνει πολύ εδώ στο βορρά είναι η θέση της γυναίκας. Όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, θα δεις γυναίκες σε όλες τις θέσεις και σε όλα τα μέρη. Όχι μόνο φοράνε παντελόνια αλλά έχουν και μαστίγιο. Οι άντρες παραμένουν κολλημένοι στα αθλητικά και στην μπύρα κι αφήνουν εμάς να κυβερνάμε. Μπορεί αυτό να μην φαίνεται ιδιαίτερα πιο έξω. Γιατί πιο έξω βλέπουν οι άλλοι τα αθλητικά και την πολιτική. Και σε αυτά όντως κυριαρχούν ακόμα οι αρσενικοί. Και είναι αλήθεια πως ο μέσος όρος πληρωμής των γυναικών είναι χαμηλότερος από των ανδρών, κι ακόμα πως η καριέρα τους εξελίσσεται πιο αργά. Αυτό, όμως γίνεται γιατί κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, η μητέρα του κα΄θεται σπίτι μέχρι να γίνει τουλάχιστον δέκα μηνών και έχει το δικαίωμα να κάτσει μέχρι και τρία χρόνια. Ε, ακόμα και οδοκαθαριστής να είσαι, κάτι τις αλλάζει σε ένα εως τρία χρόνια και πρέπει να το μάθεις από την αρχή.
Το δικαίωμα να κάτσουν στο σπίτι μετά τους τρεις πρώτους μήνες της ζωής του κανακάρη τους, το έχουν και οι άνδρες. Αλλά πολύ λίγοι το εκμεταλλεύονται. Μη νομίσετε πως είναι γιατί το θέλουν. Εσείς τι θα προτιμούσατε, να έχετε ένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι σας κάθε μερά να σας πρήζει, να ξυπνάτε κάθε πρωί αξημέρωτα για να βγείτε στο κρύο και στο σκοτάδι να μα΄ζεψετε σκουπίδια ή να στηθείτε πίσω απο ένα γραφείο ή να μείνετε σπίτι μαζί με το μωράκι που έχει ΄μάθει ήδη να κοιμάται και να τρώει και να παίζει. Δε λέω, και η φροντίδα των παιδιών είναι δύσκολη δουλειά αλλά στο κάτω κάτω, ακόμα που πηγαίνουν οι έρμοι οι άντρες στην δουλειά, γυρνάνε και φορτώνονται έστω και για λίγο το μωρό για να ξεκουραστεί και η μαμά από τη σκοτούρα. Όχι, οι άντρες πάνε στη δουλειά γιατί οι μαμάδες τους στέλνουν. Για να τολμήσει κανείς να απαιτήσει να μείνει σπίτι και να δείτε ποιον θα ακούσουν οι αφεντικοί και η κοινωνία;
Όταν γυρνούν στη δουλειά, οι γυναίκες είναι λοιπόν κα΄πως πιο πίσω από τους αρσενικούς συναδέλφους τους. Όταν ομως γίνει αυτό, η πόλη έιναι υποχρεωμένη να βρει θέση σε παιδικό σταθμό. Αυτό θα πει πως αν δεν υπάρχει θέση, είναι υποχρεωμένοι να προσλάβουν γυναίκα και ΄να δίνουν επίδομα για να μην αναγκαστεί η εργαζόμενη μητέρα να πληρώσει παραπάνω. Γιατί είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Ένας γνωστός μου που έχασε τη γυναίκα του, προσπάθησε να διεκδικήσει απρόμοια δικαιώματα που για όλες τις εργαζόμενες μητέρες είναι αυτονόητα και ο προιστάμενος του δεν τα δέχτηκε. Τώρα ο άνθρωπος τριγυρναέι από ψυχολόγο σε κοινωνικό λειτουργό για να μπορέσει με το νόμο να έχει μειωμένο ωράριο και να μη δουλεύει Σαββατοκύριακα. Για να ήταν γυνάικα και θα βλέπατε...
Και φυσικά σε περίπτωση χωρισμού, η γυναίκα παίρνει τα παιδιά και το σπίτι και το αυτοκίνητο και κάποια χρήματα για να έχει να ζήσει.
Άκουσα τις προάλλες πως στη Σουηδία που η κατάσταση είναι παρόμοια, μία γυναίκα έφτιαξε μία οργάνωση για την υπεράσπιση των δικαιωματων των άντρων! Πιστεύω πως όντως το χρειάζονται.
Σε όλα αυτά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Κι εδώ γυναίκες και παιδία πέφτουν θύματα βίας πιο συχνά από τους άντρες. Αλλα΄δεν είναι κι Ελλάδα....
Έχω μια προσωπική θεωρία για τους λόγους αυτής της θέσης των γυναικών. Η Φινλανδία ζούσε στην προιστορική εποχή μέχρι το 1300 μ.Χ. όπου για να επιβιώσει ο κόσμος έπρεπε να συμβάλλουν όλοι το ίδιο, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες. Κι αυτές κυνηγούσαν, κι αυτές πολεμούσαν με ζώα και ανθρώπους. Αυτλή η μνήμη της ισοτιμίας είναι ακόμα ζωντανή και σήμερα κι ας έκαναν η χριστιανοσύνη πρώτα κα η βιομηχανική επανάσταση αργότερα ό,τι μπορούσαν για να υποβιβάσουν τη γυναίκα. Γιατί μη μου πείτε πως η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία είναι ίδια με αυτή του άντρα...
Αυτά κι άλλ πολλά. Το πιο περίεργο από όλα για μένα είναι πως οι ντόπιες αγνοούν τα αρσενικά αρνάκια που τους περιτριγυρίζουν (συμφώνα με το γνωμικό, ο φιλανδός δε μιλά και δε φιλά) και ξελογιάζονται με τους δικούς μας το καλοκαίρι. Πως πέφτουν με κάτι σαχλά γλυκόλογα που οι Ελληνίδες τα ακούν με μισό αυτί, δεν το καταλαβαίνω. Και να το διαζύγιο μετά, και να τα παιδάκια να ταξιδεύουν κάθε καλοκαίρι μόνα Ελσίνκι/Αθήνα. Αν δεν έχουμε καμμιά δεκαρία τέτοια σε κάθε ταξίδι, δεν πετάμε.
Μα τι τους λέτε, ρε παιδιά;

Η Φιλανδέζα

Οι εκλογές των νέων

Διάβασα μόλις τώρα το σχόλιο στα Νέα για το ποιός ψηφίζει ποιόν. Δεν ξέρω αν ο αρθρογράφος που το έγραψε, ρώτησε στα αλήθεια κάποιους και του είπαν τη γνώμη τους. Όμως πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος των νέων σήμερα ψηφίζουν ακριβώς έτσι. Με το προσωπικό τους συμφέρον. Ο ένας γιατί δε θέλει άλλες εκλογές, η άλλη γιατί θέλει να την "μπει στο μάτι" κάποιου και ούτω το καθέξης. Μα μήπως κι εμείς ή οι γονείς μας το ίδιο δεν κάναμε; Ποιός κοίταξε ποτέ ποιός είναι ικανός πολιτικός για να κυβερνήσει; Πόιός έχει σχέδια και πιοός έχει τέτοιο παρελθόν που να εμπνέει εμπιστοσύνη; ΜΑ μήπως υπάρχουν και τέτοιοι πολιτικοί; Ακόμα ψηφίζουμε τα ονόματα αυτών που ήταν μεγάλοι.
Εγώ πάντως έχω παρατηρήσει δύο πράγματα. Το ένα είναι πως ιδεολογίες δεν υπάρχουν πια. Μπορούν οι κομμουνιστές να σταθούν πίσω από τον κομμουνισμό μετά από ό,τι έγινε στη Σοβιετική Ένωση και στο συνάφι τους; Μετά το 1989 στην Ελλάδα;
Μπορεί κανείς να πει πως το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ΄έκανε απολύτως σοσιαλιστική πολιτική όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στην εξουσία; Ή πως ο καπιταλισμός και το ελεύθερο κεφάλαιο οδηγούσαν την ΝΔ;
Προσωπικά συμφέροντα υπάρχουν μόνο κι έτσι ψηφίζουμε. Και το πληρώνουμε.
Κι έπειτα τι να σου κάνουν τα κακόμοιρα τα παιδιά. Από τη μία βλέπουν το παράδειγμα των "μεγάλων" κι από την άλλη, τα μάθαμε ποτέ να χρησιμποποιόυν το κεφάλι τους; Από τότε που γεννιούνται, όλα έτοιμα είναι. Τι θα πουν, τι θα μάθουν και πως θα το μάθουν. Παπαγαλία μία ζωή.
Αχ, αυτά τα σχολεία. Άλλο άρθρο σήμερα για τα σχολεία. Γι αυτά που ανόιξαν αλλά χωρίς βιβλία και χωρίς δασκάλους. Και μετά το μεγάλο νέο ήταν λέει το ότι στο βιβλίο τους η μικρή αυτή χώρα περα από τα βόρεια σύνορα μας ήταν γραμμένη Μακεδόνία και όχι Σκόπια. Αυτό μας μάρανε. Εδώ δεν ξέρουν να μιλήσουνε ελληνικά, εδώ δεν ξέρουν να σκέφτονται και ασκούν κριτική, εδώ δεν γνωρίζουν ποιός ήταν ο Ελύτης, ο Καραγάτσης, ο Καποδίστριας αλλά απαραιτήτως πρέπει να ξέρουν πως η Μακεδονία είναι ελληνική. Αυτός είναι λοιπόν ο ελληνισμός; Ο τσαμπουκάς στις μικρές χώρες. Αλλά βέβαια, το τσαμπουκά το μαθαίνουνε καλά...(Τα Νέα το βροντοφωνάζαν σήμερα. Μήπως όμως ξεχάσαν ποιός το έβγαλε το σύνθημα; Έτσι ή αλλοιώς η πολιτική της εφημερίδας τα τελευταία χρόνια είναι ΟΧΙ ΝΔ, ΝΑΙ στο ΠΑΣΟΚ, βουρ κι όποιον πάρει ο χάρος. Εμ δεν είναι έτσι η κριτική, η σωστή αντιπολίτευση! Αλήθεια, ξέρει κανείς έλληνας πολιτικός ποιός είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης; )
Και πάλι θα μου πείτε, εσύ δεν είσαι εδώ, δεν μπορείς να ψηφίσεις από κει μακριά, δεν ξέρεις τι γινέται.
Θα ερχόμουν αλλά δεν προλαβαίνω. Γιατί; Γιατί προτιμώ να μείνω δίπλα στα παιδιά μου άυτό το Σαββατοκύριακο και να τους διηγηθώ τα μεγαλεία της Ελλάδας, να τους διαβάσω και κανένα βιβλίο του Κύριου Τριβιζά που είναι ένας ακόμα φάρος της Ελληνικής γλώσσας και να κάνω κάτι πιο χρήσιμο από το ψηφίζω άδειους ανθρώπους και κούφιες ιδέες.
Έχω αυτό το όραμα για το μέλλον. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου να γίνουν σκεπτόμενοι άνθρωποι και να αισθάνονται Έλληνες, κι αυτοί να μεγαλώσουν τα δικά τους έτσι και να διδάξουν κι άλλα και ποιός ξέρει, κάποτε να επικοίσουν την Ελλάδα και να γίνει έτσι η χώρα μου ένα καλύτερο μέρος...
Ψηφίστε με!

Η φιλανδέζα

Καλήμερα!
Ε, λοιπόν δε μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που θέλω να διαβάσω την ηλεκτρονική έκδοση των Νέων, όλο δε μου βρίσκει το σέρβερ. Τι γίνεται, ρε παιδιά, εκεί στην Ελλάδα; Επιτρέπεται τόσο δημοφιλής εφημερίδα και να μην σηκώνει τόσους χρήστες; Κι εμείς τα κακόμοιρα που ξεκλέβουμε τα πέντε λεπτά του τσιγάρου των άλλων για να ρίξουμε μία ματιά από την κλειδαρότρυπα στην Ελλάδα, πόσο πια μπορούμε να περιμένουμε για να φορτώσει η σελίδα;
Γιατί όλα κι όλα τσιγάρο δεν κάνω! Και ούτε έκανα ποτέ. Εδώ στη ξενιτιά το τσιγάρο είναι σχεδόν απαγορευμένο. Όταν είδα τα τασάκια που εχουν έξω από τις πόρτες για τους καπνιστές, ήταν η πρώτη φορά που τους λυπήθηκα.Ως τότε λυπόμουν τον εαυτό μου που έπρεπε να αναπνεώ τον καπνό των άλλων. Εδώ τους καπνιστές τους τιμωρούν σκληρά για τη συνήθεια με το να τους υποχρεώνουν να βγουν έξω στους -30 βαθμούς το χειμώνα και στη βροχή το καλοκαίρι για να καπνίσουν. Όχι πως αυτό βέβαια εχει κάνει κανένα να σταματήσει να καπνίζει. Για τους φιλανδούς καπνιστές ισχύει ό,τι και για τους Έλληνες : πρώτα θα κόψουν το φαί και μετά το τσιγάρο.
Άντε, πάω να δω αν φόρτωσαν τα Νέα....

Το πάρτυ

Χθές είχαμε το πάρτυ για τα γενέθλια της κόρης μου. Όπως συνήθως, κάλεσα 60 και ήρθαν 30. Οι πιο πολλοί είχαν ήδη κάτι άλλο να κάνουν. Μερικοί όμως δεν έρχονται λόγω χαρακτήρα. Και αυτοί είναι κυρίως οι συνάδελφοί μου. Κοντέυω να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να παρατήσω κάθε προσπάθεια για να αναπτύξω κάποια φιλία με συνάδελφο. Αυτοί ,παιδί μου, δεν παίρνουν χαμπάρι από τέτοια. Τι τους έχω καλέσει στο σπίτι, τι τους έχω καλέσει σε γενέθλια, τι παραμονές Πρωτοχρονιάς και εθνικές γιορτές, τίποτα. Από την άλλη έχουμε αυτές τις ημέρες που ξενιτευόμαστε για να κάνουμε συμβούλιο γιατί υποτίθεται πως η αλλάγη μας κάνει καλό και στη δουλειά μας και στις σχέσεις μας. Και μας παίρνουν και μας κουβαλάνε μισή μέρα με το λεωφορείο, πότε σε τουντουροπλαγιές (εδώ δεν έχουν βουνά, κάτι ψηλούς λόφους έχουν που τους λένε τούντουρι), πότε σε λίμνες και δάση, πάντα στη μέση του πουθενά για να ανταλλάξουμε γνώμες σχετικά με το πόσο καλά πάνε τα πράγματα. Και μετά από την ανταλλαγή απόψεων, έχουμε δραστηριότητες που ενισχύουν το ομαδικό πνεύμα. Μία φορά πήγαμε για σκι, αυτό στον ίσιο δρόμο και ενώ προσπαθούσα να ανέβω την ανηφόρα, εκείνοι περίμεναν στην κορφή. Μία άλλη φορά, παίξαμε ποδόσφαιρο και στο τέλος, καθόμουν δίπλα στο τέρμα και με σημάδευαν με την μπάλλα, έτσι ώστε έκανε γκελ και έμπαινε γκολ. Καθώς καταλαβαίνετε, δεν είμαι καθόλου αθλητικός τύπος και όλο πίσω μένω σε αυτές τις ομαδικές δραστηριότητες που αφορούν ΠΑΝΤΑ κάποιο σπορ. Μία και μοναδική φορά είπαν πως θα πανε μόνο βόλτα στο δάσος για να δουν τη φύση και χάρηκα. Το απότελεσμα ήταν ότι εκείνοι έκαναν παρέλαση με βημα ταχύ και εγώ έτρεχα πίσω τους με τη γλώσσα έξω. Τη φύση την είδαμε πάντως λίγο αργότερα όταν έκαναν λάθος και πεσαμε σε βάλτο με καλαμιές και είδαμε και πάθαμε να βγούμε.
Σε αυτές τις εκδρομές λοιπόν, όταν πίνουν και καμμία μπυρίτσα παραπάνω, λύνεται η γλωσσίτσα τους και λένε κάτι από την "προσωπική" τους ζωή όπως το αν είναι παντρεμένοι ή αν έχουν παιδιά. Και κάνω το λάθος να το πάρω σαν εξομολόγηση και σαν αρχή μίας κάποιας σχέσης. Μόλις περάσει η επίρρεια του οινοπνεύαμτος την επόμενη, τα πράγματα ξαναμπάινουν στη θέση τους και αρνούνται ή αδιαφορούν για τις προσκλήσεις μου. 11 χρόνια και έχω κάνει μόνο δύο φίλες, κι από αυτές η μία δυστυχώς μας άφησε χρόνους.
Όλα κι όλα, οι Φιλανδοί είναι καλοί, πολύ ευγενικοί και τίμιοι. Άλλα δεν έχουν ιδέα από φιλίες και από συναισθήματα. Τώρα, πως εγώ ήμουν τόσο τυχερή και πετύχα την εξαίρεση και την παντρεύτηκα, δεν ξέρω.

Πέρασε και η ώρα. Ας μιλήσω άλλη ώρα για τα φιλανδικά πάρτυ...

Καληνύχτα.

ΥΣ. Κι αν κανείς σκεφτεί πως καλά τα γράφω ελληνικά όλα αυτά και δεν μπορούν να τα διαβάσουν, να ξέρει πως τους τα λέω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Πρώτη επαφή

Ναμε λοιπόν και μπλόγκερ! Αναρωτιέμαι αν οι ελληνικοί χαρακτήρες φαίνονται στο μπλόγκ μου. Θα δείξει. Αλλοίως θα πρέπει να προσφύγω στα γκρίκλις και δεν το θέλω καθόλου αυτό.
Γιατί όμως ξεκίνησα αυτό το μπλογκ; Γιατί μου την έχει βιδώσει πολλαπλώς με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλαδίτσα μου, τη χώρα που αγάπησα και που θα μου την κάνουν κάρβουνο και σκόνη μέχρι να δεήσει ο Θεός να γυρίσω και να ζήσω εκεί.
Μα καλά, αυτοί οι σημερινοί Έλληνες της γενιάς μου έιναι τόσο τούβλα. Πότε θα μάθουν επιτέλους πως αν περιμένουν από τους πολιτικούς και τα όργανα, θα συνεχίσουν να βλέπουν τα σπίτια τους, τα δάση τους και όλη τη χώρα να χάνεται.
Και δε φτάνει αυτό, τους υποστηρίζουν κιόλας.
Εγώ δεν είμαι με κανένα, είμαι με τον εαυτό μου. Και ξέρω καλά πως για να μπορεί ο εαυτός μου να περναέι καλά στην Ελλάδα, και τα δάση, και τις ακτές και όλα πρέπει να τα φροντήσω. Ακόμα και τους άλλους ΄Ελληνες. Μα κανείς άλλος δεν το βλέπει αυτό στην Ελλάδα;
Κι 'ομως, πόσος και πόσος κοσμάκης δεν έδωσε από το υστέρημά του αυτές τις μέρες για τους πυροπαθείς. Κατόπιν εορτής βοήθεια, αλλά βοήθεια.
Ένα άλλο που λείπει από εμάς σα ράτσα είναι η πρόληψη και η πρόβλεψη. Ζούμε για το σήμερα και γι αύριο, έχει ο Θέος. Αν είχαν όντως οι ίδιοι κάτοικοι που κάηκαν προβλεψει να καθαρίσουν τα ξερά χόρτα, να οργανώσουν περιπολείες, να δημουργήσουν σημεία με νερό, να κάνουν ζώνες πυροπροστασίας, κάτι παραπάνω θα είχε σωθεί. Όχι όμως, πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αυτό το θηρίο που υποτείθεται θα μας σώσει. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτό το θηρίο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κι ας το έχουμε θρέψει με ψήφους σε ανάξιους πολιτικοιύς που κοιτάνε να φάνε και να χορτάσουν και δε δίνουν δεκάρα για τα αληθινά προβλήματα. Μήπως και τη βοήθεια που έδωσαν τώρα, την έδωσαν από την τσέπη τους; Από την τσέπη των Ελλήνων.

Θα βρεθούν μερικοί που θα πουν:τι φωνάζεις. Εσύ δε ζεις εδώ, δεν ξέρεις. Αυτό που τόσο με πληγώνει, το ακούω συχνά. Κι όμως μάτια έχω, αυτιά έχω και έρχομαι συχνά πυκνά στην Ελλάδα. Και βλέπω πως ζουν οι άνθρωποι σε μία άλλη χώρα που μπορεί να μην είναι κοιτίδα πολιτισμού και παράδεισος όπως ήταν κάποτε η Ελλάδα μας, ειναι όμως μία χώρα που η κοινωνία φροντίζει για όλους και όλοι για την κοινωνία. Μία χώρα που στις γειτονιές οργανώνονται ομάδες στήριξης αυτών που ζουν μόνοι τους και δεν μπορούν να φροντήσουν τους εαυτούς τους. Μία χώρα που τα παιδιά δεν είναι τιμωρία αλλά χαρά και κάνουν ό,τι μπορούν να στηρίξουν τις εργαζόμενες μητέρες. Κι ένα σωρό άλλα που οι Έλληνες όύτε στις πιο τρελλές φαντασιώσεις τους δεν μπορούν να βιώσουν. Και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί εμείς, οι τόσο πολιτισμένοι και έξυπνοι δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα πιο μικρά και απαραίτητα στη ζωή μας;
Μπορεί κανείς να μου απαντήσει;

Η φιλανδέζα.